Die zondagavond legde Rocco zijn attributen neer, geeuwde en rekte zich uit.
'Klaar! Dit zou het moeten zijn,' zei hij triomfantelijk tegen Maxi, die net de laatste paren pasgewassen en opgerolde sokken in keurige rijtjes in een la legde, waar hij ze makkelijk zou kunnen vinden. De zolder was zo netjes als ze hem kon krijgen zonder de tijdschriften, de boeken en de mappen te verleggen. 'Zin in een pizza?' vroeg ze.
'Alsjeblieft niet. Niet weer een pizza. Ik kan ze niet meer zien.'
Hij lachte breed. Beste assistente die hij ooit had gehad, dacht hij. En hij zou durven zweren dat ze iets had gedaan, al wist hij niet wat, waardoor hij zich 's morgens sneller dan anders kon aankleden.
'Zal ik een biefstuk bakken en sla maken en aardappels in de oven doen?' bood Maxi aan. Het overlevingskamp had haar de eerste beginselen van het koken bijgebracht. 'Waar wou je dat allemaal vandaan halen, op zondagavond?' 'Hier.' Maxi opende de deur van de koelkast die ze de dag tevoren had volgeladen.
'Prima. Ik ben kapot. Ik denk dat ik even een dutje doe terwijl die aardappels in de oven staan. Roep me maar als het eten klaar is. Oké?' 'Goed.'
Rocco viel vrijwel onmiddellijk in een diepe slaap. Het was al zo laat dat de ondergaande zon in schuine stofstralen de zolder binnenviel. Maxi sloop naar Rocco's bed en ging er op haar knieën voor zitten. Ze moest zich met gebalde vuisten bedwingen om hem niet te strelen. Stel dat hij ineens wakker werd. Ze had hem nog nooit langer dan een paar seconden achtereen kunnen aankijken, behalve als hij met iemand anders praatte, en zelfs dan wist ze dat ze beschaamd zou blozen als hij ineens zou opkijken en haar zag staren. Tijdens hun twee zaterdagen en zondagen op de zolder was ze erg terughoudend te werk gegaan, wel wetend dat hij haar eruit zou gooien als ze hem afleidde.
Maxi was zo hevig verliefd op Rocco en keek zo hoog tegen hem op dat ze niet meer zichzelf was en ook niet wist hoe ze weer zichzelf moest worden bij deze man die ze niet had kunnen winnen op de manier waarop ze andere jongens en mannen voor zich innam. Met een mengeling van eerbied en wanhopig verlangen keek ze naar zijn mond. Het was alsof ze onweerstaanbaar naar Rocco toe getrokken werd, maar ze bleef roerloos op haar knieën liggen, bevangen door een hartstochtelijk verlangen, wetend dat ze zolang ze leefde dit zelfde nooit voor een andere man zou voelen.
Terwijl ze daar geknield lag schoten Rocco's woorden van daarnet haar weer te binnen.
'Klaar! Dit zou het moeten zijn,' had hij gezegd toen hij met werken stopte. Ze kende hem nu goed genoeg om te begrijpen dat hij klaar was met het novembernummer. Hij zou natuurlijk volgende week aan het decembernummer beginnen, maar zonder dezelfde drang om een nieuwe grafische stijl te bedenken die hem tot de afgelopen zevendaagse werkweek had gedreven. Ze had nooit eerder aan dit moment gedacht. Ze had zich wijsgemaakt dat deze weekends op zijn zolder zouden voortduren. .. maar haar vakantiebaantje duurde nog maar vijf weken. Maxi raakte opeens in paniek. Morgen zou ze weer aan het werk gaan, een van de velen op de drukke afdeling, spullen aandragen en opruimen en koffie halen, en dat juiste moment, dat ze zich nooit helemaal had kunnen voorstellen, dat absoluut noodzakelijke moment waarop Rocco haar eindelijk zou zien, zou nooit komen.
Door die paniek vond Maxi zichzelf terug. De ban die haar had verlamd, werkeloos had doen toezien, werd verbroken. Haar motto, ontdekt in de Franse les, was de lijfspreuk van Danton: 'Doortastendheid, doortastendheid en nog eens doortastendheid'. Ze stond op en liep een paar keer geruisloos de zolder op en neer. Toen zei ze zacht bij zichzelf: 'Doortastendheid' en trok met een paar snelle bewegingen haar T-shirt, jeans en ondergoed uit. Ze trok haar espadrilles los en stond opeens helemaal naakt, rozig, voluptueus, met zware borsten, die zo jong waren dat ze ondanks hun gewicht opwipten. Onder haar smalle taille, waar de blanke huid gestriemd was door de ceintuur die ze zojuist had afgedaan, welfden haar heupen zich in een volmaakte ronding.
Naaktheid was voor Maxi net zoiets natuurlijks als voor Eva. Ze was zo goed geproportioneerd dat ze zonder kleren langer leek dan mèt. Ze streek door haar lange haar en schudde licht haar hoofd, even niet in staat zich te verroeren. Doortastendheid, dacht ze, doortastendheid! Ze sloop op haar tenen naar het bed en zag dat Rocco nog altijd vast sliep. Voorzichtig, licht als een vlinder, nestelde ze zich naast hem. Toen boog ze zich over hem heen en begon hem wakker te kussen, zo zacht, zo vluchtig, zo teder dat het een hele tijd duurde voor hij zich begon te bewegen en klaaglijk mompelde. Ze knoopte zijn overhemd los en kuste zijn borst en zijn hals tot hij wakker werd. Toen ze zag dat hij zijn ogen opende, kuste ze hem eindelijk op zijn mond en schoof ze iets omhoog, zodat haar borsten op zijn blote borst rustten. Ondertussen drukte ze zijn schouders op het bed, tot hij helemaal wakker was en probeerde te gaan zitten.