'Als je van plan bent het weekend door te werken, Rocco, kan ik je dan misschien helpen?' Maxi vroeg het achteloos, maar ze hield haar adem in. Ze zou voor hem willen sterven, ze zou niet alleen voor hem over gloeiende kolen willen lopen, ze zou zichzelf erin willen begraven en doodstil blijven liggen tot ze stierf. Er was niets dat ze niet voor Rocco Cipriani zou willen doen, ze zou voor hem van huis willen weglopen, te voet een heel continent willen overtrekken en in de wildernis verhongeren. Hij hoefde het maar te vragen.
'Ik wil je weekendplannen niet in de war sturen,' zei hij. 'Ik heb geen plannen. Ik zou een heleboel kunnen leren terwijl ik je spullen op orde houd. Je weet hoe je lay-outs door elkaar kunnen raken als je ingespannen aan het werk bent. En... ik zou een pizza voor je kunnen gaan halen,' besloot ze. 'Goed idee. Ik vergeet meestal te eten. Oké, kom dan zaterdagmorgen ongeveer om negen uur. Ik zal je het adres geven.' Ze nam het papiertje aan en stopte het in haar tas. Ze wist al lang waar hij woonde, ze kende zijn telefoonnummer, ze wist alles over zijn grote familie in Hartford, zijn beurs voor de kunstacademie, zijn prijzen, zijn promoties. Rocco's komst op de redactie had een storm van gissingen teweeggebracht en Maxime had aandachtig geluisterd. Ze had niets gezegd maar alles in zich opgenomen; de verhalen die elkaar overlapten of met elkaar in tegenspraak waren had ze eruit gezeefd en zodoende ongeveer de waarheid overgehouden. Ze wist dat hij een heleboel meisjes had gehad, maar nooit voor lange duur. Ze wist wie zijn vrienden waren en wie zijn vijanden. Ze wist alles wat iemand maar kan weten over deze onbekende, die ze pas vijf dagen geleden voor het eerst had ontmoet. Maxi's intuïtie met betrekking tot Rocco voldeed geheel aan Hawthornes definitie: 'Een wonderbaarlijk scherp aanvoelen wanneer het juiste moment is gekomen om tot actie over te gaan.'
De eerste zaterdag en zondag die Maxime op Rocco's zolder doorbracht waren drukke dagen. Telkens als ze zag dat Rocco achter zijn tekentafel in gedachten verzonk, ging ze iets doen, zo muisstil dat hij er niets van hoorde. Ze verschoonde zijn bed en zocht al zijn vuile was bij elkaar, waarmee ze, voor het eerst van haar leven, naar een wasserette wilde gaan; ze zou wel uitvinden hoe alles werkte. Ze deed, voor het eerst van haar leven, een grote vaat en borg alles netjes op. Ze keek wat hij aan etenswaren in huis had en maakte een boodschappenlijstje. Ze had geen tijd om zijn kasten en laden na te lopen. Terwijl ze zich aan al die verrukkelijke taken wijdde, hield ze steeds één oog op hem gericht en op het moment dat hij iets nodig had stond zij er al mee klaar, met de bedrevenheid van een operatiezuster. De pizza en de broodjes die ze had gehaald verslond hij, samen met haar natuurlijk, zonder een woord te zeggen, zijn gedachten aldoor bij zijn werk. Nu de achterstand was weggewerkt wilde Rocco, voor Linda terugkwam, zijn eigen stempel op Savoir Vivre drukken.
De problemen van een tijdschrift over eten en drinken waren nieuw voor hem. Hij had zo lang met modellen en kleren gewerkt, dat de presentatie van producten die de lezers aan het watertanden moesten maken een heel aparte uitdaging was, die hem alles om zich heen deed vergeten. 'Eén korrel, één korreltje maar,' mompelde hij, juist toen Maxime 's zondagsavonds weer een pizza aansneed.
'Heb je geen honger?' vroeg ze bezorgd. 'Eén enkele korrel goudkleurige kaviaar op een dubbele pagina. Penn is natuurlijk de aangewezen man om zoiets te fotograferen, maar Penn is bij Condé Nast en ik doe trouwens nooit iets dat voor de hand ligt. Laserfotografie? Fotomicrografie? Kaviaar is niet te tekenen - of toch? Misschien, ja, misschien... met bladgoud over allebei de pagina's, en als Andrew Wyeth de kaviaar tekent... misschien... Is dat pepperoni?' 'Ik heb er van alles wat op laten doen.' 'Lekker.' Hij verviel opnieuw in gepeins. Toen Maxime vlak daarna zag dat hij op het punt stond even met werken te stoppen, glipte ze zo stil de deur uit dat hij het niet eens merkte.
Gedurende de daaropvolgende week waande een ieder die op de layout-afdeling van Savoir Vivre kwam zich in het scriptorium van een middeleeuws klooster, zo stil en geconcentreerd was iedereen over zijn werktafel gebogen, ijverig pogend om Rocco's originele ideeën uit te werken. Zachary luisterde verrukt naar Maximes verhalen over haar bescheiden maar noodzakelijk aandeel in dit werk, en hij had vooral plezier in haar vragen, waaruit bleek hoe aandachtig ze het proces van het tot stand komen van een tijdschrift volgde. Maar haar intense belangstelling maakte hem ook onrustig... als ze er ineens zo helemaal in opging, zou ze het misschien ook gauw beu zijn. Hij vertrouwde dat enthousiasme niet. Hij was dan ook blij dat ze het weekend gezellig bij haar schoolvriendin India West in Connecticut had doorgebracht en dat ze daar komende zaterdag weer heen zou gaan.