Maxi kocht al jaren zelf haar kleren, maar tot nu toe had ze altijd met winkelen moeten wachten tot september, als ze terugkwam van een zomerkamp. Maar nu hingen alle winkels vol met de eerste najaarscollecties en er was niets dat Maxi niet paste. Na afloop van elke dagelijkse koop- en strooptocht - alles werd op Lily's rekening gezet - kwam ze bepakt en bezakt weer op kantoor, waar ze al haar aankopen uitpakte en showde voor haar collega's die zo'n fantastisch goeie kijk op kleuren en modellen hadden en haar leerden hoe ze zich moest kleden. En toen iedereen niet beter wist of ze was negentien, bijna twintig, liet ze de bril thuis en deed ook geen maffe dingen meer met haar haar.
Maxi moest er niet aan denken dat ze in september naar de middelbare school terug moest. Daarom had ze besloten naar de kunstacademie te gaan. Ze gaven haar allemaal advies over welke academie ze moest kiezen en vertelden over hun tijd op de kunstacademie en over de lol die ze er hadden gehad. Het enige vervelende vond ze het einde van de werkdag, als ze alle uitnodigingen voor drankjes in bars in de buurt van het kantoorgebouw moest afslaan en naar huis moest, ook al kon ze haar vader meestal wel overhalen ergens met haar te gaan eten.
Linda Lafferty ziedde van woede. De productiviteit op de layout-afdeling - haar afdeling - was sinds de komst van Maxi aanzienlijk gedaald. Al haar ondergeschikten, die zelfs in hun beste dagen nooit zo hard werkten als zij zou willen, waren veranderd in schertsfiguren die de meeste tijd doorbrachten met het verzinnen van smoesjes om weer uitgebreid te kunnen gaan kletsen met dat... dat... het juiste woord wilde haar niet te binnen schieten. Ze had nog nooit zo iemand als Maxi meegemaakt en ze kende geen enkel woord dat een bevredigende omschrijving gaf van het sexy, grappige, vrijgevochten, storende en toch, ondanks alles, geef het maar toe, Linda, je vindt het zelf ook leuk om met haar te praten, zei ze vol afschuw bij zichzelf. Dat kind maakte er hier een puinhoop van. Ze kon niet minder dan Miss Seagrams of Miss General Foods of Miss Coca-Cola zijn dat ze hier ongestraft de boel op zijn kop mocht zetten, want Carl Koch weigerde naar haar klachten over de nieuwe stagiaire te luisteren.
Maar Linda Lafferty moest een afdeling leiden, en nog wel een waar harder moest worden gewerkt dan op welke andere afdeling ook. De meeste ruimte in het dikke tijdschrift werd besteed aan foto's, voor de rest stond het vol advertenties van luxeartikelen. De lezers van Savoir Vivre waren rijk en het blad van zwaar, glanzend, duur papier, moest bol staan van gefotografeerde weelde, die de rijke lezers het gevoel moest geven nog rijker te zijn dan ze al waren. De hele verantwoordelijkheid voor de kwaliteit en de originaliteit van deze hoorn des overvloeds lag bij de lay-out. De tekst deed er nauwelijks toe, al werden de artikelen over eten en drinken geschreven door de beste auteurs op dit gebied, die er, naar tijdschriftnormen, een vorstelijk honorarium voor ontvingen. Linda Lafferty kwam in haar wanhoop tot de conclusie dat ze een assistent-artdirector moest hebben, iemand die steengoed was, een doordouwer die er vaart in kon brengen. Een paar flinke trappen onder diverse achterwerken zouden wonderen doen om de Maxi-verering de kop in te drukken, dacht ze. Het was haar niet duidelijk of ze graag geliefd wilde blijven of dat ze bang was iemand de hersens in te slaan, maar ze was pienter genoeg om te weten wanneer ze hulp nodig had. Tot haar verbazing stemde Carl Koch onmiddellijk in met haar verzoek een assistent te mogen aannemen. Ofschoon Savoir Vivre een goudmijn was, nam Koch niet graag nieuwe mensen aan als het niet heel hard nodig was. Linda had in haar vorige functie gewerkt met een jongeman die niet zomaar een werkezel, maar een briljante werkezel was. Ze had hem al lang willen aannemen en nu gaf Maxi Adams, koningin van de rubbercement, Lorelei van de plakproeven, toverheks van de liniaal, haar de kans om Rocco Cipriani het salaris te bieden waartegen hij geen nee kon zeggen, want hij had altijd verkondigd dat alleen een heleboel geld hem bij Condé Nast kon weghalen. Zo had Maxi Adams toch nog nut, leverde ze, ondanks zichzelf, toch nog een bijdrage.
Linda keek Rocco Cipriani doordringend aan. 'Ik ga met vakantie. Ik heb sinds ik hier werk nog geen dag vrij gehad. Dus ik ben er niet als je morgen begint. Ik wil namelijk niet dat de mensen zich bij mij over jou komen beklagen. Jij hebt nu de leiding. Iedereen krijgt een memo waar dat in staat.' 'Je wilt dus een kruising tussen een nieuwe bezem, Kapitein Queeg en een zweep?'
'Precies. Geen van die luie donders hier levert het volle pond. Ik zit met een levensgroot ordeprobleem. Ik reken helemaal op jou om ze weer in het rechte spoor te meppen, terwijl ik een maand geniet van de zenuwinstorting die me volgens Carl Koch toekomt, en als ik terugkom wil ik op het schema voor liggen...
anders zwaait er wat.' Ze had besloten Maxi niet te noemen als de oorzaak van de problemen. Dat moest hij zelf maar ontdekken. In de praktijk.