Gedurende de eerste paar maanden van hun verhouding ging hij te zeer in Nina op om zich schuldig te voelen over Lily en de kinderen, maar op een dag realiseerde hij zich opeens dat hij Lily nooit om een scheiding zou kunnen vragen. Dat kon hij zijn fijngevoelige, dappere, begaafde Lily niet aandoen, het meisje dat hij toen ze nog een tiener was in één maand had veroverd, het meisje dat voor hem een grandioze toekomst als ballerina had opgegeven en hem zijn kinderen had geschonken, Lily, die zo'n geweldige moeder voor Toby en Justin was en zelfs met Maxi nooit haar geduld verloor. Lily Amberville was de koningin van New York geworden en hij mocht haar niet van dat voetstuk stoten. Een van de gevolgen van Lily's ziekte was dat ze bijna nooit meer vrijden, niet omdat ze bang was opnieuw zwanger te raken, maar omdat Justins geboorte een psychische verandering in haar scheen te hebben teweeggebracht. Een reden te meer om haar niet in de steek te laten. Hij legde dit alles moeizaam uit aan Nina, overtuigd dat ze onmiddellijk zou breken met een man die haar geen toekomst kon bieden.
'Dus als ik het goed begrijp, had jij gedacht dat ik erop rekende dat jij zou gaan scheiden om met mij te kunnen trouwen?' vroeg ze, nadat ze zijn stuntelig betoog had aangehoord. 'Tja, eh, ja. Ik begrijp wat je bedoelt, geloof ik. Ik bedoel, ik begrijp niet wat je bedoelt! Zoiets verwacht ieder meisje toch min of meer? Ja toch? Verdraaid, Nina... wil je dan niet... zou je dan niet... je bent toch een net meisje... je ouders... andere meisjes... Verdomme, ik geloof dat ik als vanzelfsprekend heb aangenomen... ik dacht... o, ver dommel' 'Denk niet dat ik niet van je hou,' zei ze met een poging om ernstig te blijven, wat haar niet lukte. 'Maar als je van me houdt,' zei hij, haar beetpakkend, verbaasd dat hij zich zo opgelucht voelde, 'waarom wil je dan niet met me trouwen?'
'Ik ben een raar mens. Ik zie niets in het huwelijk, het is me te gewoon en het wordt op den duur iets dat iedere dag terugkomt, zoals tandenpoetsen. Zoals wij het doen vind ik veel leuker: vrijen, elkaar op vergaderingen zien, weten dat we aan elkaar denken, samen weekends weggaan en nog eens vrijen als iedereen denkt dat we ergens anders zijn, en al dat andere heerlijke, sentimentele, stiekeme gedoe. Ik praat graag met je, maar voor mij hoeft het niet iedere avond.'
Nina Stern hield net zoveel van haar vrijheid als van haar groeiende macht bij Stijl, een macht die ze, dat moest iedereen toegeven, had veroverd door haar prestaties, niet door met de baas te slapen. Ze vond het heerlijk zich helemaal op haar werk te werpen, hele nachten te kunnen doorwerken zonder over een gezin te moeten tobben, en ze wilde met niemand behalve zichzelf rekening hoeven te houden. Ze kreeg dagelijks meer uitnodigingen dan drie mensen kunnen aannemen, ze was een van die paar ongetrouwde Newyorkse vrouwen die even begerenswaardige gasten op partijen en feesten zijn als zeer aantrekkelijke vrijgezellen. Toen ze in de twintig was, hadden er altijd mannen naar haar gunsten gedongen, nu ze de dertig was gepasseerd, was ze op onverklaarbare wijze nog veel begeerlijker en nog steeds een even grote flirt. Haar trouw aan Zachary maakte haar verleidingskunsten voor andere mannen nog boeiender, omdat ze nergens toe leidden, alleen een uitdaging vormden die slechts weinig mannen konden weerstaan en die haar omgaven met het waas van een geliefde, geslaagde, intens gelukkige vrouw met een goed afgeschermd privé-leven.
Cutter en Candice trouwden kort nadat was gebleken dat Candice buiten gevaar was. Het was nog steeds niet zeker in hoeverre ze zou herstellen, maar na twee jaar intensieve fysiotherapie was ze weer bijna helemaal de oude. Ze zou altijd last van haar rug houden, hoewel ze die gelukkig niet had gebroken, en nooit meer aan sport kunnen doen, maar ze liep normaal. In deze twee jaar had Cutter zich niet alleen de bijna mateloze dankbaarheid van zijn schoonfamilie verworven, maar was Candices liefde voor hem veranderd in iets dat aan aanbidding grensde. Haar liefde was zo allesoverheersend en ze was zo volkomen in Cutters ban, dat ze haar gevoelens ging verbergen uit angst belachelijk te worden gevonden. Naarmate de jaren verstreken, groeide haar liefde voor Cutter uit tot een obsessie, die de tirannieke, ziekelijke vorm van jaloezie aannam, omdat ze diep in haar binnenste nooit durfde te geloven dat Cutter echt van haar hield. Had hij haar werkelijk uit liefde getrouwd toen de kans nog bestond dat ze blijvend gehandicapt zou zijn, of uit schuldgevoel? Hij had haar bezworen dat hij zich inderdaad schuldig aan het ongeluk voelde, maar dat schuldgevoel alleen, hoe groot ook, hem nooit tot een huwelijk zonder liefde bewogen zou hebben. Hij had het haar tientallen keren bezworen, tot ze besefte dat ze moest doen alsof ze er niet meer aan twijfelde, want hij begon zijn geduld te verliezen. Ze beheerste zich met een kracht die niemand in haar vermoedde en voor de buitenwereld, zelfs voor Cutter, scheen ze in niets te verschillen van de rijke jonge vrouwen die haar vriendinnen waren, vrouwen die deden alsof ze geen moment aan de liefde van hun man twijfelden. Candice was echter nooit een minuut vrij van de eeuwige onzekerheid die was ontstaan in de jaren dat mannen haar achteloos voorbijzagen. De jaloezie die ze krachtig onderdrukte, ging, omdat ze er nooit over sprak, haar gedachten meer en meer bezighouden. Cutter werd haar enige levensdoel en als ze samen deelnamen aan het uitgaansleven, waar Candice door haar afkomst en positie in verstrikt zat, gleden haar ogen aldoor tersluiks in zijn richting om te zien of hij soms met een knappe vrouw praatte. De opgekropte jaloezie beperkte haar kijk op de wereld - het was alsof ze door een verweerd venster met aangekoekt vuil keek, waardoorheen ze slechts een oord vol misère ontwaarde. Candice Amberville begon steeds vroeger op de dag te drinken, om zich tegen de tijd dat ze zich moest gaan kleden voor een partij of de opera ontspannen genoeg te voelen om in de spiegel te kijken zonder zich met alle andere vrouwen van de stad te vergelijken. Het hielp niet. Ze gaf kapitalen uit aan kleren en werd een van de best geklede vrouwen van San Francisco, maar het hielp niet. Ze ging om de dag naar de kapper, zodat haar mooie haar altijd perfect zat, maar het hielp niet. Ze betaalde haar kok twee keer zoveel als hij elders zou kunnen krijgen en gaf de meest verfijnde diners van hun kring, maar het hielp niet. Haar ziekelijke jaloezie was door niets te genezen. Als Cutter met haar vrijde, zag ze hem in gedachten hetzelfde met een andere vrouw doen, waardoor, als ze eenmaal tot haar moeilijk te bereiken orgasme kwam, zelfs die korte verlichting niet hielp. Candice Amberville ging kapot aan haar jaloezie, en zelfs al was Cutter haar trouw geweest, dan had het nog niet geholpen.