Behalve op zijn baai, zijn charme, zijn cultuur en zijn restaurants is San Francisco terecht trots op zijn mooie vrouwen, die er eerder regel dan uitzondering zijn. Vergeleken met de plaatselijke schoonheden was Candice Alexander, zelfs in de ogen van haar liefhebbende vader, nogal... alledaags. Niet vreselijk lelijk, o nee, maar ook niet, enfin, hoeveel hij ook van haar hield, hij moest het toegeven, ze was niet aantrekkelijk. Hij en zijn vrouw Sally, eveneens Sanfranciscaan van de vijfde generatie, waren ook alledaags, maar ze vonden toch dat hun oudste kind, ongeacht de erfelijkheidsleer, wel wat mooier had kunnen zijn. Hun jongste dochter, de veertienjarige Nanette, leek immers wel een knappe vrouw te worden. Candice had een prachtig gebit, eindelijk, na jaren van orthodontische behandelingen, en glanzend haar. Haar armen en benen waren goed ontwikkeld, dank zij het beoefenen van de juiste sporten, maar haar lichaam was akelig jongensachtig. Ze had de duurste scholen bezocht, ze had de mooiste parels die er voor geld te koop waren, maar ze miste de eigenschap die zelfs meisjes uit die tweederangsstad Los Angeles bezitten: ze had geen greintje sex-appeal.
James Alexander iii was ontzaglijk rijk en werd nog steeds rijker. Als de familie niet op reis of met vakantie was, woonde ze op The Ramble, een vijfendertig kamers tellend herenhuis in het aristocratische Hillborough, vijfentwintig kilometer ten zuiden van de stad. The Ramble, geërfd van Sally's ouders, had prachtige terrassen en indrukwekkende Franse tuinen, maar helaas, helaas voor Candice, wemelde Hillborough van even grote huizen, bewoond door even rijke vaders van veel te veel andere meisjes, die minder alledaags, veel, ontegenzeggelijk veel minder alledaags dan Candice waren, meisjes die allemaal uitgehuwelijkt moesten worden om de zevende generatie Sanfranciscanen voort te brengen.
Als James Alexander ooit had ervaren wat een markt met groot aanbod en lage prijzen betekent, dan was het wel op die avonden wanneer hij en Sally alleen met Candice aan tafel zaten en gespannen wachtten tot de telefoon zou gaan. Als die eindelijk rinkelde, wat steeds vaker gebeurde, was het altijd voor Nanette.
Cutter was eenendertig. Hij was nooit meer overmeesterd door de gevoelens die Lily destijds in hem had gewekt en hij keek op die periode in zijn leven terug als op een duidelijk geval van verstandsverbijstering. Maar hij had Lily een belofte gedaan, hij had haar die brief geschreven, die volgens hem de enige manier was geweest om zich van haar stilzwijgen te verzekeren. Hij had haar sindsdien andere brieven geschreven, zorgvuldig vrijblijvende brieven, niet zoveel dat het in New York commentaar zou uitlokken, en veel, veel minder brieven dan zij hem schreef, maar hij had ze met overleg opgesteld, want Lily rekende er steeds vaster op dat ze te zijner tijd zouden trouwen. Ze was nog geen eenendertig en had nog een heel leven vóór zich. Zachary had een vriendin, schreef ze - dat was algemeen bekend, iemand die bij Stijl werkte, een zekere Nina Stern -, dus hij kon haar nooit meer de kinderen afnemen. Lily werd ongeduldig. Ze verfoeide Cutters vage brieven en vond hem belachelijk voorzichtig. Elk van haar brieven bevatte de steeds terugkerende vraag waarom hij haar niet kwam halen en tussen de regels door proefde Cutter haar toenemende boosheid.
Cutter dacht er geen moment over om met Lily te trouwen, met haar en de kinderen te gaan samenwonen en als een gewoon mens stap voor stap carrière te maken. Hij kende zijn waarde en was vast van plan die uit te buiten. Hij had besloten het meisje te trouwen dat hem het meest van nut kon zijn: Candice Alexander, de dochter van zijn baas. Hij aasde op de dikke, makkelijk te verdienen toelage die hem als haar man ten deel zou vallen.
Ze was niet bepaald knap, dat was waar, maar ook niet zo onooglijk dat de mensen voetstoots zouden aannemen dat hij haar om haar geld had getrouwd. Ze scheen een goed karakter te hebben, ze kon skiën, paardrijden, tennissen en bridgen als de beste en ze zou een uitstekende echtgenote zijn. Bovendien zou ze hem altijd dankbaar blijven.
Hun huwelijk zou het zoveelste voorbeeld worden van een knappe man die zich aan een weinig aantrekkelijke vrouw bindt, een verbintenis die al eeuwenlang wordt geaccepteerd. Candice had tenslotte een vriendelijke glimlach en zou, naar haar moeder te oordelen, niet te dik worden.
Zijn enige probleem was Lily. Waartoe zou zij niet allemaal in staat zijn als ze bericht kreeg van zijn verloving met Candice Alexander, een society-gebeurtenis die niet geheim te houden was? Zeker, zijn relatie met Lily behoorde tot het verleden en ze kon geen enkel recht op hem doen gelden. Maar die jongen? Justin. Zijn zoon. Zelfs James Alexander zou zich nog wel eens kunnen bedenken voor hij zijn dochter, al was het een lelijke, aan Cutter toevertrouwde, als Lily hem in een vlaag van woede zou inlichten over Justin. Cutter had van het begin af aan getracht niet te denken aan het kind dat Lily, uit hoogmoed, ijdelheid en zelfzucht, ter wereld had willen brengen. Hij had het ook nooit gezien. Lily was geheel en al verantwoordelijk voor Justins bestaan. Dat zij misschien dacht dat ze via de jongen rechten op Cutter kon doen gelden, deed daaraan niets af.