'Maar ik moest toch maar braille gaan leren, vind je niet?' zei Toby na een tweede stilte. Zachary kon niet antwoorden, kon geen nee zeggen. 'Braille, en leren omgaan met een schrijfmachine voor blinden,' besloot Toby. Hij ging vervolgens naar zijn kamer, en wat hij daar doormaakte kwam nooit iemand te weten. Toen hij weer te voorschijn kwam, was hij vastbesloten het beste van zijn leven te maken, ook al kon hij zijn lotsbestemming niet veranderen.
Braille, dat hij nog niet nodig had, kon het best zo jong mogelijk geleerd worden en hij begon al spoedig les te nemen. Zwemmen deed hij met een privé-instructeur in het overdekte zwembad dat de Ambervilles in hun tuin lieten aanleggen. Toby leefde alsof hij twee levens had, één als ziende en één in volslagen duisternis, maar zijn ziekte scheen, zoals zo vaak het geval is, jarenlang niet te verergeren. Toen hij het einddiploma van de Hotelschool in Cornell behaalde, was hij al acht zomers bij beroemde koks in Frankrijk, Italië en Hong Kong in de leer geweest en was hij klaar om zijn eerste restaurant te openen. Toby was achter in de twintig en bezat twee goed lopende restaurants, toen hij merkte dat de lege plekken in zijn gezichtsveld steeds groter werden en dat mensen en dingen er griezelig vaag, verbrokkeld en steeds minder kleurrijk gingen uitzien. Hij had zich aangewend zo min mogelijk aan zijn handicap toe te geven, maar hij begreep dat hij nu dringend professionele hulp nodig had.
Daartoe ging hij vier maanden naar St.-Paul's Rehabilitation Centre in Newton, Massachusetts. De leerlingen daar moesten, ongeacht de kracht van hun gezichtsvermogen, geblinddoekt deelnemen aan de lessen, die varieerden van praktische zaken zoals tafelmanieren en geld tellen tot het leren omgaan met de stok. Hij leerde er geluiden te lokaliseren en zich te oriënteren door middel van de snelheid van de wind, het gevoel van de zon op zijn gezicht, de structuur van alles waar hij overheen liep, en alle mogelijke waarnemingen via de geluiden die de natuur, de mensen en het verkeer voortbrachten. Toen Toby er wegging, voelde hij zich, voor zover dit maar mogelijk was, goed uitgerust voor de toekomst. Hij ging terug naar New York en vervolgde zijn experimenten met allerlei systemen voor blinden die in keukens werken. Telkens als hij een nieuw restaurant opende, installeerde hij een keuken die een getrouwe kopie was van alle vorige. Zijn koks, allen zienden, werden door hem volgens zijn eigen methoden opgeleid en na korte tijd konden ze allemaal, indien nodig, in het donker koken.
Nu kookte Toby alleen nog maar af en toe, in zijn eerste restaurant, als hij nieuwe gerechten wilde proberen. De andere keukens werden geleid door zijn chef-koks, die hij op zijn reizen naar Chicago of Los Angeles onaangekondigd bezocht. Bij die gelegenheden ontging er niets aan zijn minutieuze inspectie, en wee de kok die had beknibbeld op de champignons, wee degene die de rijpheid van een brie verkeerd had beoordeeld, wee de rotisseur wiens kip niet tot en met de vleugeltoppen sappig was, wee de saucier die een korrel zout te veel had gebruikt, en wee, wee de gerant bij wie de tafellakens niet kraakhelder, het kristal niet blinkend schoon, de kaarsen een centimeter te kort, de bloemen een uur te oud waren. 'Tobias de Verschrikkelijke' noemden ze hem eens na een van zijn onverwachte bezoeken, maar naderhand droegen zij hem nog meer op handen dan tevoren.
Toby gaf de somber peinzende Maxime een duwtje en zei: 'Hoor eens, je hebt een miskleun begaan, maar dat is niet het einde van de wereld. Verman je en kap met de hele handel. Ga geen bok proberen te melken. Vergeet die hele zaak. Het Maandblad is kennelijk evenmin nieuw leven in te blazen als dat je knooplaarzen weer in de mode kunt brengen, en het is zinloos om tijd te verspillen aan een poging om Cutter dwars te zitten. Hij heeft gewonnen en dat kun je maar beter accepteren. Zet je eroverheen, doe niet langer zo zielig en wees weer de oude Maxi.'
'Je praat als een zedenpreker,' zei Maxi nijdig. 'Ik ben een goed zakenman, wat betekent dat ik me aan de realiteit hou. Je mag wel eens wat meer respect voor me tonen, want ik ben waarschijnlijk de begerenswaardigste vrijgezel van New York, moeilijk te vangen, en het kan me geen bliksem schelen hoe een meisje eruitziet, maar ik ben er nog steeds geen tegengekomen met een karakter waarmee ik de rest van mijn leven wil optrekken.'
'Een ijdele, tactloze, gierige, ouwe zedenpreker, die niet eens zo attent is me een drankje aan te bieden als ik daar hard aan toe ben,' zei Maxi mistroostig.
'Dit is eerder het uur voor een uitgebreid ontbijt, schat, of was dat je nog niet opgevallen?'
'De moeilijkheid met jou, Tobias, is dat je te rechtlijnig denkt,' repliceerde Maxi bits.
'Een borreltje voor het ontbijt zou er wel in blijven, denk je?' 'Als je zo aandringt, vooruit dan maar.'
India West keek zichzelf woedend aan in de toiletspiegel op haar slaapkamer in Beverly Hills. Ze dacht even aan iets anders, waarbij haar ogen, die een heel bijzondere turkooisblauwe kleur hadden, als op bevel lichter of dieper van tint schenen te worden. Ze bewoog haar gezichtsspieren heel even en er gebeurde meteen genoeg om vele bladzijden van Les Cahiers du Cinema te vullen: ze werd hevig verliefd, diep terneergeslagen, gekweld door een onzichtbaar schrikbeeld, werd weer vrolijk, veranderde haar gelaatsuitdrukking van lichtzinnig in ingetogen en klaarde weer op tot stille vervoering. Alles functioneerde dus nog prima, constateerde ze somber, ondanks haar kolossale kater. Terwijl ze onaangedaan bleef staren naar het beeldschone gezicht dat ze zelf, als enige, spuugzat was, kwam ze tot de conclusie dat het vak van filmactrice het stomste vak was dat er bestond, vooral als ze je de mooiste filmster van de wereld noemden.