'Het is geen tijdschrift, het is je reinste liefdadigheidsinstelling. Dat kantoor... je zou het moeten kunnen zien om het te geloven. Je stok zou ervan ontploffen. Hoeveel appels koop je in vredesnaam?'
'Het is de tijd voor de Tarte Tatin, schat, dus honderden kilo's.' 'Waarom ben ik zo stom geweest om niet eerst Pavka of Nina Stern om advies te vragen voor ik een tijdschrift koos? Ik kon nemen wat ik wilde. Waarom moest ik weer zo hard van stapel lopen?'
'Ach, het mysterie van de menselijke persoonlijkheid. Als jij ook maar een beetje voorzichtiger was, zou je Maxi niet zijn, en als je Maxi niet was, zou de hele wereld er een beetje saaier uitzien.'
Toen bestelde Tobias zijn appels en ging Maxime voor naar de uitgang van het reusachtige, lelijke complex dat half Manhattan van voedsel voorzag. Hij ging nog zelden zelf inkopen doen, liet dat meestal aan zijn assistenten over, maar af en toe ging hij zelf naar Hunt's Point, als hij iets nieuws in zijn drie Newyorkse restaurants wilde brengen. Hij had er ook twee in Chicago en vier aan de westkust, en ze liepen allemaal even goed.
Tobias was nog geen acht jaar toen hij de keuken had ontdekt. Ofschoon hij toen overdag nog vrij goed kon zien, was de keuken verboden terrein voor hem. Lily stond doodsangsten uit bij de gedachte dat Toby in de buurt van vuur of messen zou komen, wat hem alleen maar sterkte in zijn voornemen om dat geheimzinnige vertrek eens te verkennen. Op zekere avond wachtte hij tot het hele huis in diepe rust was, sloop toen stilletjes naar beneden en ging de grote, verleidelijke ruimte binnen. Hij draaide het licht aan en ging op ontdekkingsreis, centimeter voor centimeter, te beginnen bij de onderste kastjes en laden. Elk voorwerp werd aan een grondig onderzoek onderworpen. Zijn gezichtsvermogen was toen al dermate achteruitgegaan dat hij al zijn zintuigen gebruikte bij het onderzoeken van onbekende voorwerpen. Alle keukenattributen, pannen, potten, hakblokken, messen, lepels en vorken werden door hem betast en beroken. Hij ging met zijn tong langs de botte kant van de messen, liet de scherpe kant voorzichtig langs zijn hand glijden en drukte een mes tegen zijn gezicht. Hij luisterde naar de geluiden die de keukengereedschappen bij het hanteren maakten, hij woog ze in zijn hand en vergeleek ze met elkaar, en wat hij had onderzocht, borg hij weer netjes op zijn plaats. De volgende avond strekte hij zijn ontdekkingsreis uit naar de koelkast en daar, in die stille, nachtelijke uren, verloor het overbeschermde jongetje zijn hart. Een ei was voor Tobias een wereld, een artisjok een Melkweg, een kip een heelal.
Hij bracht vele nachten in de keuken door, tot deze geen geheimen meer voor hem had. Het enige dat hij niet deed was het gasfornuis aansteken, maar hij onderzocht het van binnen en van buiten, tot het in alle onderdelen in zijn geheugen was geprent.
Ten slotte kon hij de verleiding niet langer weerstaan en brak voorzichtig een ei in een grote kom. Als de buitenkant van een ei al zo boeiend was, moest de inhoud zeker iets bijzonders zijn. Ei na ei volgde, tot er eindelijk twaalf in de bruine aardewerk schaal dreven en de doppen netjes in elkaar geschoven op de keukentafel lagen. Vervolgens begon Toby de eieren met een vork te kloppen. Hij was er bijna mee klaar toen de deur openging en de kokkin binnenkwam. Zijn eerste kookervaring was dat men eieren niet geruisloos kon kloppen. Na dit voorval besloot Zachary dat Toby moest leren koken. Hij nam een kok aan van de Cordon Bleu School, die de jongen elke dag na schooltijd les kwam geven. Het duurde niet lang of Toby kon aan het geluid van de druppels olie die in het mengsel vielen horen of de mayonaise die hij aan het maken was al de juiste dikte had. Hij kon horen wanneer een omelet uit de pan moest, hij kon ruiken wanneer uiringen bruin genoeg waren, hij had geen wekker nodig bij het eieren koken, hij kon met een scherp mes fruit en groente in flinterdunne plakjes en reepjes snijden.
In het begin van zijn tienerjaren kreeg Toby echter zoveel problemen met zijn gezichtsvermogen dat hij tegen mensen en voorwerpen begon op te botsen. Lily, die nog steeds weigerde te aanvaarden dat Toby te zijner tijd nagenoeg, zo niet volslagen blind zou zijn, bleef deze incidenten hardnekkig negeren. Ook wilde ze Toby niet waarschuwen voor wat hem in de toekomst wachtte - hij hoefde het immers niet te weten voor het absoluut noodzakelijk was, zei ze - maar Zachary vond dat zijn zoon moest worden voorbereid.
Toch kon ook hij zich er niet toe brengen het de jongen onomwonden te zeggen en hij begon daarom met Toby uit te leggen dat hij zich het best op individuele sporten, zoals gymnastiek en zwemmen, kon toeleggen. En zo sprak Zachary alleen over sport en niet over het leven, en alleen over staafjes en netvlies en niet over kokervisie.
'Ben ik bezig blind te worden, paps?' vroeg Toby op een keer na de korte stilte die op Zachary's verwarde uitleg volgde. 'Nee! Nee, Toby! Niet helemaal, nooit helemaal, en nog lang niet.' Zachary's hart brak toen hij die woorden zo onbewogen mogelijk uitsprak.