'Maxi, je kunt niet tegen Fairchild concurreren. Ze hebben dat bedrijf in 1881 gesticht en waren al gespecialiseerd in dagbladen voor je vader geboren was, bijna voor mijn vader geboren werd. En waarom zou je? Je bent een Amberville.' 'Dat kan allemaal wel waar zijn, Bob, maar ik ben ervan overtuigd dat ik Strikjes en Kwikjes weer op poten kan zetten. Met jouw hulp natuurlijk.' Ze kon zo'n lieve oude man nooit de laan uit sturen. Jammer dat hij zo pessimistisch was. 'Mijn hulp? Maxi, ik snak er al jaren naar om hier weg te kunnen. Ik ben alleen gebleven omdat ik dat aan je vaders nagedachtenis verplicht was, maar ik ben gelukkig op het juiste moment in onroerend goed gaan doen. Het merendeel van de ex-presidenten van de Verenigde Staten heeft een huis in Palm Springs gebouwd op grond die ik ze heb verkocht. Het enige grote project daar dat ik nooit te pakken heb kunnen krijgen is Annenbergs, compleet met golfbaan. Maar enfin, je kunt niet alles hebben.'
'Weggaan? Wil je hier weggaan?'
'Ja, naar het Westen. Mijn palmen zien groeien. Misschien nog leren paardrijden.' 'Maar al je... bureaus?'
'Verbrand alles maar. Het zal je een kapitaal kosten om de hele boel hier weg te laten halen, maar als ik jou was zou ik dat zeker doen en de hele zaak laten vernietigen.' 'En de rest van de mensen?' vroeg Maxime ontredderd. 'Al die mensen die mijn vader niet wilde ontslaan?' 'Eens zien... we hebben Joe, die de ideeën heeft en de artikelen schrijft, en Linda, die het fotowerk koopt en de lay-out en de productie doet. Ik zorg zelf voor de advertenties. Geen verzendafdeling, natuurlijk. De receptioniste neemt de telefoontjes aan en doet ook het typewerk. Joe en Linda heb ik meegenomen in het onroerend goed, en de receptioniste kan ergens anders wel een baantje vinden. Buitengewoon bekwaam meisje, vindt er hier niets aan. Ik moest haar een extra hoog salaris geven om haar te kunnen houden.'
'Drie mensen? Maar drie? Hoe kan dat?' Ze voelde zich licht in haar hoofd, maar ze mocht niet flauwvallen. 'Tja, en dan huren we zo nu en dan een schoonmaker van het gebouw om de prullenmanden te legen en een beetje te stoffen. Als we iets willen kopiëren gaan we naar een filiaal van Xerox, hierbeneden, en de drukker stuurt af en toe iemand die ons het papier levert. Maar verder... ja, drie mensen maar, en zelfs dan nog werken we met verlies. Huur, salarissen, papier, er moet van alles worden betaald. En de lunches natuurlijk. Iedereen krijgt elke dag een lunch.'
'Op kosten van de zaak?' riep Maxi ongelovig. 'Je vader heeft dat destijds ingesteld en wilde dat het zo bleef.' 'En wanneer,' vroeg Maxi, 'zouden jullie dan weg willen? Denk niet dat ik jullie wil overhaasten, maar...' 'Wat is het vandaag? Woensdag. Dan kunnen we hier vrijdag weg zijn. Alleen vervelend dat ik jou dan met de troep laat zitten. Ik zal zorgen dat de vuilnisman alles komt weghalen en Hank, de klusjesman hier in het gebouw, vindt het niet erg om overuren te maken, dus de boel kan maandag, uiterlijk dinsdag, min of meer schoon zijn.'
'Weet je zeker dat je niet wilt blijven?' Beleefdheid was het enige dat haar restte, dacht Maxime.
'Lieve schat, ik vertrek liever vandaag dan morgen.'
'Heb jij werkelijk het lef om die melige homp een Golden Delicious te noemen?' bulderde Toby. 'Neem eens een hap, rotzak, en vertel me dan hoe lang geleden dat ding is geplukt en hoe lang het in een koelhuis opgeslagen heeft gelegen.' Met de ene hand greep hij de grossier in de kraag en met de andere hand hield hij hem een appel voor. 'Vooruit, bijt erin!' 'Ik ben bedrogen, meneer,' protesteerde de man. 'Ik heb er twintig kisten van gekocht en ze hebben me bezworen dat die appels van de week zijn geplukt, dat ze zó van de boom komen.'
Toby liet de man verachtelijk los. 'Ja, dat zal wel. Enfin, mijn verdiende loon, had ik maar niet een nieuwe leverancier moeten proberen. Besef jij wel dat ik alles over fruit weet? Ik hoefde alleen maar aan de schil te voelen om te weten dat het van vorig jaar is, het ruikt niet zoals een verse appel hoort te ruiken en als ik erin zou bijten, zou ik moeten kotsen. Probeer ze maar aan een ander te slijten.'
Hij wendde zich af en zei tegen Maxi: 'De meeste van die kerels kennen me en zullen niet proberen me zulke rotzooi aan te smeren. Ik had van hem nog nooit iets gekocht en ik wilde hem eens proberen.'
'Dit is in elk geval de laatste keer geweest dat hij probeert een blinde te bedonderen,' zei Maxi. 'Een van ons beiden is tenminste niet belazerd vandaag.' 'Wil je nou eens ophouden met je gejeremieer?' zei Toby streng, terwijl hij verder langs de fruitgrossiers liep. Zoals altijd wanneer hij in de gevaarlijk volle Hunt's Point Market was, gebruikte Toby ook nu zijn laserstok. De drie stralen onzichtbaar infrarood licht veroorzaakten trillingen in een pen waarop zijn wijsvinger rustte. Door met de stok een soepele boog te beschrijven, wist hij of er voorwerpen recht voor hem uit, boven hem of vlakbij waren. Toby begon systematisch appels uit diverse kisten te bevoelen, eraan te snuiven en deskundig tussen zijn lange vingers rond te draaien, alsof ze stuk voor stuk dienst moesten doen voor een stilleven. Hij ging daarbij met een verbazingwekkende snelheid te werk. 'Ik jeremieer niet,' zei Maxi bits. 'Ik ben alleen pisnijdig op mezelf. Jeanne d'Arc die een miljonair wil redden van de WW... om nog maar te zwijgen over dertig jaar gratis lunches. Als Cutter het wist, zou hij zich doodlachen.' 'Hoor eens, je hebt een tijdschrift, een kantoor en een heel jaar om te doen wat je wilt. Alleen je trots is gekwetst, Goudhaartje.'