Even later kwam Robert Frederick Fink de kleine receptie binnen. Het was een blozende, gezette man, ergens tussen de vijfenzestig en de zeventig, onberispelijk gekleed en in de wolken over haar bezoek.
'Maxi!' riep hij uit. 'Geef oom Bob eens gauw een kus. Kom binnen en vertel me alles over jezelf... het is jaren geleden dat ik je gezien heb.' 'Een jaar of twintig,' zei Maxi, gesmoord door zijn omhelzing. 'Hoe is het mogelijk. Voorzichtig met die deur, hij gaat maar een klein eindje open.'
Maxi wrong zich de redactiekamer binnen en bleef perplex staan. In het vrij kleine vertrek stonden acht bureaus en op ieder bureau lagen torenhoge stapels paperassen, zorgvuldig opgetast, zodat ze zonder steun bleven liggen. Er was nog net genoeg ruimte voor Maxi en Bob om tussen de hoge stapels papier door, achter elkaar aan, naar zijn bureau te lopen, het negende, waarop de papieren maar enige centimeters hoog lagen. Hij liet haar in de bezoekersstoel plaats nemen, schoof zelf voorzichtig om zijn bureau heen en ging er op zijn gemak bij zitten.
'Archiefkasten heb ik altijd ondingen gevonden, Maxi. Je bergt er iets in op, je vergeet dat het er is en je ziet het nooit meer terug. Je kan het net zo goed verbranden. Vraag mij maar gerust iets op te zoeken, het doet er niet toe wat.' 'Hè?' Maxi trok haar geruite omslagdoek dichter om zich heen en kruiste haar armen voor haar borst. Als ze hier een keer nieste, dacht ze, zouden ze een week nodig hebben om haar uit te graven.
'Zeg maar wat ik voor je moet opzoeken... een rekening, of een kwitantie, of een onkostennota. Wat je maar wilt.' 'Een nummer van Strikjes en Kwikjes uit, 's kijken, 1954.' 'Nee. Te gemakkelijk.' 'Een factuur voor... papier... uit juni 1961.' Bob Fink stond op, overzag zijn domein even met een ernstige blik, ging naar een van de bureaus en trok, uiterst voorzichtig, een vel papier uit een van de torens. 'Alsjeblieft. Moet je zien! Papier was toen een stuk goedkoper dan tegenwoordig, zeg.' 'Ongelooflijk.' Maxi glimlachte hem stralend toe. 'En zou ik nu eens een nummer van Strikjes en Kwikjes kunnen zien, het laatste?'
Bob Finks gezicht betrok. 'Ik heb het bij de hand, maar erg trots ben ik er niet op. Alles is veranderd sinds de opkomst van Blouson Noir.' 'Wie?'
'John Fairchild. De Franse ontwerpers noemen hem Blouson Noir - zo wordt iemand genoemd die lid is van een motorfietsbende, met van die zwartleren jacks, je weet wel - omdat hij spijkerhard voor ze was. Maar wat hij voor de oplaag van Women's Wear heeft gedaan! Die vloog omhoog. Toen onze adverteerders dat zagen, plaatsten ze al hun advertenties in Women's Wear, en alsof dat nog niet erg genoeg was, ging Fairchild ook nog het weekblad Footwear News uitgeven, waarna we onze gespen- en riempjesadverteerders ook nog kwijtraakten. Zodoende hebben we alleen nog wat abonnementen die over een paar jaar aflopen, en een paar kleine adverteerders die het prachtig vinden om hun foto op de omslag te zien. Ach, Maxi, laten we er niet omheen draaien, de uitspraak dat Strikjes en, Kwikjes in de problemen zit, is nog te zwak. Als je in de problemen zit, leef je nog - Strikjes en Kwikjes ligt op de afdeling intensive care, maar helaas is het ziekenhuis zojuist gesloten.' 'Mag ik het toch eens zien?' vroeg Maxi, in het geheel niet ontmoedigd.
Hij gaf haar een dun blaadje met een felrode omslag. Op die omslag prijkte een foto van John Robinson van de Robinson Braid Company en het grootste deel van de tekst ging over de carrière van de heer Robinson. Voorts bevatte het blad een paar pagina's met nieuws uit de wereld van band en boordsel, een artikel over knopen op Adolfo-pakken dat was geïllustreerd met een tekening van een manchet met drie knopen erop, en een paar advertenties. De grootste twee waren van de Robinson Braid Company, die Adolfo als klant had. 'Oom Bob, heb je iets over die vergadering van gisteren gehoord?' vroeg Maxi, terwijl ze het armzalige blaadje opvouwde en in haar tas stopte.
'Ja, iets. Een stuk of tien telefoontjes. Nou ja, twintig. Ik vind het verdomd sportief van je om mij zelf het nieuws te komen vertellen. Je vader, hij ruste in vrede, zou hetzelfde hebben gedaan. Ik wist dat dit vandaag of morgen zou gebeuren.' 'Maar het gebeurt niet, Bob! Ik ben de nieuwe uitgever van Strikjes en Kwikjes, en wij gaan samen weer een knaller van dit tijdschrift maken, net zoals mijn vader zou hebben gedaan!' Maxi stond zo onbesuisd op dat er bijna een ton papier op haar hoofd stortte.
'Ik méén het! Ik ben bloedserieus! Verdraaid nog toe, Bob, waar een wil is, is een weg, wat Fairchild kan, kunnen wij ook. We zullen de boel hier eens binnenstebuiten keren en op zijn kop zetten. Deze kamer natuurlijk niet, maar...' 'Maxi,' onderbrak Bob Fink haar vriendelijk, 'de kledingindustrie heeft genoeg aan één groot blad, en dat moet een dagblad zijn, zoals Women's Wear Daily, geen maandblad. Je wilt toch niet nog een dagblad gaan uitgeven, wel?' 'Nou, nee, dat niet. Maar zoiets als Women's Wear, alleen beter.'