Wijzer! Het woord weergalmde in haar hoofd. Wijzer? Ze was nog steeds niet wijs. Hoe laat was het? Ze moest aan het werk. De werknemers van Strikjes en Kwikjes zouden natuurlijk al van de vergadering van gisteren hebben gehoord en in zak en as zitten te wachten tot de officiële bijl viel. Ze moest erheen, waar het ook was, en hen geruststellen, de leiding nemen en alles doen wat er moest worden gedaan. Ja, doen, handelen, beslissingen nemen, kijken hoe de boel ervoor stond, leiding geven, iets doen, alles doen. Ze sprong uit bed om de gordijnen te openen, zodat ze een klok of een horloge zou kunnen vinden, maar ze wist de weg niet, wist niet hoe ze de zware gordijnen moest opentrekken of waar de lichtschakelaars zaten. Maxime had nog nooit in haar nieuwe flat geslapen toen ze twee maanden geleden naar Europa vertrok. Het appartement was toen, zoals zoveel appartementen in Trump Tower, nog niet klaar geweest, ofschoon ze het al een paar jaar tevoren op tekening had gekocht van haar vriend Donald Trump, op een moment dat het niet meer was dan een idee van wat er allemaal met het nagenoeg onbetaalbare stuk Newyorkse luchtruim te doen was.
Nadat ze eindelijk de juiste koorden had gevonden en de gevoerde gordijnen van abrikooskleurige zijde had opengetrokken, bleef Maxime verrast, als aan de grond genageld staan. Was dit Manhattan, de vertrouwde, geliefde en tegelijk gehate stad, of was haar appartement terwijl ze sliep op een andere planeet gezet? De zon, die juist opkwam, wierp haar stralen over Central Park, dat nog gedeeltelijk in duisternis was gehuld, en verlichtte de hoge gebouwen en de torens van de stad zover het oog reikte: in het noorden tot Harlem, in het westen, over de Hudson, tot New Jersey, in het zuiden tot de Atlantische Oceaan. Goeie genade, dacht ze, het is Manhattan, en ik heb de hele stad gekocht! Ze voelde zich opeens gelukkig, dolgelukkig. Manhattan was van haar. Ze was waarschijnlijk de enige die zo vroeg wakker was, de enige die al dit moois zag. Misschien dat er beneden wel taxi's en bussen en brandweerauto's reden, maar die kon Maxi op de drieënzestigste verdieping niet horen. Ze zweefde, niet losgeslagen, nee, veilig geborgen in een nestje dat haar vier miljoen dollar had gekost, een nestje dat bijna net zo hoog was als de luchtige witte wolken boven het park die roze kleurden. Terwijl ze de zon zag klimmen, schitterend op vensters die haar stuk voor stuk een boodschap zonden, de boodschap van een nieuwe dag, het aanbreken van een nieuwe morgen, realiseerde Maxi zich wat een geluksvogel ze was met een uitzicht dat zo opmonterend werkte.
'Ik ga Manhattan veroveren,' zong ze, 'en de Bronx en Staten Island ook.' En ze danste in haar eentje op het lied dat haar vader haar had geleerd.
'Angelica, ik heb niets uitgeverachtigs om aan te trekken,' zei Maxi toen ze zaten te ontbijten.
'Ik dacht dat je de nieuwe hoofdredactrice was, mam. Heb je nu al promotie gemaakt?'
'Toen ik vannacht een keer wakker werd, besefte ik opeens dat het blad natuurlijk al een hoofdredacteur heeft, en het zou vast niet gewaardeerd worden als ik daar binnenstormde en iemands baantje innam. Dus heb ik mezelf tot uitgever gebombardeerd.'
'En hoe moet een uitgever gekleed gaan?' vroeg Angelica, die bezig was vier gebakken eieren, zwemmend in de boter, zo uit de pan te eten.
'Als een gezaghebbende figuur, een leider, iemand die zijn manschappen bezielt, iemand met een juist, helder, feilloos inzicht.'
'Nou, dan kan jij het dus wel vergeten.' Angelica besprenkelde haar eieren royaal met tabasco.
'Ik zou willen dat je niet zo eerlijk was, Angelica. Kun je niet wat tactvoller zijn?'
'Je begon er toch zelf over. Maar enfin, wat dacht je van dat zwarte broekpak van Saint Laurent dat je vorig jaar hebt gekocht maar nooit hebt gedragen omdat het je van geen kanten stond?'
'Dat staat me nog steeds even stom,' zei Maxi somber. 'Ik zie erin uit als een dik mannetje dat zich als vrouw heeft verkleed. Het verdoezelt mijn taille en het laat niets van mijn benen over. En je zult moeten toegeven dat ik de mooiste benen van New York heb.'
'Ja, dat weten we wel. Doe naaldhakken aan bij dat pak, dan zie je er tenminste uit als een man van middelmatige lengte in vrouwenkleren. En de schouders zijn werkelijk indrukwekkend.'
'Ik wou dat ik zo lang was als jij,' verzuchtte Maxi. 'Ik vind het leuk zoals je bent. Ik heb wel graag een middel groot moedertje. Dat geeft me een volwassen gevoel.' 'Dat heb je toch al te veel,' mompelde Maxi.
9
De kantoren van het Maandblad voor de fourniturenhandel waren nog altijd in Forty-sixth Street, tussen Sixth en Seventh Avenue gevestigd. Toen Zachary Amberville er indertijd begon, was het gebouw al lichtelijk vervallen, maar niet erger dan de rest van de buurt, en het lag op loopafstand van de fourniturenindustrie. Er was niet veel veranderd, alleen was het wat bouwvalliger geworden, maar dat viel Maxi niet op toen ze het kantoor had gevonden en zich bij de receptioniste meldde. 'Ik ben mevrouw Amberville. Wilt u de hoofdredacteur zeggen dat ik er ben?'