'Jij,' zei Maxi langzaam, 'je bent een vuile, gemene, doortrapte leugenaar. Moeder heeft niets beslist. Dat heb jij gedaan. Waarom weet ik nog niet, maar het is allemaal jouw werk, Cutter.'
'Hoe durf je zo'n toon tegen me aan te slaan!' Maxi had Cutter nog nooit kwaad gezien. Ze keek hem recht in zijn ijskoude ogen, die woedend fonkelden. Als het ook maar enigermate haar moeders beslissing was geweest, zou hij nooit zo zijn uitgevallen, hij die altijd even kalm en beheerst, altijd even hoffelijk was.
'Van chantage is geen sprake,' zei Maxi, breed glimlachend en arrogant als een kater op zijn eigen terrein. 'Nooit gehoord van morele overreding?'
'Morele overreding - door jou? Laat me niet lachen, het is gewoon absurd. Ter zake, wat wil je?'
'Een tijdschrift. Ik wil een van die vier tijdschriften en ik wil een jaar waarin je me volkomen vrijlaat om ermee te doen wat ik wil. Geen beperkingen, geen gespioneer, geen besnoeiing van het budget. Vooral geen besnoeiingen.' 'Je denkt blijkbaar dat je je vaders talent hebt geërfd. Dus jij wilt in je eentje een heel tijdschrift redden? Je hebt in je leven hooguit één week gewerkt, en dat was in dat vakantiebaantje, toen je een tiener was. Maar laten we niet langer ruziën,' zei hij, zijn woede verbijtend, 'daar heeft niemand iets aan. Als ik Lily zover kan krijgen dat ze je een tijdschrift geeft, want zij moet het goedkeuren, moeten jij en je broers beloven de media buiten deze familiekwestie te houden.' 'Dan laten we jou de vrije hand met de andere drie,' zei Maxi, plotseling terneergeslagen.
'Ik heb jullie vrije hand niet nodig. Het is tegen mijn principes voor chantage, ook al noem jij dat morele overreding, te zwichten en ik denk niet dat een persconferentie, gehouden door een bekende playgirl en een man die vanwege zijn beklagenswaardige handicap geen lay-out kan bekijken, erg serieus zou worden genomen. Maar omwille van de goede verstandhouding en omdat jij hinderlijk vasthoudend kunt zijn, krijg je, als Lily het goedvindt, je zin. Welk tijdschrift krijgt dan de eer van je reddingspoging?'
'Strikjes en Kwikjes,' antwoordde Maxime prompt. Ze twijfelde er geen moment aan dat als haar vader nog in leven zou zijn, zijn eerste blad, zijn talisman, hem het meest ter harte zou gaan.
'Ik zal een goed woordje voor je doen bij je moeder, Maxi, maar ik kan je niets beloven voor ik met haar heb gesproken.' 'Lulkoek,' zei Maxi, terwijl ze opsprong en naar de deur ging. 'Ik beschouw mezelf van nu af aan als de hoofdredactrice van Strikjes en Kwikjes. Nee, blijf zitten, je hoeft me niet naar de lift te brengen.'
Doodmoe, maar met een tintelend gevoel van triomf in haar binnenste, arriveerde Maxi in haar flat op de drieënzestigste verdieping van de Trump Tower. Ze was er helemaal niet zo zeker van geweest dat ze Cutter, wiens reputatie als solide bankier een aanval op zijn zakelijk inzicht ongetwijfeld zou hebben doorstaan, klein zou kunnen krijgen. Er waren de laatste jaren talloze tijdschriften ter ziele gegaan, kortstondig betreurd, snel vergeten. Terwijl ze de sleutel omdraaide bedacht ze dat als Cutter in een redactie van Amberville Publications had gezeten, haar dreigement van een persconferentie geen indruk zou hebben gemaakt. Ze wist trouwens niet eens hoe ze een persconferentie moest beleggen. 'Joehoe!'
Maxi bezweek bijna onder het gewicht van een lang wezen op blote voeten, bepakt met een rugzak en drie tennisrackets, dat haar joelend omhelsde tot ze om genade jammerde. 'Moeder, moedertje, mijn allereigenste kleine moedertje,' jubelde het wezen, 'wat fijn dat je er bent! Ik ben ook net thuis en ik heb al in de koelkast gekeken, maar er is geen hap eten in huis. Maar ik weet dat je me niet zal laten verhongeren, o moedertje aller Russen.'
'Angelica, schat, laat me alsjeblieft los,' smeekte Maxime. Haar elfjarige dochter leek in het tenniskamp wel een halve meter gegroeid te zijn. 'Wat doe je hier? Je zou toch pas volgende week terugkomen?'
'Toen ik in de kwart finales werd uitgeschakeld, ben ik hem gesmeerd uit dat kamp. Als je de kwart finales niet haalt, is het niet erg, en als je in de halve finales wordt uitgeschakeld, is het best, maar in de kwart, mij niet gezien.' 'Angelica, hoe ben je uit Ojhi teruggekomen? Je bent toch niet... lieve god, komen liften?' vroeg Maxime ontzet. 'Ik heb paps gebeld om geld. Ik ben gewoon met het vliegtuig gekomen en paps heeft me van het vliegveld gehaald. Maar hij had geen tijd om me iets te eten te geven, tenminste geen echt eten. Ik heb een paar hamburgers gehad en een paar chocolade-milkshakes. Heb je gezien hoeveel ik gegroeid ben? Ik word vast niet zo'n gewoon halflang mens als jij. Misschien kan ik wel mannequin worden. Zeg, heeft paps je in Europa gebeld en gezegd dat ik naar huis kwam? O, en ik heb een bijnaam, je moet me voortaan Chip noemen, en dan noem ik jou Maxi, dat is volwassener.'
'Je noemt me maar zoals je wilt,' steunde Maxime, terwijl Angelica haar opnieuw stormachtig omhelsde, 'maar ik ga jou geen Chip noemen. Iemand hier moet verstandig blijven.' Ze legde haar handen op de schouders van haar dochter, duwde haar een eindje van zich af en nam haar aandachtig op. Welke bijzondere combinatie van genen, dacht ze verwonderd, had zich gevormd om deze belofte van adembenemende, klassieke schoonheid te creëren? De Ambervilles, de Adamsfields, de Andersons en de Dales hadden allemaal een bijdrage geleverd aan het lieflijke, romantische wezen dat Angelica Amberville Cipriani heette. Toch had ze het meest van haar vader, Rocco Cipriani; mooie Rocco, renaissanceman, boeiend sombere, donkere, glanzende Rocco, wiens voorouders nog geen honderd jaar geleden uit Venetië - waarschijnlijk de enige Venetianen die Venetië ooit vrijwillig hadden verlaten - naar de Verenigde Staten waren gekomen.