'Nee, een soort verbondenheid. Ze gaan volledig op in elkaars wensen en behoeften en een diep gewortelde overeenstemming heeft een band doen ontstaan die sterker en duurzamer is dan het feit dat hij knap is en zij een man nodig heeft, of een van die andere voor de hand liggende redenen.' 'Hoe weet je dat allemaal zo zeker?' vroeg Maxi opstandig. 'Ik hoor het. Je weet dat ik dingen in iemands stem hoor die jullie ontgaan. Ik hoor het aan de manier waarop ze zich bewegen als ze samen zijn. Als jé blind bent, Goudhaartje, leer je te luisteren naar de honderden verschillende manieren waarop mensen zich bewegen, en elke manier heeft een andere betekenis. Er hangt een samenzweerderig sfeertje om die twee. Ik hoor het en ik ruik het... ik kan het onder alle parfum en zeep en aftershave aan ze ruiken.'
Zijn woorden wekten verzet in Maxi.
'Waarom noem je me toch altijd Goudhaartje?' probeerde ze van onderwerp te veranderen.
'Omdat ik het een leuke naam vind. Maar om op moeder en Cutter terug te komen, hij heeft haar precies waar hij haar hebben wil. Ik heb haar nog nooit zo meegemaakt, zo onderdanig, zo onzelfstandig. Toen vader nog leefde voelde ik een aantal dingen aan als ze samen waren. Ze waren aardig tegen elkaar, ik had het idee dat ze zich met elkaar verzoend hadden. Ze waren vrienden, of althans geen vijanden, maar geen medeplichtigen.'
'O, als je die arme bliksems op de vergadering had kunnen zien, Toby. Sommigen keken of ze zojuist hun doodvonnis te horen hadden gekregen.' 'Ik heb ze gehoord. Dat was genoeg.'
'Maar hoe vond je zijn bewering dat hij uit haar naam sprak? Je weet best dat moeder die beslissing nooit zelfstandig genomen kan hebben - ze heeft zich nooit met het bedrijf bemoeid. Ze denkt geen moment aan winst, kom nou! Nee, daar zit Cutter achter, god mag weten waarom. We mogen niet toestaan dat hij vier tijdschriften tegelijk liquideert! We mogen hem niet zijn gang laten gaan! Vader zou er niet over gepiekerd hebben, geen moment, tenzij in uiterste noodzaak. Toby, Toby! Denk toch aan vader! Dit is geen euthanasie, dit is regelrechte moord!' Maxi's stem klonk bij ieder woord luider. 'Wat kunnen we eraan doen, liefje? Moeder heeft nu eenmaal de macht om haar "besluit" erdoor te drukken, wie haar er ook toe heeft aangezet. Ze heeft wettelijk het recht om met het bedrijf te doen wat ze wil.'
'Morele overreding,' zei Maxi langzaam, op een toon die het midden hield tussen een vraag en een ingeving. 'Morele overreding? Zo te horen ben je te lang uit je geboorteland weg geweest. Dit is New York City, schat. Morele overreding is tegenwoordig alleen nog te vinden op de opiniepagina van de Times.'
'Een speciaal soort morele overreding, Toby. Op z'n Manhattans. Als je me iets te eten geeft, zal ik de moed verzamelen om onze dierbare oom op zijn kantoor te bezoeken.' 'Ik mag hangen als ik weet wat je van plan bent.'
'Dat weet ik zelf ook niet... nog niet. Maar we moeten ons sterk maken...' grinnikte ze.
'... voor een beter New York,' voltooide hij de zin die ze altijd bezigden als hun iets tegenzat in de stad die voor hen het middelpunt van hun bestaan was.
'Dat zou hoogst onverstandig zijn, Maxi, en je zou er niets mee bereiken,' zei Cutter, gezeten achter zijn bureau in zijn kantoor in Wall Street. 'Hoezeer dit Toby en jou ook ter harte gaat, en geloof me, ik voel met jullie mee en ik heb het volste begrip...'
'Laat je rouwbeklag en bloemen maar achterwege,' bitste Maxi, 'en laten we meteen naar de uitkomst kijken, want dat is het enige dat jou interesseert.' Ze was sinds haar aankomst in New York nog niet naar huis geweest om zich te verkleden, maar na het zwemmen met Toby en de heerlijke lunch die hij voor haar had klaargemaakt, kon ze de hele wereld weer aan en tijdens de rit naar Wall Street had ze zich een duidelijk idee gevormd van wat ze moest doen.
'Het kan me niets schelen of Amberville Publications een besloten vennootschap is, Cutter, het bedrijf moet toch rekening houden met de publieke opinie. Als Toby en ik de pers inschakelen, zoals we van plan zijn, en bekendmaken dat we ervan overtuigd zijn dat jij moeder, met wie je in alle stilte hals over kop bent getrouwd, onder druk hebt gezet en dat je zonder overleg met Toby, Justin of mij, alle drie aandeelhouders en als zodanig belanghebbende partijen, vier tijdschriften wilt opdoeken...' Maxi strekte uitdagend haar gelaarsde benen en zakte zelfverzekerd en ontspannen onderuit in haar stoel. 'Misschien is jouw huid zo dik dat de publieke opinie je koud laat, maar heb je al aan je cliënten gedacht? En aan iedereen in de tijdschriftenwereld, de Newhouses, de Hearsts, de Annenbergs en al die anderen? Hoe zullen die reageren, wat zullen ze van je zeggen, Cutter? Ze weten allemaal dat jij geen uitgever bent, nooit bent geweest en nooit zal worden ook. De media zullen hier een groot, sappig, onsmakelijk verhaal van maken. Vier tijdschriften tegelijk opgedoekt, honderden mensen op straat, alles gebaseerd op het oordeel van iemand die zich nooit met tijdschriften heeft beziggehouden, iemand die via zijn vrouw op een bepaalde stoel is terechtgekomen?' Cutter verlegde een briefopener, verschoof een inktkoker, verzette zijn bureauklokje. Er viel een stilte en aangezien Cutter niet van zins leek iets te zeggen, vervolgde Maxi: 'Ik zou niet graag in jouw schoenen staan als wij onze persconferentie houden. Ik weet zeker dat Pavka met ons meedoet. Hij heeft wel geen aandelen, maar hij is de lieveling van de media, ze noemen hem een genie, en dat is hij ook. Weet je nog dat de mensen rondom het hele blok in de rij stonden voor zijn overzichtstentoonstelling in het Museum of Graphic Arts? Hij is een instituut, en mijn vader heeft hem zijn eerste kans gegeven, om nog maar te zwijgen over het feit dat Golflengte een idee van Pavka was. Mijn vader had vertrouwen in de toekomst van die tijdschriften, en de mensen hadden vertrouwen in hem - dat schijn jij te vergeten. Mijn vader was een legende. En dat is hij nog.' 'Je probeert me te chanteren, Maxi, maar daar bereik je niets mee. Die bladen hebben vanaf vandaag opgehouden te bestaan. De beslissing lag bij je moeder, en zij heeft die beslissing genomen.'