Ach ja, Lily was geen hartstochtelijke vrouw en hij had dat geaccepteerd ... zo was ze nu eenmaal... maar ze had hem nooit iets geweigerd. Ze was lief en zacht en meegaand. Daarmee moest hij dan maar tevreden zijn, ofschoon hij tal van nachten had gehunkerd naar een vrouw die even vurig was als hij. Maar hij was in die zeven jaar nooit vreemd gegaan. Gek eigenlijk, een heleboel mannen gingen vreemd, ook al hielden ze van hun vrouw, ook al was hun vrouw toeschietelijk, iets dat Lily zelden was. Het leek wel of ze zich geestelijk, zo niet fysiek, van hem afkeerde als hij haar kamer binnenkwam. Ze liet hem tactvol, hoffelijk en stilzwijgend merken dat ze geen zin had, vanavond niet, nu niet. Zou ze een stil verdriet hebben? Toeschietelijk. Er waren legio toeschietelijke vrouwen. Nina Stern zou daar wel niet bijhoren. Die niet. Die was vast en zeker getrouwd of verloofd, of anders waren er toch hopen gegadigden. Aardige, intelligente jonge vrouwen zoals Nina hadden altijd iemand. Ze had een gezonde eetlust, ook altijd leuk aan een vrouw. Hij zou Hemingsway in ieder geval zeggen dat hij haar woensdag moest meebrengen. Het was goed voor haar om het tijdschriftenbedrijf ook eens van een andere kant te leren kennen. Glimlachend opende hij zijn voordeur en ging het grote grijsmarmeren huis binnen, net op het moment dat de butler door de hal liep. Zachary waande zich even in een onwezenlijke wereld... was dit zijn huis, was dit echt allemaal van hem? Hij voelde zich opeens weer jong, zo ongeveer als toen hij als jongen door de straten van deze stad liep en zich zelfs nooit had afgevraagd wat zich achter de deuren van die statige huizen afspeelde. Hij riep de butler in het voorbijgaan een opgewekte groet toe en ging de trap op naar zijn privébibliotheek, waar hij liever zat te werken dan in de grote bibliotheek beneden.
'Lily?' zei hij verbaasd. Ze stond aan het venster en draaide zich ongeduldig om toen hij binnenkwam. 'Ik wacht al zo'n tijd op je, lieveling. Ik vind het naar dat je nu ook nog op zaterdag moet werken, vooral omdat je al bijna de hele week bent weg geweest.' Haar zilveren stem had een tedere klank.
'Ik moest over iets nadenken en dat kan ik nu eenmaal het beste op kantoor doen. Bovendien lagen er stapels werk op mijn bureau waarvoor ik maandag geen tijd heb. Maar ik vind het prettig jou hier te vinden. Wat is dat? Champagne? Ben ik iets vergeten? Het is niet onze trouwdag, er is niemand jarig, wat hebben we te vieren?' Hij opende de fles en vulde handig de hoge champagneglazen die ze op een zilveren blad had klaargezet. 'Een toost, schat,' zei ze terwijl ze met elkaar klonken. 'Ik heb heerlijk nieuws... er komt weer een baby.' 'Weer een baby! Ik wist dat er iets fijns ging gebeuren!' jubelde hij en toen hij haar in zijn armen nam was al het andere vergeten.
Lily liet zich gewillig omhelzen, haar ogen vol tranen. Moed houden, had Cutter gezegd, flink zijn. Ze had alles voor hem over. Het moeilijkste gedeelte was achter de rug. Nu begon het wachten.
8
Alleen de verdoving veroorzaakt door de schok en het vernis van de elementaire omgangsvormen hielpen Maxi en Toby door die eerste moeilijke momenten heen. Ze feliciteerden Lily en Cutter met hun huwelijk, ze praatten, ze knikten, maar geen van beiden deed ook maar een poging tot glimlachen. Het was net, dacht Maxi, of ze met hun vieren probeerden een anoniem slachtoffer van een aanrijding stiekem maar netjes te begraven, en het slachtoffer was in dit geval Zachary Amberville. Broer en zus waren in feite dankbaar voor de algemene consternatie en verbazing in de directiekamer, omdat die hun de gelegenheid bood hand in hand weg te glippen, terwijl Lily en Cutter omringd werden door die medewerkers van Amberville Publications die niet zouden worden getroffen door de opheffing van de vier tijdschriften en die hun gelukwensen konden uiten met een ongedwongenheid die Toby noch Maxi kon opbrengen. Elie bracht hen naar Toby's huis, in een rustige straat in de East Seventies. Toby liep zwijgend naar de bar bij het zwembad, dat hij over de hele parterre en de tuin van het smalle maar diepe huis had laten aanleggen. Hij schonk hun allebei een stevige borrel in. 'Wat is het?' vroeg Maxime.
'Cognac. Ik drink het anders nooit, maar nu ben ik er wel aan toe.'
'Ik kan het haast niet geloven... ik begrijp gewoon niet...' begon Maxi.
'Zeg nu maar niets, drink dat op en kom zwemmen. We kunnen er nu nog niet over praten.' Hij kleedde zich uit en dook het water in. Even later zwom Maxi naast hem, met alleen nog haar zwarte parel aan. Ze trokken samen baantjes tot de emoties in haar binnenste overgingen in gewone moeheid. Ze ging op de rand van het zwembad zitten wachten tot Toby ook genoeg van het zwemmen kreeg en zich naast haar hees. 'Beetje opgekikkerd?' bromde hij.
'Zoveel als mogelijk is, en dat is verdomd weinig. Ik heb het gevoel of ik door een handgranaat getroffen ben - totaal kapot.'
'Ik vraag me af of ons niet een heleboel over die twee ontgaan is, of we niet erg naïef zijn met onze verbazing.' 'Bedoel je dat moeder erg eenzaam is geweest na... o god, vaders dood en daarom troost heeft gezocht bij Cutter en dat ze tenslotte van dezelfde leeftijd zijn en dat hij, ook al mag ik hem niet en vertrouw ik hem niet, ontegenzeglijk een verdraaid knappe man is en dat het leven en de seks niet ophouden als je de vijftig nadert? En dat het niet meer dan natuurlijk is dat ze met de situatie verlegen is, omdat Cutter haar zwager is, en dat ze daarom in stilte getrouwd zijn, zonder het ons van tevoren te vertellen? Laten we wel wezen, Toby, het was niet toevallig dat ze het ons in het bijzijn van anderen vertelde. Ik kan me alleen niet voorstellen dat ze hals over kop verliefd op elkaar zijn geworden. Ze zijn Romeo en Julia niet.' 'Dat ben ik allemaal met je eens,' zei Toby, 'maar ik heb nog iets anders opgemerkt, iets waaraan ik niet genoeg aandacht heb geschonken. Er bestaat een soort medeplichtigheid tussen die twee. Die is er altijd min of meer geweest sinds Cutter uit Engeland terug is, maar nadat vader vorig jaar zo onverwacht is gestorven, is die band nog toegenomen.' 'Medeplichtigheid? Hoe bedoel je? Het klinkt net of ze een misdrijf beramen.'