Haar schouderlange haar was donkerblond, maar dan wel in die verrukkelijke tint die men marron glacé pleegt te noemen. Ze was één meter zeventig lang, precies de goede lengte voor alle takken van sport, behalve basketbal. Haar gezicht was niet uitgesproken hartvormig of rond of ovaal, maar mooi gevormd, met prettige trekken. Haar figuur en haar stem waren ook precies goed, prettig om naar te kijken en te luisteren. Deze begaafde flirt aan wie alles precies goed was, moest ook wel eens op zaterdag werken als ze door de week erg druk was geweest. Op een zaterdag in juni 1958, toen Nina Stern naar de redactie ging om nog een stuk voor 'Wist u dat?' te schrijven, nam ze de nieuwe automatische lift naar de vijftiende verdieping. De lift bleef knarsend tussen de tiende en de elfde etage hangen.
'Wat nu?' vroeg Nina aan een haar onbekende man, de enige andere passagier.
'Daar hangt een telefoon. Ik zal om hulp bellen,' zei Zachary Amberville.
Degene die de telefoon hoorde op te nemen was kennelijk net gaan eten. Er werd niet opgenomen.
'Ik zou het niet zo erg vinden,' zei Nina, terwijl ze hem onderzoekend opnam, 'als ik maar niet zo'n honger had. Stel dat ze ons hier pas maandagmorgen half verhongerd vinden.' 'Hou je van volkoren brood?' informeerde Zachary. 'Grof of gewoon?'
'Gewoon. Ik heb voor ik hier kwam bij Reuben een broodje gekocht.' Hij pakte een enorme, verse sandwich uit, diagonaal in drieën gesneden en royaal belegd met Italiaanse worst, Zwitserse kaas, corned beef, sla en Reubens eigengemaakte mosterd.
'Er zit zelfs een stukje zuur bij,' zei Nina waarderend. 'Dat stimuleert de hersenfuncties,' antwoordde Zachary op autoritaire toon. 'Beter dan vis. Zullen we er maar bij gaan zitten?'
Ze gingen op de grond zitten. De lift was schoon en een andere zitplaats was er niet.
'Neem jij het middelste stuk maar,' zei Zachary grootmoedig, terwijl hij de aluminiumfolie gladstreek. Het middelste stuk van zo'n sandwich was altijd het lekkerst. 'Graag,' zei Nina. Mannen gaven haar altijd de lekkerste stukjes. Ze had haar leven lang altijd het witte vlees van de kip, het knapperigste schijfje bacon en de vrouwtjeskreeft met die zalige kuit erin gekregen, maar ofschoon ze dat zeer waardeerde, verwonderen deed het haar nooit. Ze glimlachte tegen Zachary. Van alle prettige dingen aan Nina Stern was haar glimlach wel het prettigst. Van alle flirterigste aspecten van Nina was haar glimlach het flirtendst. Wat een aardige meid, dacht Zachary. 'Waar werk je?' vroeg hij. 'Bij Stijl, aan "Wist u dat?". En jij?' 'Verkoop,' zei hij achteloos.
'Saai? Stomvervelend? Eentonig?' vroeg ze vol medeleven. 'Noodzakelijk,' zei Zachary gelaten. 'Maar niet om sterke verhalen over te vertellen. Ik ben net drie dagen naar een congres in Chicago geweest en goed moe.'
'O, je mag me best wat erover vertellen. Vertel maar gerust over verkoopmethoden en verkoopquota en verkoopstatistieken. Maar hou op als ik in coma raak.' 'Ik verveel een vrouw niet graag,' lachte hij. 'Vertel jij mij maar over "Wist u dat?"'
'Als jij mij niet wilt vervelen, verveel ik jou ook niet... het is alleen maar een hoop geklets, in wezen onbelangrijk. Trouwens, kunnen we niet beter eten dan praten?' Nina's werk betekende te veel voor haar om erover te praten met een van de vele mannen in haar leven en ze had zich zojuist gerealiseerd dat deze onbekende ongetwijfeld een van de mannen in haar leven ging worden. Ze had gewoonlijk maar een fractie van een seconde nodig om zoiets vast te stellen, maar ze was altijd bang geweest om in een lift opgesloten te raken en haar reacties waren nu dan ook wat trager dan normaal. 'We kunnen het ook allebei tegelijk doen,' zei Zachary. 'Zullen we proberen hier zo lang mogelijk mee te doen, voor het geval ze ons niet komen bevrijden, of zullen we gewoon...?' overwoog Nina hardop.
'Grote happen. Met kleine hapjes kun je nooit echt van een boterham genieten.'
'Dat zal ik onthouden... een verstandige opmerking.' Een pienter meisje, dacht Zachary. Verdraaid pienter. Ik denk dat ik haar de eerstvolgende woensdag voor de vergadering uitnodig. Dat soort hersens kunnen we gebruiken. En ze heeft iets aardigs, ik weet niet precies wat.
Terwijl ze het laatste hapje brood opaten kwam de lift in beweging. Nina ging er op haar etage uit. Ze stak hem glimlachend haar hand toe. 'Nina Stern,' zei ze. 'Zachary Amberville.'
'Dat is niet eerlijk!' lachte ze terwijl de deur dichtschoof. Toen ze haar kantoor binnenging lachte ze nog. Nina, zei ze tegen zichzelf, je hebt zojuist de kans van je leven gemist. Voor zo'n gewiekste tante kon ze soms erg stom doen.
'Deze fantastisch grote stad is een machtig stuk speelgoed,' zong Zachary hardop toen hij later die dag naar huis liep. Hij voelde zich uitstekend. Waarom zou hij zich, verdraaid nog toe, ook niet optimaal voelen? Wie zou zich niet zo voelen als hij zo rijk was dat hij zelf niet eens wist hoe rijk, wie zou zich niet goed voelen met de macht die hij had, met het plezier... hij moest ineens weer aan 'verkoop' denken. Wat een mop! Hoe oud zou die Nina Stern zijn? Wat deed het ertoe, hij voelde zich jong! Hij was zesendertig maar voelde zich nog net zo als toen hij als zestienjarig studentje met oberen iets extra's moest verdienen om de ondergrondse en een hot dog te kunnen betalen. Dat was trouwens nog niet eens zo lang geleden, een oorlog, een huwelijk, maar al met al toch pas twintig jaar geleden. Van die twintig jaar had hij er zeven als getrouwd man doorgebracht. Hij fronste, voelde zich opeens wat terneergeslagen. Als hij zich zo jong voelde, waarom had hij dan al een paar weken niet met Lily gevrijd? Ja, waarom vrijden ze eigenlijk nog maar zo zelden?