Het was nog maar half juni, maar Lily dacht voortdurend aan de akelige zomer die voor haar lag. Ze leefde haar gewone leven, zonder iemand iets van haar muizenissen te laten merken, tot ze op een nacht wakker schrok uit een nachtmerrie die ze meteen na het ontwaken weer vergeten was. Haar hart bonsde zo, dat ze haar handen tegen haar borst drukte om haar angst de baas te worden, nog niet in staat helder te denken. Terwijl haar hart langzaam tot bedaren kwam, probeerde ze zich haar droom te herinneren. Ze lag doodstil na te denken, diep ademhalend, haar handen nog steeds koesterend om haar borsten, en door die aanraking werd het haar opeens duidelijk, zo duidelijk dat haar hart opnieuw begon te bonzen. Haar borsten hadden maar twee keer in haar leven zo aangevoeld: wat pijnlijk, warmer dan anders, wat zwaarder ook. Het leed geen twijfel wiens kind het was. Ze had de laatste maanden maar een paar keer met Zachary willen vrijen, net vaak genoeg om niets te hoeven uitleggen, en telkens had ze voorzorgsmaatregelen genomen om niet zwanger te worden. Bij Cutter had ze niet eens aan voorzorgsmaatregelen gedacht, zoals ze in haar roekeloosheid nergens meer aan dacht. Ze voelde een intense vreugde in zich opkomen, een vreugde die haar blind maakte voor de problemen van de realiteit. De schrik van daarstraks was volkomen verdwenen terwijl ze, zo gelukkig als ze nooit had vermoed te kunnen zijn, steeds 'Opnieuw bij zichzelf zei: 'Cutters kind, ons kind.'
Cutter zat op de rand van het bed en legde zijn arm behoedzaam, beschermend om haar blote schouders. Lily was net een op scherp gestelde bom die elk ogenblik kon exploderen en zijn hele leven vernietigen. Vanaf het moment dat ze hem had verteld dat ze zwanger was, was hij bevangen door zo'n hevige paniek dat hij nauwelijks kon reageren. Hij liet haar dus maar opgetogen babbelen, terwijl hij zelf, sprakeloos en verstard, met duizelend hoofd, de draagwijdte van haar nieuws trachtte te overzien.
Al bij haar eerste woorden had hij zich diep in zichzelf teruggetrokken, omdat hij plotseling en helder inzag dat hij en zij voelden en dachten op twee heel verschillende niveaus die elkaar nooit zouden raken. Cutter hield zoveel van Lily als hij ooit van een vrouw zou kunnen houden. Ze bezat alle eigenschappen die hij bewonderde en haar aangeboren aristocratische superioriteit streelde zijn gevoel van eigenwaarde. Ze was een verrukkelijk, zinnenprikkelend avontuur en zijn begeerte voor haar sproot bepaald niet alleen voort uit het feit dat ze een middel was om zich ongemerkt op Zachary te wreken, maar voor de buitenwereld was ze taboe. Lily was zijn schoonzuster, een getrouwde vrouw met twee kinderen, en het besef dat ze zwanger van hem was, was genoeg om hem de afgelopen maanden van wilde passie te doen vergeten. Het enige dat hij voelde was angst en het vaste voornemen zich, hoe dan ook, uit deze penibele situatie te bevrijden.
'Lieveling, wat ben je nu van plan?' vroeg hij kalm. 'Van plan? Ik heb geen plannen. Ik dacht dat jij en ik... dat wij samen...'
'Zouden trouwen en nog lang en gelukkig leven?' Zijn stem klonk vriendelijk, maar zijn vuisten balden zich. 'Ja, zoiets, geloof ik. O Cutter, ik kan niet denken... ik ben veel te gelukkig om te denken.'
'Hoor eens, liefje, een van ons beiden moet zijn verstand gebruiken. Ik wil graag een kind van je, Lily, een heleboel kinderen zelfs - maar hoe moet het met Toby en Maxi? Heb je ook aan hen gedacht?'
'Toby en Maxime? Nou, die blijven bij mij. We blijven allemaal bij elkaar, zij zullen er niet onder lijden. Zachary zou de kinderen nooit in de steek laten en op den duur komt alles goed, dat zul je zien.'
Cutter keek haar aan. Zijn angst groeide. Deze waanzinnig romantische, maar kortzichtige vrouw zou hem ruïneren indien hij haar niet in de hand hield. Hij wist zijn stem nog steeds in bedwang te houden.
'De Zachary die jij kent is een liefhebbende, toegeeflijke echtgenoot die jou alles schenkt wat je hartje begeert, maar niemand kan voorspellen hoe hij zal reageren als hij erachter komt wat er is gebeurd. Als ik in zijn schoenen stond, zou ik het allemaal niet zo gelaten opnemen. Ik zou je in ieder geval de kinderen afnemen. Denk je dat hij het zo ver heeft geschopt doordat hij zich door anderen iets laat afpakken? Jij kent je man niet zoals ik hem ken, schat. Ik ken hem mijn hele leven al. Hij zou misschien, uiteindelijk, in een scheiding toestemmen, omdat hij zou begrijpen dat hij je niet kan vasthouden, maar het zou wel eens heel lang kunnen duren.'
Lily schudde driftig haar hoofd. Cutter begreep er niets van. Niemand kon haar toch zeker beletten dat ze probeerde de zaken naar haar hand te zetten.
'Lily, luister naar me. We kunnen dit maar op twee manieren aanpakken. Ofwel je wacht met het aanvragen van een scheiding tot na de geboorte van de baby, ofwel je laat je nu aborteren. Nee, Lily, stil, hou je mond en laat me uitspreken. Je kunt naar een goede kliniek in Porto Rico of Zweden gaan, of naar een van die vele dokters op Park Avenue, waar je vriendinnen ook naar toe gaan. Ik vind het onzegbaar afschuwelijk dat jij zoiets moet ondergaan, liefste, maar er is geen andere keus.' 'Ik wil geen abortus,' verklaarde Lily koppig, haar gezicht van afkeer vertrokken. 'Dat kan ik me indenken, maar...'