'Cutter, verdraaid, Cutter! Blij je te zien!' Zachary omhelsde hem vluchtig, een beetje verlegen, maar hij kon het niet laten. Hij had zich lang gegriefd gevoeld door de koele, afgemeten gereserveerdheid waarmee zijn broer zich tegenover hem opstelde en die hij, hoe hij ook zijn best deed, niet kon doorbreken. Er was altijd een zekere gespannenheid in hun verhouding die hij niet kon begrijpen. Hij was tot de conclusie gekomen dat het aan het leeftijdsverschil moest liggen, aan - wat een cliché! - de generatiekloof. Hij was evengoed blij de jongen te zien. Nee, de man, verbeterde hij zichzelf, want Cutter was nu ontegenzeglijk een man, vierentwintig jaar, en in alles, behalve zijn leeftijd, de indrukwekkendste verschijning van alle aanwezigen.
'Ik ben ook blij jou te zien, Zack,' zei Cutter, werktuiglijk glimlachend. Hoe had hij het gewaagd, hoe had hij de schaamteloze brutaliteit gehad dit meisje te trouwen? Hij had geen recht op haar, wist hij dat niet? Hij kon haar van onder tot boven behangen met diamanten en saffieren en haar noemen zoals hij wilde, maar ze zou nooit de zijne worden. Hij zag dat Zachary wat dikker was geworden, wat des te meer opviel doordat hij al een paar jaar geen tijd had gehad een nieuwe smoking te laten maken. Cutter zag de grijze strepen in het donkere haar. Zachary's gezicht vertoonde een paar diepe rimpels die Cutter nog niet eerder had gezien, rimpels die zich hadden gevormd in de lange nachten dat Zachary de wacht hield voor Toby's kamer, waar nu altijd een lamp brandde.
'Je ziet er fantastisch uit, Cutter. Ziet hij er niet uitstekend uit, liefste? Zeg, heb je al een flat gevonden? Zo niet, dan kun je natuurlijk zolang bij ons logeren.'
'Vandaag heb ik iets gehuurd, Zack, in East Sixty-seventh, een paar straten bij jullie vandaan. Gemeubileerd. Het is maar tijdelijk, tot ik iets vind waar ik me blijvend wil vestigen, maar het is heel geschikt.'
'Prima, dan moet je ons gauw komen opzoeken. Morgenavond, kan dat Lily... eten we dan thuis?' 'Ja.'
'Schikt dat jou, Cutter?' 'Heel graag.'
'Kom vroeg, dan kun je de kinderen zien. We eten om acht uur, maar als je er om halfzeven bent, kun je ze allebei zien voor Juffie ze in hun mandje stopt.' 'Fijn. Ik verheug me erop.'
Lily sliep die hele nacht niet. Om vijf uur stond ze ten slotte maar op en ging naar de balzaal, die was ingericht als balletstudio, om aan de barre te werken. Dat was altijd het beste middel om zich van alle gedachten en muizenissen te bevrijden. Toen de dag aanbrak, begaf haar zelfdiscipline het. Voor het eerst van haar leven maakte ze haar oefeningen niet af, maar het kon haar niets schelen. Ze voelde zich niet in staat haar afspraken voor die dag na te komen. Ze zou ze allemaal afzeggen en thuis blijven.
Lily zat de hele morgen in haar eigen kamer tijdschriften door te bladeren zonder er iets van te zien. Zachary en zij hadden sedert twee jaar elk hun eigen suite en het personeel was eraan gewend dat ze af en toe een dag uit haar overladen programma schrapte en, zoals nu, haar lunch op een blad in haar zitkamer liet brengen. Ze staarde naar het onaangeroerde blad en telde de uren tot halfzeven. Ze stond elke paar minuten op om in de spiegel te kijken en telkens weer zag ze niets dan gloeiende wangen en ogen met een vreemd angstige blik erin. Ze probeerde een paar keer iemand te bellen, maar legde, terwijl ze het nummer draaide, de hoorn alweer neer, omdat ze geen idee had waar ze met haar vriendinnen over moest praten. Niets was meer belangrijk, niets had nog enige betekenis. Het leek of ze een verleden noch een toekomst bezat. Ze legde haar hand tegen haar hals en voelde de ader heftig kloppen. Ze ijsbeerde door de kamer en herhaalde in gedachten steeds opnieuw de paar banale woorden die Cutter en zij hadden gewisseld. Ze had natuurlijk wel foto's van hem gezien, familiefoto's, vol trots door haar schoonmoeder getoond, maar ze had nooit kunnen denken dat de blonde jongen op die kiekjes was uitgegroeid tot zo'n overweldigend knappe man, die een onuitgesproken, primitieve begeerte in haar wekte. Telkens weer keek ze op haar horloge. Nog Vijfeneenhalf uur. Er werd op de deur geklopt. De huisknecht verscheen. 'Meneer Amberville, mevrouw,' kondigde hij aan en hij liep de kamer binnen om het dienblad mee te nemen. Cutter kwam binnen en bleef net over de drempel staan. Ze wierp hem een vluchtige blik toe, maar kon er niet toe komen hem aan te kijken of van de sofa op te staan. Ze wachtten tot de knecht de kamer verliet en de deur achter zich sloot. Toen kwam Cutter naar de bank en trok haar omhoog tot ze tegen hem aan stond, bevend, sprakeloos, maar niet verbaasd. Hij legde zijn handen om haar gloeiende gezicht en kuste haar zonder aarzelen behoedzaam op haar mond, keer op keer, tot ze allebei op hun knieën zonken omdat ze de kracht niet meer hadden om overeind te blijven. Ze wisselden geen woord, en even later waren ze allebei naakt, hun kleren, ongeduldig uitgetrokken, lagen her en der over de grond verspreid. Zijn penis was hard en hij had maar één doel. Zij glimlachte niet en had hetzelfde doel. Lichaam tegen lichaam, steunend, naar adem snakkend, zwijgend werden ze één, brachten ze hun eigen eenzaamheid, hun eigen onvervulde zelf, hun hunkerende harten tot elkaar. Toen het voorbij was, nam hij haar bijna onmiddellijk nog eens, en deze keer, nu de wereld voor haar veranderd was, ontdekte Lily het geheim van de hartstocht die ze nooit had gekend, ontdekte ze haar eigen ritme, dat diep in haar lichaam op dit moment had gewacht. Wat had ze moeten beginnen als hij niet was verschenen? Hoe had ze het zo lang zonder hem kunnen uithouden?