Een paar maanden voor de verbouwing van het grote grijsmarmeren huis in East Seventieth Street klaar was, ontdekte Lily dat ze zwanger was. Haar eerste reactie was angst: wat betekende dit voor haar lichaam? Toen moest ze om zichzelf glimlachen. Wat een typische dansersreactie! Ze had haar carrière immers opgegeven voor een gewoon leven. Wel deed ze nog iedere morgen een uurlang oefeningen aan de barre in de grote suite van de Waldorf Towers, waar ze tijdelijk hun intrek hadden genomen, maar sinds ze in Manhattan woonde was ze zelfs nog niet één keer naar een balletvoorstelling geweest. De barre was een gewoonte, een manier om in conditie te blijven, meer niet.
Haar mooie nieuwe kleren! Ze sloeg ontzet haar hand voor haar mond. Die zouden haar over een paar weken niet meer passen. Enfin, niets aan te doen. Ze zou vanmiddag naar Mainbocher gaan om hem te vragen een complete positiegarderobe te ontwerpen. En ze zou haar moeder schrijven, of nee, opbellen. Moeder moest onmiddellijk een goede Engelse kinderjuffrouw zoeken. Dokter Wolfe had tegen Lily gezegd dat ze op haar gewicht moest letten. Een prima dokter, dacht ze, maar een malle opmerking. Ze lette haar hele leven al op haar gewicht. Lily begon zich voldaan te verheugen op alles wat komen ging. Haar kleine borsten zouden natuurlijk weelderig worden. Wat zou ze dan mooi zijn in een laag uitgesneden japon. Ze zou Mainbocher zeggen dat ze lage halzen wilde voor de avond, en mooie, wijde rokken, onder de borst geplooid in empirestijl. Ze wilde haar boezem zoveel mogelijk laten uitkomen, die paar maanden dat ze hem had, want ze piekerde er niet over het kind zelf te voeden. Haar nichtjes hadden het wel gedaan en het had haar altijd een onsmakelijke tijdverspilling geleken; dag en nacht uren besteden aan zo'n wurm dat jou als een soort koe gebruikt, dat zich later toch niet herinnert of zijn moeder hem wel of niet had gevoed en je er zeker niet dankbaar voor zal zijn.
Ze bedacht dat ze de architect zo gauw mogelijk moest zeggen waar ze de kinderkamer wilde hebben. Zo ver mogelijk van haar slaapkamer, ze wilde geen last van kindergehuil hebben. Een kind krijgen op haar leeftijd? Enfin, je kon er maar beter jong vanaf zijn, en het was nu eenmaal zo. Maar het was wel jammer, omdat ze nog maar zo kort in Manhattan was en omdat ze nog maar net was gaan beseffen hoe prettig het was om alles te kunnen krijgen wat je wilde, wanneer je maar kikte. Maar ach, een baby betekende hooguit dat de vervulling van je wensen een poosje diende te worden uitgesteld. In Londen had ze al begrepen dat Zachary steenrijk was, maar Lily begon nu pas in te zien dat hij veel rijker was dan ze ooit had kunnen denken, en veel, veel royaler dan enige andere man. Nu ze er goed over nadacht, was haar vader nogal krenterig geweest. Hij was altijd van het standpunt uitgegaan dat kinderen kort gehouden moesten worden. Zijzelf had eigenlijk nooit zakgeld nodig gehad, omdat ze geen belang stelde in de dingen waaraan je het kon uitgeven, maar sinds ze het ballet eraan had gegeven, had ze het plezier van het kopen ontdekt. De winkels in Manhattan waren onweerstaanbaar verleidelijk en het was zo... genoeglijk ... te weten dat er niets was dat ze niet kon kopen, niets dat Zachary haar niet wilde geven.
Steenrijk - een ordinair woord. Rijk. Je moest het gewoon kortweg zeggen. Rijk. Erg, erg rijk. Als de baby een beetje presentabel was, liet ze zich misschien eens voor Stijl fotograferen. De 'hooggeboren mevrouw Zachary Amberville met haar baby'. Nee, niet voor Stijl. Dat was niet voor de heel rijken. Misschien dat het daarom zo goed verkocht. Voor Vogue dan, of, beter nog, voor Town & Country. En het had ook eigenlijk meer cachet, vond ze, om niet als een van de vele pasgetrouwde vrouwtjes, maar als jonge moeder te verschijnen in een van de talrijke societybladen die elke maand door iedereen in New York werden gelezen.
Natuurlijk was die hele Newyorkse society een lachertje. In Londen hoorde je bij de society of je hoorde er niet bij. Als je de dochter van een burggraaf was, dan bleef je dat je leven lang, met wie je ook trouwde. Je had je bloedverwanten, je had je voorouders, je had je plaats in het bestel. Een meisje kon een titel trouwen of iemand van de landadel - of zelfs een Amerikaan -, maar iedereen wist wie je was geweest voor je trouwde. Maar New York had zoveel te bieden! Ze moest wel gek zijn geweest om zichzelf het grootste deel van haar leven een discipline op te leggen waarin geen plaats was voor genoegens, behalve de vluchtige vreugde van een enkel optreden. Balletdansers, en zeker prima ballerina's, waren niet meer dan slaven, peinsde ze hoofdschuddend.
De telefoon onderbrak haar dagdromen en Lily nam hem op. 'O ja, lieveling, ik heb heerlijk geslapen,' zei ze tegen Zachary. 'Nee, niets bijzonders, gewoon weer de hele dag overleggen met timmerlui en stoffeerders... Welnee, mallerd, ik vind het juist enig.' Achteraf bedacht ze dat ze het hem eigenlijk wel had kunnen vertellen van de baby, maar ze was het gewoon vergeten. Nou ja, dat kon vanavond ook wel. Hij zou natuurlijk wel begrijpen dat ze over een poosje niet meer konden vrijen. Binnenkort al niet meer. Ze nam de telefoon weer op om juffrouw Varney, haar vendeuse bij Mainbocher, te bellen en een afspraak te maken.