'Als zij er gelukkig is vindt hij het er ook heerlijk,' zei Pavka, die het leuk vond voor advocaat van de duivel te spelen. 'Maar waarom moet zo'n jong kind nou in een paleis wonen om gelukkig te kunnen zijn? Wie woont er tegenwoordig nog zo? Denk alleen maar eens aan de verbouwingen, de inrichting, het personeel dat je er nodig hebt, iemand die het personeel leiding geeft, want daar weet zij natuurlijk geen snars vanaf, of ze heeft er geen zin in. Denk eens aan de tuinlui die je daar moet hebben. Tuinlui in New York! Jij hebt geloof ik niet de flauwste notie van wat dat allemaal gaat kosten, is het wel?' 'Nee. Maar we weten allebei dat Zack het dubbel en dwars kan betalen. En ik vind ook niet dat iemand zich moet bemoeien met de manier waarop anderen hun geld uitgeven. Dat vind jij toch ook, Zelda... tot nu toe tenminste.' Hij verzachtte zijn woorden met een hartelijk, strategisch geplaatst kneepje. 'Wou je soms zeggen dat ik jaloers ben, Pavka, mijn schat?'
'Niet dan?'
'Ja, dat ben ik inderdaad. Ik moest me eigenlijk schamen. Maar dat doe ik niet.'
'Zelfs Zelda Powers vergunt zichzelf een volkomen normale vrouwelijke reactie. Pas maar op, straks verlies je je heel eigen originele aanpak nog, en dat zou wel eens een nadelige uitwerking kunnen hebben op de oplaag van Stijl.' 'Dat geloof je toch zelf niet?'
'Natuurlijk niet. En nu moet je nog iets drinken. Daar sta ik op. Ik betaal het zelfs.'
In de tijd dat ze nog jonge vrijgezellen waren, kort na de oorlog, gingen Nat Landauer en Zachary vaak naar de paardenrennen met Barney Shore, een aardige, roodharige jongeman die Nats kamergenoot was geweest op de Universiteit van Syracuse. Zoals Nat voorbestemd was om de leiding van de Five Star Button Company over te nemen, zo was Barney de toekomstige opvolger in een familiebedrijf dat hij achteloos 'de rekken' noemde.
'Kledingrekken?' vroeg Zack hem op een keer. 'Nee, tijdschriftrekken.' 'Maken jullie die?'
'Nee, we vullen ze,' zei Barney zonder op te kijken van de Racing Form, die hij altijd ijverig bestudeerde, ofschoon hij daar even weinig baat bij had als Zack. Toen hij Stijl opzette ging Zachary het belang inzien van een firma als Crescent, gesticht door Joe Shore, Barney's vader, die samen met Curtis, Warner, Select en NICD, tot de voornaamste landelijke distributeurs van tijdschriften behoorde.
Zonder deze machtige firma's zou een tijdschriftuitgeverij niet kunnen bestaan. Het Maandblad voor de fourniturenhandel was uitsluitend per abonnement verkrijgbaar, maar toen hij met Stijl begon, tekende Zack een driejarig landelijk contract met Joe Shore. Gedurende het eerste jaar van het bestaan van Stijl betaalde Crescent tien procent van de verkoopprijs van elk verkocht exemplaar, gedurende het tweede en derde jaar zes procent.
Joe Shore, die een bedrieglijk zachtmoedige indruk maakte, kon een tijdschrift maken en breken, aangezien hij bepaalde hoeveel exemplaren er naar de plaatselijke grossiers gingen, die ze vervolgens afleverden bij de verkopers, die ze - liefst zo gauw mogelijk, hoopten de tijdschriftuitgevers - op een goed zichtbare plaats in de rekken zetten.
Zack was onmiddellijk in de smaak gevallen bij de stugge, stille Joe Shore, die iemand niet gauw zijn genegenheid schonk, maar had hij dat eenmaal gedaan dan was die genegenheid alleen kapot te krijgen als de ander een zakelijke overeenkomst niet nakwam. Moord, brandstichting, straatschenderij, wat iemand ook deed, zolang hij zijn woord hield, bleef Joe Shore hem door dik en dun trouw.
'Joe,' zei Zachary op een dag in 1953, toen ze samen lunchten, 'ik zou het leuk vinden als jullie eens met Lily kennis maakten.
Willen je vrouw, jij en Barney en zijn nieuwe vriendin dinsdag over een week bij ons komen eten?'
'Graag, Zack. Wacht 's, dinsdag, zei je?'
'Ja. Niet deze, maar de volgende week dinsdag.'
'Elke andere avond graag, Zack, maar niet op dinsdag, nooit op dinsdag. Mijn vrouw zou me iets doen.'
'Een lam als jij? Ik dacht dat jullie zo'n ideaal stel waren.'
'Neem je me nou in de maling?'
'Nee, echt niet. Wat is er dinsdagavond?'
'Milton Berle. Om acht uur.'
'Nou, en?'
'Hoeveel artikelen over Milton Berle hebben er al in De Week gestaan?'
'Weet ik niet... vrij veel, al snap ik niet waarom, maar mijn televisieredacteur zegt dat ik dat maar aan hem moet overlaten. Aangezien ik zijn salaris heb verdubbeld om hem bij Life weg te kopen, kan ik hem moeilijk bekritiseren. Zelf heb ik haast nooit tijd om t.v. te kijken en Lily geeft er helemaal niets om.'
'Hopeloos. Jullie weten niet wat je mist.' Joe Shore schudde verbaasd zijn hoofd. 'Ik wil wedden dat jullie niet eens een toestel hebben.'
'Ik vind er niet veel aan. Geef mij maar de bioscoop of een show op Broadway. Koffie?'
Het idee, dacht Zachary toen hij naar zijn kantoor terugliep, dat zo'n groot zakenman als Joe Shore op dinsdagavond nooit kon uitgaan vanwege Milton Berle. Zouden Eisenhower en Mamie ook naar hem kijken? Hij stond abrupt midden in de drukke straat stil. Bleef het hele land soms dinsdags om acht uur thuis? Waarschijnlijk wel, en misschien ook wel voor Lucille Ball en Sid Caesar en 'The Honeymooners' en wie weet wat voor andere uitzendingen. Hé, Zachary Amberville was een kortzichtige, stomme klootzak, die bijna de fatale fout had begaan te denken dat hij het Amerikaanse publiek naar zijn eigen smaak kon beoordelen. Maar niet zo stom om het zelf niet te beseffen en er niets aan te doen. TeleWeek? Te zakelijk. Televisie Deze Week? Te lang. De Televisiekijker? Klonk te intellectueel. De T.V.-Weekl Nog te lang. T.V.-Week. Dat was goed. Terwijl hij overstak zag hij het eerste nummer al duidelijk voor zich: een vierkant blad, twintig bij twintig, op goed papier, stampvol foto's en tekst en televisieprogramma's natuurlijk, een grote kleurenfoto van Milton Berle op de omslag. En ofschoon Zachary het nog niet besefte, was hij toen hij op kantoor terugkwam, tientallen miljoenen meer waard dan voor de lunch.