'Ik heb het advies van een vrouw nodig. Wilt u niet even komen kijken en zeggen hoe u die strepen vindt? Niet beleefd zijn... als u ze niet mooi vindt, moet u het zeggen. Ik zou wel naar u willen toekomen, maar dan vallen die rollen stof op de grond. Ik ben aan deze tafel gekluisterd en mijn verkoper is nergens meer te bekennen.' 'Ik zal hem voor u gaan halen.'
'Laat maar, hij vindt me toch een hopeloos geval. Ik moet een onbevooroordeelde opinie hebben.'
Lily Adamsfield stond met tegenzin op en kwam naar hem toe. Wonderlijke manieren, maar wat kon je anders van een Amerikaan verwachten?
Oei, ze is ontzettend jong. Nou ja, dat doet er niet toe, dacht Zachary in een flits van zekerheid. Hij werd op het eerste gezicht verliefd op Lily, op haar ovale gezicht omlijst door het dikke, los neerhangende blonde haar, op haar ogen met de geheimzinnige glimmeringen in hun grijze diepten, op haar zachte mond met die nauw merkbare zweem van droefheid die hij zou willen wegkussen. Hij verloor voorgoed zijn hart. Hier stond zijn meisje, een weerloos meisje. Had hij geweten dat het meisje uit zijn dromen werkelijk bestond, hij zou haar lang geleden al zijn komen halen. Zachary liet de stof van zijn schouders glijden en nam Lily's hand in de zijne. 'Laten we eerst maar gaan lunchen,' zei hij tegen haar.
De hooggeboren Lily Davina Adamsfield, net achttien en een sprookjesachtige schoonheid in haar kostbare kanten toilet, een creatie van Norman Hartnell, en Zachary Anderson Amberville trouwden een maand later, in januari 1952, in St.-Margarets Westminster. Burggraaf en burggravin Adamsfield hadden ietwat verbouwereerd hun zegen gegeven en de plechtigheid vond plaats in aanwezigheid van vierhonderdvijftig genodigden, onder wie de kort geleden gekroonde koningin Elizabeth en prins Philip, mevrouw Briny en Pavka Mayer, de voltallige familie Landauer en Sarah Amberville. Alleen Cutter, die midden in zijn examens zat, ontbrak. Lily had sir Charles, Alma Grey en haar medeleerlingen van de balletschool op de tweede rij gezet, pal achter haar ouders en de koningin. Ze moesten vooral goed, heel goed kunnen zien, dacht ze terwijl ze de plaatsen indeelde, hoe gelukkig ze was, ook al offerde ze haar carrière op, haar nooit-in-twijfel-getrokken toekomst als prima ballerina. Ze zou natuurlijk altijd blijven dansen, daar kon ze niet buiten. Maar ze zou nooit optreden. Het zware, doelbewuste bestaan van een prima ballerina paste niet in het glorieuze, schitterende leven dat haar wachtte als vrouw van deze dynamische Amerikaan die haar aanbad en onvoorwaardelijk in haar geloofde.
Hij had haar leren kussen, dacht Zachary in de staat van duizelig makende euforie waarin hij sinds de dag dat hij Lily had ontmoet voortdurend scheen te verkeren. Ze had niet geweten hoe ze moest kussen, want ze was nooit eerder gekust. En nu moest hij haar leren vrijen. O jezus, was het maar vast een jaar verder en woonden ze maar vast in het grote huis in New York dat zij voor hen zou uitkiezen, gingen ze maar naar bed in een bekende kamer vol met al die mooie spullen die zij zou gaan aanschaffen, een bed met lakens die er niet zo onberispelijk, kil en glanzend uitzagen als deze lakens hier in de bruidssuite van het Claridge Hotel. Uitnodigende lakens zouden het al een stuk makkelijker maken. Of een Frans hotel. Het Claridge was zo plechtig Engels. Morgen zouden ze in Parijs zijn, maar morgen was niet nu.
Hij voelde zich wel even gerustgesteld toen hij, uit zijn kleedkamer komend, Lily voor het haardvuur in de reusachtige, gelambriseerde slaapkamer zag staan. Het kwam geen moment bij hem op dat de koninklijke kalmte die ze daar in haar witte, satijnen peignoir ten toon spreidde, was te danken aan de honderden repetities van Giselle, aan de spierbeheersing nodig in Coppélia, aan de avonden waarop ze Odette in Het Zwanenmeer had gedanst. Het was de houding die in honderdvijftig jaar klassiek ballet was ontwikkeld en die dansers in elke situatie, voor het opgaan van het doek, moed schenkt. Maar toen ze haar peignoir op een stoel had gelegd en ze, slechts gekleed in een satijnen nachthemd met dunne schouderbandjes, naast Zachary in het grote bed lag, merkte hij dat ze, in weerwil van de warmte in de kamer, rilde.
'Kom mee, kind, dit is te gek,' zei hij, terwijl hij haar in een deken rolde en naar het haardvuur droeg, waar hij met haar op schoot in een fauteuil ging zitten. 'Ik vind dit echt een omgeving voor zo'n vorstelijk huwelijk van vroeger waarover ik wel eens heb gelezen, waarbij de gasten het bruidspaar naar bed brachten en waarschijnlijk ook nog schuine moppen tapten.' 'Vertel mij eens een schuine mop,' zei Lily met een poging te glimlachen.
'De moppen die ik ken zou jij vast niet begrijpen. En bovendien kan ik nooit de pointe onthouden. Dat is een van mijn gebreken , maar die maakt me tot een dankbaar publiek, want alle moppen blijven nieuw voor mij.'
'Wat voor gebreken heb je nog meer?' vroeg ze ernstig. 'Ik kan geen golf spelen, op de renbaan verlies ik altijd maar ik blijf toch wedden, ik kan geen enkel wijnjaar onthouden en ik weet zelfs het verschil niet tussen een bordeaux en een bourgogne.'