'Ik neem ontslag,' zei hij bruusk. 'Ik kan deze maatregelen niet ombuigen, maar ik weiger mijn naam ermee in verband te brengen. De goedkoopste auteurs en fotografen gebruiken, het aantal kleurenpagina's beperken, alleen beroemdheden als model nemen, artikelen over adverteerders plaatsen teneinde hun producten onder de aandacht te brengen, mindere kwaliteiten papier gebruiken, en alles wat we in voorraad hebben opmaken, ook materiaal dat niet aan onze normen voldoet. Dit memo is schandalig, Maxi, schandalig!' Hij beefde van woede en teleurstelling.
'Pavka, ga alsjeblieft zitten en luister naar me,' smeekte Maxi, S&K vergetend bij de enormiteit van wat ze zojuist had gelezen. Ze zakten in de versleten leren fauteuils voor Zachary Ambervilles bureau en verzonken in zwijgen. In weerwil van hun woede en hun zorgen werden ze, zodra ze met spreken ophielden, allebei gewaar dat er in deze kamer nog altijd iets gebeurde. Ze voelden het onmiddellijk. In deze kamer bevond zich iets dat zonder menselijke aanwezigheid voortleefde, een geest van kracht, levendigheid en vreugde waarvan het hele vertrek doortrokken was. Hier rees Zachary Amberville voor hun geestesoog op, even sterk en geestdriftig als hij was geweest toen ze hem voor het laatst hadden gezien. Pavka en Maxi haalden diep adem en konden voor het eerst weer glimlachen.
'Pavka, heb ik gelijk als ik denk dat de prijs voor een bedrijf is gebaseerd op de winstcijfers ten tijde van de verkoop?' vroeg Maxime.
'Normaliter wel. Hoezo?'
'Als,' vervolgde Maxime zonder zijn vraag te beantwoorden, 'jij ontslag zou nemen en de bladen blijven verschijnen, maar met alle veranderingen die Oxford heeft bevolen, hoe gauw zouden die bezuinigingen dan in winst worden uitgedrukt?' 'O, op de eerstvolgende balans, over drie maanden. Maar Maxi, dat doet niet ter zake. De bladen zouden dan wel goedkoper worden geproduceerd, maar ze zouden nooit meer hetzelfde zijn. Wij zouden het verschil meteen zien, en onze lezers zouden het mettertijd ook merken, al wordt het nog zo handig gedaan. Ze zouden misschien niet precies kunnen zeggen wat er aan De Week of Interieur of de andere bladen was veranderd, maar ze zouden niet meer naar het volgende nummer uitzien, ze zouden het niet meer met zoveel plezier lezen en ten slotte, na een jaar of zo, zouden ze het ofwel in die afgetakelde, goedkopere vorm accepteren, zoals er zoveel door de consument wordt geaccepteerd, ofwel het niet meer kopen. Wij hebben nooit genoegen genomen met minder dan perfectie - dit memo heeft lak aan perfectie.'
'Mijn moeder is van plan Amberville Publications te verkopen op basis van de cijfers op de eerstvolgende balans,' zei Maxi toonloos.
'Ah.' Zijn zucht hield een wereld van droefheid en desillusie in. 'Dat is dus de reden. Ik had het kunnen weten. Wat ben ik een stommeling dat ik daar zelf niet op gekomen ben. Dat is immers de enig mogelijke verklaring voor het afbreken van alles wat je vader heeft opgebouwd. Toch verwondert het me dat ze het op deze manier doet. De tijdschriften zouden ook verkocht kunnen worden in hun oude vorm, intact en kwalitatief op een hoog niveau. Het zou geen schande zijn ze zo te verkopen, als ze dat dan beslist wil.' 'Maar ze zouden dan minder opleveren?' 'Och, ongetwijfeld iets minder, maar toch nog zoveel dat een gezin er tot in lengte van dagen van zou kunnen leven,' zei hij sarcastisch. 'Over een uur heeft ze mijn ontslagbrief binnen. En volgens mij zullen veel meer mensen het bijltje erbij neergooien. Ik ben hierheen gegaan om hun woedende telefoontjes te ontlopen. Ze begrijpen niet dat zelfs ik dit niet kan tegenhouden. Het zal niet lang duren of de redacteuren die je vader het best en het langst hebben gekend zullen besluiten dat ze hier niet aan mee willen doen, als ze dat al niet hebben besloten. Bovendien zitten ze lang genoeg in het vak om te weten dat ze na een verkoop toch worden ontslagen. De nieuwe eigenaars, wie dat ook mogen zijn, zullen de bladen aan hun smaak aanpassen en er hun eigen mensen voor willen gebruiken. Over een paar jaar zal niemand meer weten dat deze groep tijdschriften ooit van Amberville Publications was, al zullen de bladen waarschijnlijk wel dezelfde namen houden. Dat is alles wat er nu wordt verkocht: namen.'
'Hoe weet je zo zeker dat de nieuwe eigenaars de mensen die de tijdschriften groot hebben gemaakt niet willen houden?' 'Ach, Maxime, misschien zullen ze het wel proberen. Misschien gebruiken ze hun verstand. Maar goede redacteuren moeten geld uitgeven en dit memo belet hun dat. Als een bedrijf dat door één man is gesticht verkocht wordt, is het hart eruit, de ziel zo je wilt, de geest van de stichter, de visie van die ene man kan dan niet behouden blijven. Kijk maar naar dit memo. Het is al begonnen. Je moeder valt me tegen, Maxi, zwaar tegen. Zolang Amberville Publications in leven was, leefde je vader voort,' zei hij met een triest hoofdschudden. Maxi stond langzaam op, liep de paar passen naar haar vaders bureau en nam plaats in de stoel waarin tot voor kort nooit iemand anders dan hij had gezeten. Ze dacht na over alles wat haar moeder had gezegd. De toekomst van S&K was maar een klein stukje van die puzzel. Wat er nu gebeurde was het moedwillig vernietigen van Zachary Ambervilles succes: een bedrijf dat zijn dood had overleefd, dat ook na zijn dood nog gedijde en dat, dank zij de groep loyale mensen die hij om zich heen had verzameld, tot ver in de toekomst kon voortleven. Zes bloeiende, sterke tijdschriften zouden worden gekortwiekt, verlaagd tot prullen en vervolgens zonder enige noodzaak worden verkocht. Zo werd een heel levenswerk verwoest, haar vaders levenswerk. Van de winsten uit Amberville Publications had zijn gezin altijd royaal kunnen leven, en dat zou zo blijven zolang de mensen konden lezen.