'Rocco, wacht! Leg niet neer. Laat me je bedanken,' smeekte Maxi. 'Je weet niet wat dit voor me betekent. Ik ben gewoon... ik weet niet wat ik moet zeggen.' Ze struikelde over haar woorden van dankbaarheid. Ze klonk bijna kinderlijk van blijdschap.
'Kom nou, doe niet zo opgefokt. Ik heb het voor Angelica gedaan, en voor Justin. En voor je moeder natuurlijk. Salomon zou haar bellen. Justin komt maandag naar de zaak, hij gaat gewoon weer aan het werk. Hij vroeg of ik je dat wilde zeggen.' 'Wanneer heb je hem gesproken?' vroeg Maxi verwonderd. 'Daarnet. Ik vond dat hij het goede nieuws als eerste moest horen.'
'Wat zei hij?'
'Niet veel. Hij was natuurlijk opgelucht, maar kon moeilijk geloven dat Jon degene was die hem erin geluisd had. Hij had zich nogal wat illusies over die slijmerd gemaakt. Je broer is een van de laatste grote romantici, Maxi. Als ik jou was zou ik niet overdreven jubelend en opgetogen doen als hij maandag komt opdagen. Probeer je alsjeblieft gewoon te gedragen, maak het die arme bliksem een beetje makkelijk.' 'Ik zal mijn best doen,' zei Maxi zacht. 'Maar ook niet te melig doen. Oké?'
'Nee, Rocco. Goed Rocco.' Maxi keek om zich heen naar iets dat ze onder de twaalf centimeter hoge hakken van haar nieuwe pumps zou kunnen verbrijzelen. 'Uitstekend werk. Een pluim. De familie is je zeer erkentelijk voor je bemoeienissen. Uit dankbaarheid krijg je een kalkoen in je kerstpakket.'
Wie weet, dacht Maxi, wie weet, misschien had ze in haar blijdschap net gedaan of hij Superman was en zij Lois Lane, vastgebonden op de spoorbaan, misschien had ze opgefokt gedaan, maar was het niet normaal om dankbaar te zijn? Hoe kon het voorkomen dat iemand, zelfs iemand die zo lichtgeraakt en zo nukkig was als Rocco Cipriani, niet bedankt wilde worden? Hoe kon iemand zo walgelijk worden, dacht Maxime woedend, terwijl ze in elkaar gedoken midden op haar bed zat, de ellebogen op haar knieën, de kin op haar gevouwen handen. Hij probeerde haar waar hij maar kon te kleineren, zelfs als hij een goede daad deed. Hij had haar nota bene ongevoelig genoemd en haar voorgekauwd hoe ze zich tegenover Justin moest gedragen. Dacht hij dat ze tactloos en onnozel was? Hij had altijd al een zekere arrogantie gehad, een soort bekakte ijdelheid, en hij dacht dat hij alles beter deed dan een ander. Zijn probleem was dat hij zich verbeeldde het middelpunt van het heelal te zijn. Het was nog nooit tot hem doorgedrongen dat hij alleen een knappe vent was die toevallig goed met een potlood overweg kon. Nederigheid. Rocco moest eens nederigheid leren. Ze zei het woord, genietend, hardop. Gelukkig was zij, in tegenstelling tot hem, een niet kleinzielig, bekrompen, chagrijnig en krenterig mens. Ze was blij dat de vader van haar kind raad wist in een crisis. Hij had de familie Amberville een enorme dienst bewezen en daarvoor zou hij beloond worden, of hij wilde of niet. Vorstelijk beloond, tot het hem de strot uitkwam. Helemaal opgefleurd greep Maxi haar altijd onder handbereik liggende blocnote en begon aantekeningen te maken. Om te beginnen een Alfa Romeo Spider convertible. Wat deed het ertoe dat hij hem nergens zou kunnen parkeren en dat zo'n auto een uitnodiging tot vandalisme was? Ze zou de kleur nemen die direct leverbaar was, ofschoon ze de voorkeur gaf aan zwart, omdat daar elk spetje op te zien was. Dan: dat stel fijn gegraveerde antieke kristallen wijnglazen dat ze bij James Robinson had gezien. Drieduizend dollar, en ze moesten met de hand worden afgewassen, liefst in een met rubber beklede bak, en uiterst voorzichtig afgedroogd. Hij zou ze waarschijnlijk binnen zes maanden gebroken hebben. Wat nog meer? Waarom niet een complete set antilope-suède koffers van Loewe?
De Spaanse lederwarenfabrikant had beneden in Trump Tower een winkel en ze had al meermalen met begerige ogen naar de zachte, grijze, met bordeauxrood afgebiesde koffers en tassen staan kijken, maar zulk teer spul was niet geschikt als vliegtuigbagage, het zou al na één reis bedorven zijn. Het kleinste diplomatenkoffertje kostte zeshonderd dollar - misschien dat hij dat een poosje netjes kon houden. Ah, ze wist nog iets: dat magnifieke zilveren art deco koffieservies met toebehoren van Puiforcat. Haar een zorg dat het veertigduizend dollar kostte en dat het geregeld gepoetst moest worden om er behoorlijk uit te zien, net als gewoon zilver. Maar je kon niet zeggen dat het geen fraai cadeau was.
Er werd op de deur geklopt en Angelica kwam binnen. 'Waarom ben je niet bij je vader?' vroeg Maxime verbaasd. Angelica zou dit weekend bij Rocco zijn. 'Hij heeft toch zeker niet afgezegd?'
'Nee, Maxi, je weet best dat hij dat nooit doet. Hij heeft een zware verkoudheid. Hij heeft net gebeld om te zeggen dat hij besmettelijk is, hij krioelt van de bacillen. Ik moest vragen of hij dit weekend met jou kon ruilen.' 'Natuurlijk,' antwoordde Maxi. 'Wat zullen we gaan doen?' 'Tja, om eerlijk te zijn, de Troep had iets leuks bedacht voor vandaag, omdat er zoveel kinderen met voorjaarsvakantie thuis zijn, en ik zou graag meegaan.' De Troep was de club die de kinderen van Trump Tower met elkaar hadden opgericht. 'Iets voor dit weekend, zie je, en trouwens, ik zou ook best eens wat tijd voor mezelf willen hebben, om eens een beetje lol te trappen. Geen rottigheid uithalen, maar gewoon eens fijn stappen met mijn vrienden.'