'Nee, Sue, beslist niet. Niets om van te schrikken. Maar ik dacht dat als iemand problemen had gehad met een of meer van die jongens, als er eventueel klachten waren geweest, jij dat als eerste zou weten.'
'Meneer Cipriani, u weet even goed als ik dat een fotomodel dat drugs gebruikt gauw op z'n retour is. Als we een paar keer klachten zouden krijgen, zouden we hem laten vallen.' Haar vrolijkheid had plaats gemaakt voor de kordaatheid die haar een zekere macht in deze branche had gebracht. 'Uiteraard. Aan de andere kant, als je werkelijk een veelgevraagd fotomodel bent, worden een paar klachten hier en daar wel door de vingers gezien. Dan kun je je desnoods een moord permitteren, misschien zelfs een paar snuifjes.' 'Hier niet,' zei ze nadrukkelijk. 'We zijn hier niet in Hollywood.'
'Jouw mensen zijn heel bijzonder, Sue, dat weten we maar al te goed.' Rocco maakte haar het compliment met zoetgevooisde stem. 'Ik zou ook graag willen weten of een van de jongens naar wie ik je vroeg op te grote voet leeft, meer geld uitgeeft dan hij zou kunnen verdienen.'
'Ik begrijp nog steeds niet waar u heen wilt,' zei ze, haar stem nog net niet afwerend.
'Laat ik het zo stellen,' zei Rocco sussend, 'mijn intuïtie zegt me dat er onder de mannelijke fotomodellen hier in de stad een paar moeten zijn die ofwel zware gebruikers ofwel handelaars in cocaïne zijn. Of beide. Hoe dan ook, ik moet het weten.' 'Geen model van ons bureau, meneer Cipriani, dat kan niet, onmogelijk.'
'Misschien niet, maar er is iets gaande. Ik denk dat de belangen van de hele modellenbranche ermee gediend zouden zijn als men zelf schoon schip maakte. Noem het maar een pre-politionele actie, want, Sue, het zou wel eens kunnen gebeuren dat de politie erop af komt en alle modellenbureaus van de stad gaat uitkammen,' zei Rocco. 'Of liever gezegd, dat weet ik wel zeker,' besloot hij vriendelijk.
'Ik zal doen wat ik kan,' zei Sue vastberaden en zakelijk. 'Ik zal mijn licht eens opsteken.'
'Fijn dat je dat wilt doen. O ja, ik heb de boekingen die CL&K vorig jaar bij jullie bureau heeft gedaan eens nagetrokken. Vierhonderdduizend dollar. Wat zeg je me daarvan? Geen kleinigheid, hè? Tot ziens, Sue, en mocht je soms, je weet maar nooit, toevallig iets aan de weet komen, dan laat je het me gauw horen, hè?'
'Natuurlijk, meneer Cipriani.'
'Zo tegen halfvier vanmiddag, in ieder geval voor het einde van de werkdag. En Sue, ik ben op zoek naar een dealer, geen kleine gebruiker. Maar ik weet dat je veel te pienter bent om dat niet te beseffen, nietwaar? Ik ben absoluut niet geïnteresseerd in gewone gebruikers, maar ik wil wel hun namen weten, voor alle zekerheid.' 'Voor alle zekerheid?'
'Precies. Een dealer en zijn klanten. Daar ben ik naar op zoek. En het zou geen kwaad kunnen als ik ze te pakken kreeg. Dat is in ons aller belang, nietwaar? Enfin, ik mag erop rekenen dat ik iets van je hoor, hè?' De glimlach in Rocco's stem werd charmanter.
'Komt in orde. Absoluut. U kunt erop rekenen. Bedankt voor het bellen, meneer Cipriani.'
'Ik vind het altijd prettig even met je te praten,' zei Rocco monter. 'Een dealer, Sue, en de mensen die bij hem kopen.'
Rocco voerde die morgen nog vier van zulke telefoongesprekken met de andere bureaus die de modellen voor het badpakkenartikel hadden geleverd. Ze deden allemaal ook veel zaken met CL&K. Hij kreeg overal dezelfde ontkennende antwoorden, maar tegen vijf uur had hij toch een langere lijst namen dan hij had verwacht. Tussen de vijf bureaus werd achter de schermen druk overleg gepleegd door hun zorgelijke directeuren. Ze zeiden tegen elkaar dat dit soort dingen eigenlijk alleen bij andere bureaus kon gebeuren. Maar ofschoon ze zich, als het erop aankwam, wel konden permitteren een klant aan CL&K te verliezen, konden ze zich geen van allen een schandaal veroorloven. Ze hadden Rocco alle namen doorgegeven die ze uit hun mannelijke modellen en employés hadden kunnen persen, evenals de namen van modellen omtrent wie ze zelf een vage achterdocht koesterden. Ze vroegen zich allen af wat Cipriani had bedoeld met 'pre-politionele actie' en waarom hij zo opvallend vriendelijk was geweest. Verontrustend vriendelijk.
Twee dagen later belde Rocco Maxime op haar kantoor. 'Justin gaat vrijuit, Maxi. Ik dacht dat je dat wel zou willen weten. Alle aanklachten zijn ingetrokken.' 'Rocco! Weet je het zeker? Heel zeker?' 'Ik heb net een telefoontje van Charlie Salomon gehad. Hij heeft het bevestigd.'
'Wat heb je gedaan? Hoe heb je het gedaan?' Ze was zo opgewonden dat ze de telefoon bijna liet vallen. 'O, beetje navraag gedaan.'
'Rocco, laat me niet zo in spanning. O, stik, je bent geweldig.' 'Ach, schei uit. Zo moeilijk was het niet. Ik heb namen gevraagd en ik heb namen gekregen. Ik heb aan de hand van jouw lijstje uitgeknobbeld wie het kan zijn geweest, en die naam heb ik aan Salomon doorgegeven, plus de namen van de mensen die bij Justins vriend gekocht hebben en die er... na enig aandringen ... sterk aandringen... van hun bureaus in hebben toegestemd tegen Justins vriend te getuigen. Elke willekeurige amateurdetective had dit kunnen doen, als hij wist waar hij moest zoeken.' 'Je bent grandioos, je bent de meest fantastische-wie was het?' 'Een mooie jongen die Jon heet, een betrekkelijk klein dealertje dat een zaakje had opgezet met een veel belangrijker kerel in Florida. Hij heeft geprobeerd zelf buiten schot te blijven door de schuld op Justin te schuiven. Hij had zijn handel gewoon in Justins flat achtergelaten. Jon heeft niet bepaald een prettig karakter. Angelica zou zeggen dat hij een levensgroot gedragsprobleem heeft. Hoe dan ook, de politie heeft hem kunnen opsporen. Niet zo'n toer, dunkt me, toen ze eenmaal wisten wie hij was. Enfin, ik ben blij dat het achter de rug is. Dag, Maxi.'