'Het kan een van mijn gerants zijn,' zei Toby. 'Het restaurantbedrijf slaapt nooit.' Hij nam de telefoon naast het bed op, luisterde even en legde hem toen abrupt en woedend neer. 'Hij weer?' vroeg India angstig.
'Helaas wel, schat. Het was inderdaad weer je "grootste fan". En mijn geheime nummer is nota bene vorige maand veranderd.'
'O Toby, het spijt me. Die gekke kerel. Hij schrijft me drie keer per week en probeert me overal te bellen. Mijn secretaresse zegt altijd dat ik er niet ben. Denk er maar niet meer aan, dat is nu eenmaal de prijs van de roem.'
Toby trok de telefoonstekker uit de contactdoos en wendde zich weer naar India.
'Lieve schat, jij bezit de buitengewone en bewonderenswaardige eigenschap je ogen te kunnen sluiten voor de feiten,' zei hij, de draad van het gesprek weer opnemend. 'Laten we er geen doekjes om winden. Ik ben blind, we kunnen niet net doen of ik het niet ben.'
'Je bent niet echt blind,' zei India obstinaat. 'Je kunt wel iets zien.'
'Allemaal losse stukjes, een niets, zwart, alleen wat geflikker, af en toe een werkelijkheid zonder kleur, zonder afbakening, aldoor wisselend. Dat wordt alleen maar erger, in geen geval beter, en er is geen genezing mogelijk, er is geen hoop.' 'Maar je hebt zoveel geleerd op dat blindeninstituut! Er is zoveel dat je kunt doen, Toby, je hebt zoveel geleerd toen je nog kon zien, al die jaren dat je hebt kunnen zien, meer dan vijfentwintig goede jaren. Je hebt me zelf verteld dat je een onnoemlijk aantal aanknopingspunten hebt, duizenden herinneringen om je een beeld te vormen, dingen te herkennen. Als je blind geboren was, zou het iets heel anders zijn. Trouwens, wat heeft je blindheid met ons te maken? Wat geeft het dat je me nooit hebt gezien? Als ik oud en gerimpeld en lelijk word, zul je dat tenminste niet erg vinden. Je houdt niet van me omdat ik mooi ben. Besef je niet hoeveel dat voor me betekent? Afgezien van Maxi ben jij de enige die ik ken wiens gevoelens niet worden beïnvloed door mijn gezicht. Jij bent de enige van wie ik zeker weet dat jij alleen van me houdt om mezelf. Maakt dat geen verschil voor je? Begrijp je wat ik bedoel?' 'India, lieve, onvolmaakte India, ik mag niet toestaan dat je een man neemt met mijn handicap - want het is een handicap, hoe je het ook wendt of keert - ook al ben je er op dit moment van overtuigd dat dat het enige is dat je wilt. Je weet niet wat de toekomst zal brengen, je kunt niet weten hoe lang ik in staat zal zijn je gelukkig te maken.'
'Ik weet dat jij de man bent die ik wil hebben,' zei India. Haar stem had een warme klank van innige zekerheid. 'En ik weet dat ik nooit van gedachte zal veranderen.'
Charlie Salomon belde Lily de volgende morgen om zeven uur op en vroeg haar hem in het gerechtsgebouw te ontmoeten. Hij had al zijn invloed aangewend om te zorgen dat Justin als eerste zou worden voorgeleid.
'Ik ga met je mee, lieveling,' zei Cutter. 'Dan zeg ik dat werkontbijt wel af.'
'Nee, het lijkt me beter van niet,' antwoordde Lily. 'Niet dat ik je er niet bij wil hebben, maar het lijkt me makkelijker voor Justin als we dit zo... gewoon... mogelijk afhandelen. Trouwens, ik heb Maxi beloofd dat ik haar zou bellen zodra ik wist of we Justin uit dat afschuwelijke oord konden weghalen. Ik zal vragen of zij met me meegaat.' 'Maxi als morele steun?' 'Tja, je weet hoe ze aan hem verknocht is.' 'Goed, Lily, als je het zeker weet, maar... ' 'Heel zeker. Ik bel je zodra ik weer thuis ben.' Lily pikte Maxi op en samen gingen ze op weg naar de rechtbank. Daar troffen ze Charlie Salomon, vergezeld van twee jonge advocaten van zijn kantoor. Toen Justin binnengebracht werd, geboeid, greep Lily Maximes hand stijf vast en sloeg haar ogen neer, zodat Justin, als hij haar kant op zou kijken, haar blik niet zou ontmoeten voor zijn handboeien waren afgedaan. Maxi vond dat hij een opstandige indruk maakte. Zijn houding was even dreigend als anders en hij hield zijn hoofd, zoals gewoonlijk, agressief naar voren. Hij hinkte een beetje en hij had blauwe plekken om zijn ogen en op zijn kin en voorhoofd, waar de rechercheurs hem met hun knuppels hadden geslagen. Zijn piekerige blonde haar was op diverse plaatsen geklit. Maxi wierp hem een snelle blik toe, maar zijn ogen gleden langs haar heen zonder haar te herkennen.
'De verdachte is zeer rijk, edelachtbare,' zei de adjunct-officier van justitie. 'Twee rechercheurs hebben bijna drie kilo cocaïne in zijn bezit aangetroffen en hij heeft zich met geweld tegen zijn arrestatie verzet. Als hij schuldig wordt bevonden aan handel in cocaïne, staat hem een jarenlange gevangenisstraf te wachten. Onder deze omstandigheden is er alle reden om aan te nemen dat hij liever het land zal verlaten dan terechtstaan. De staat vraagt dan ook een borg van een miljoen dollar.' Breng je chequeboek mee, dacht Maxi. O Justin, wat waren we allebei naïef gisteravond. De verslaggever die haar de vorige avond had aangesproken zat in de rij achter haar ijverig aantekeningen te maken.