Leonard Wilder stond bekend om zijn ongeduld. Hij droeg altijd twee horloges, waar hij voortdurend op keek, hij deed gewoonlijk twee werkontbijten op een morgen, één om acht uur en één om negen uur, maar hij nam nooit de moeite om te eten. Hij was al zo lang een belangrijk man dat hij geen tijd verdeed met plichtplegingen en zijn geliefkoosde uitdrukking was: 'Niet zeuren, wat is het eindbedrag?'
Cutter stond op toen Wilder door de oberkelner naar zijn tafeltje werd gebracht.
'Prettig kennis met u te maken, meneer Wilder,' zei Cutter, terwijl ze elkaar een hand gaven, 'het doet me genoegen dat u op zo korte termijn tijd kon vrijmaken voor een werkontbijt. Mijn vrouw en ik hebben gisteravond naar uw Ragtime Special gekeken en we vonden het allebei amusement van grote klasse.' 'Was niet slecht, goeie reacties,' antwoordde Wilder op de hem eigen bondige, ongeduldige manier.
'Welnu, zullen we dan maar bestellen?' Cutter begon aandachtig het menu te bestuderen. 'Henry, ik begin met verse aardbeien en meneer Wilder neemt - nee, niets vooraf? Daarna havermoutpap met verse room. Eens zien, o ja, dan de boekweitpannekoekjes met Canadese bacon. De bacon moet mager zijn en knapperig gebakken, en zeg tegen de kok dat ik verse pannenkoekjes wil.' Hij wendde zich weer tot Wilder. 'Ik zou ze ook nemen als ik u was. Nee? Ze bakken 's morgens vroeg een hele stapel en houden ze op stoom warm, maar dan vind ik ze niet lekker meer, dus de kok bakt voor mij altijd verse.' Wilder bromde iets. 'En warme koffie, gloeiend heet. Breng die maar vast. Wat neemt u, meneer Wilder? Alleen koffie? Tja, ik denk dat het komt doordat ik uit het Westen ben overgeplant. Na een stevig ontbijt kan ik voor de lunch twee keer zoveel werk verzetten als wanneer ik alleen een kop koffie drink. Weet u het zeker? Goed, Henry, voor meneer Wilder alleen koffie.' Leonard Wilder keek naar Cutters slanke figuur. Cutter onderschepte zijn blik.
'Ontbijten als een rijkaard, dineren als een bedelaar. Die wijze raad heb ik altijd opgevolgd. Maar dieet alleen is niet genoeg, je moet ook in vorm blijven. Mijn vrouw en ik zijn in het weekend fervente sporters en we hebben thuis een gymzaal, zodat we dagelijks kunnen trainen. Wat voor sport doet u?' 'Ik loop naar mijn werk.'
'Ah, lopen is gezond,' beaamde Cutter, 'maar ik vind niet dat het het hele lichaam traint, tenzij je hardloopt, maar dat gaat moeilijk hier in de stad als je niet overreden wilt worden.' Hij nam een teugje koffie. 'Ober, deze koffie is niet echt heet. Breng even een nieuwe pot, alsjeblieft, en schone kopjes. Neem die van meneer Wilder ook maar mee. Die koffie is lauw.'
'Heb uw broer gekend,' zei Leonard Wilder plotseling. 'Reuzevent.'
Cutter zuchtte. 'Ja, we missen hem allemaal erg. Heel erg.' 'One-man show. Beste van de stad. Boel nou in de soep?' Cutter lachte zacht. 'Tja, zoiets zou kunnen gebeuren in een besloten vennootschap. We kennen allebei legio gevallen van firma's die te gronde gingen nadat de stichter was overleden. Maar bij Amberville Publications ligt dat gelukkig anders. Henry, die aardbeien zijn niet rijp. Neem ze mee en breng me compote van gemengd fruit.' Hij wendde zich weer tot Wilder. 'Dat heb je met aardbeien buiten het seizoen, die kunnen tegenvallen. Gewoonlijk zijn er in deze tijd van het jaar heerlijke aardbeien uit Algerije of Israël, maar deze waren niet te eten.' 'Dus geen problemen bij Amberville?' 'Integendeel, onze winst zal dit jaar aanzienlijk stijgen. Mijn broer liefhebberde graag met tijdschriften. Hij had al jaren niet veel belangstelling meer voor de commerciële resultaten. Hij wijdde zich vol overgave aan het opzetten van nieuwe tijdschriften en gaf ze een royale aanlooptijd om zich te bewijzen. U weet hoe kostbaar dat kan zijn. En riskant. Toen mijn vrouw - als grootste aandeelhoudster - mij vroeg om op de winkel te passen, besloot ik de verliezen tot een minimum te beperken. Daarvoor moest ik helaas een impopulaire beslissing nemen - niemand verliest graag zijn baan -, maar we zijn er wèl bij gevaren. Henry, ruim dat fruit maar af. Wilt u echt geen havermout, meneer Wilder? Die is hier uitstekend. Nee? Henry, breng een andere kan room, deze is maar halfvol.' Cutter begon met smaak zijn pap te lepelen, nadat hij er een flinke klont boter en een royale schep suiker bij had gedaan. 'Winst stijgt dus?'
'Beslist. Al onze bladen vertonen stijgende revenuen uit advertenties. Daar komt, zoals u weet, het meeste geld vandaan.' 'In een familievennootschap kan "stijgen" van alles betekenen,' zei Wilder, die zich moest bedwingen om niet op zijn horloges te kijken.
'Ik vind mezelf niet indiscreet als ik u vertel, meneer Wilder, dat ik over veertien of vijftien procent praat, misschien meer.' 'Hmm. Niet slecht.'
'We zijn inderdaad niet ontevreden. De kwestie is echter dat Lily, mijn vrouw, een Engelse is en ze mist Engeland. Ze is nu al meer dan dertig jaar aan New York gebonden, afgezien van een paar bliksembezoeken aan Europa, als Zachary daar voor zaken heen moest. Ze is nog jong en zou graag meer in het buitenland verblijven. Op jacht gaan, theaterbezoek, al dat soort dingen. Lily zegt dat het leven meer te bieden moet hebben dan tijdschriften. U bent ook getrouwd, nietwaar, meneer Wilder?' 'Zeg maar Leonard. Ja, al vijfentwintig jaar. Zei je veertien of vijftien procent, Cutter?'