'Ik was al bang dat je dat zou zeggen. Sommige vriendinnen van mijn vrouw gaan nooit zelf winkelen en toen ze zich dit keer eindelijk verwaardigden een supermarkt binnen te gaan, was het te laat. De meisjes op de zaak, die te blasé waren om enige belangstelling te tonen, omdat ze altijd al tot hun nek in de tijdschriften zitten, houden nu om de beurt de wacht bij de kiosk in de buurt om maar vooral op tijd te zijn als de volgende zending binnenkomt. Maar Meredith/Burda had best zo attent kunnen zijn geweest een pak S&K voor ons achter te houden, vind je niet?' vroeg Pavka met twinkelende ogen. 'Mijn secretaresse wilde bij de kapper het blad uit de map meenemen, maar de baas had het al mee naar huis genomen en wil het niet terugbrengen. Hij zegt dat zijn klanten allemaal kleptomanen zijn en bovendien vast niet zo van het blad genieten als hij. Kijk, Pavka, daar komen onze drankjes.' De beide mannen hieven hun glas en klonken vluchtig. Hun ogen ontmoetten elkaar en hun glimlach stierf weg. 'Op Zachary Amberville,' zei Pavka. 'Op Zachary Amberville,' echode Barney Shore.
Rocco drukte op de knop van de intercom en vroeg aan zijn secretaresse: 'Waar zijn Lefkowitz en Kelly?'
'In het kantoor van meneer Lefkowitz. Zal ik ze bellen?'
'Laat maar, mevrouw Haft, ik ga wel naar ze toe.'
Rocco trof zijn partners, die net terugkwamen van de lunch, in een staat van grote opwinding aan.
'Moet je eens zien, Rocco,' riep Lefkowitz enthousiast.
'We hebben bijna een stel grieten onder de voet gelopen, maar we hebben er één,' zei Kelly triomfantelijk. 'Kijk eens, Rocco, wat vind jij ervan... best de moeite waard om je half voor te laten dooddrukken.'
Ze maakten plaats voor Rocco zodat hij kon meekijken en bladerden S&K verder door, met de scherpe opmerkzaamheid van mannen wier hele leven werd bepaald door de noodzaak mensen dingen te verkopen waarvan ze zelf niet wisten dat ze ze nodig hadden. 'Aardig,' zei Rocco.
'Aardig?' snoof Rap Kelly verontwaardigd. 'We mogen de hemel danken dat we er tegen zo'n gunstig tarief advertentieruimte in hebben gekocht. En Rocco noemt het "aardig". Beluister ik een lichte jaloezie, makker?'
'Maak het een beetje, Rap. Hoe kun je nou zoiets stoms denken?' vroeg Lefkowitz.
'Man, laten we eerlijk zijn, dit blad ziet er heel bijzonder uit. Ik heb in jaren niet zoiets goeds gezien. Kijk eens naar die witverdeling, het zetwerk, de grafische vormgeving, de lay-out. Jullie denken misschien dat ik alleen verstand heb van zaken-doen, maar ik ben niet blind.'
'Ik zei toch dat het aardig was,' riep Rocco heftig, zijn blik gericht op de pagina's waarvan hij de lay-out had gemaakt, maar daar zou hij nooit voor kunnen uitkomen zonder zichzelf voor gek te zetten.
'Hij zei toch dat het er aardig uitziet, Rap, wat wil je nog meer?' zei Lefkowitz haastig. 'Weet je, Rap, toen Rocco nog tijdschriften deed was hij minstens zo goed als de knul die de layout voor dit heeft gemaakt, zeker zo goed, dat kan iedereen je vertellen.'
'Ja,' zei Kelly, 'als er iemand is die het nog weet.'
Justin, die zich haastig kleedde voor het feestje op Maxi's kantoor om het succes van S&K te vieren, had het eerste kloppen op de deur van zijn bescheiden etagewoning niet gehoord. Het tweede kloppen was luider, ongeduldiger. 'Opendoen, politie.'
Wat heeft dat te betekenen, dacht Justin, terwijl hij naar de deur liep. Op de drempel stonden twee mannen in burger. 'Justin Amberville?' 'Ja. Hoezo?'
Ze toonden hem hun penning van de Newyorkse politie. 'Politie. We hebben een bevel tot huiszoeking.' 'Huiszoeking? Waarom? Wat is er?' vroeg Justin en hij versperde het tweetal met een snelle beweging de toegang tot zijn woning. Maar ze drongen hem geroutineerd opzij en toen hij zich uit alle macht verweerde, drukten de rechercheurs hem tegen de muur. 'Kijk jij maar even rond, Harry,' zei de ene tegen de andere. 'Onze Justin vindt zichzelf 'n flinke jongen en bovendien verzet hij zich tegen een ambtenaar in functie, daarom zullen we de tent eens uitkammen op een manier die hem zal heugen. Hier is het huiszoekingsbevel, jongeman. Dus hou je een beetje gedeisd.' Hij sprak op een kleinerende, provocerende toon. Bij het zien van het papier begreep Justin dat elk verzet nutteloos was, maar bovendien had hij niets te verbergen.
Hij zag, met stomheid geslagen door ongeloof, versuft als iemand die droomt, hoe de eerste politieman snel de zitkamer doorzocht, de kussens van de bank en de stoelen opensneed, alle boeken uit de kast zwierde en de luidsprekers van zijn stereo-installatie vernielde. Nog steeds tegen de muur gedrukt hoorde Justin hoe Harry vervolgens in zijn slaapkamer tekeerging. Even later kwam hij weer binnen. 'Niks te vinden, Danny. Ik zal nog even in die andere kamer kijken.' 'Dat is mijn donkere kamer. Daar staat voor duizenden dollars aan apparatuur... Wees in godsnaam voorzichtig.' 'Zeker, Justin, daarvoor zijn we immers hier, om voorzichtig te zijn,' sneerde Harry. Hij gooide de deur van de donkere kamer open, deed het licht aan en begon te zoeken, waarbij hij alles wat hem niet interesseerde op de grond smeet. Justin zag hem zijn Nikons een voor een kapotgooien. Toen de derde camera op de vloer belandde, bevrijdde Justin zich met een snelle, soepele beweging uit Danny's sterke greep, vloog op Harry af en vloerde de zware man met gemak. Harry gromde van pijn en was even niet in staat zich te bewegen. 'Rotzak!' beet Justin hem toe. Hij draaide zich rap om naar Danny en zijn schop verbrijzelde diens elleboog. Het gevecht dat daarop volgde was kort en bruut. Als de rechercheurs geen knuppels bij zich hadden gehad, zou Justin hen zeker de baas zijn geworden, maar nu was het Justin die ten slotte half bewusteloos geslagen en vervolgens geboeid werd.