Behalve voor Harper O'Malley en Brick Greenfield, die de drukkerij kenden uit de tijd dat ze voor andere bladen werkten, was alleen de omvang van Meredith/Burda genoeg om de anderen ontzag, zo geen angst in te boezemen. In het vijf verdiepingen hoge gebouw met de onafzienbare hallen vol kolossale automatische persen werden ze begroet door enkele drukkers. Het oorverdovende, allesoverheersende, onvoorstelbare lawaai maakte een gesprek onmogelijk, maar men schudde elkaar de hand en begroette elkaar, terwijl Maxi de drukproeven overhandigde. Het leek wel of ze in Chaplins Modern Times waren beland, waarin de vernieuwingen van Star Wars waren toegepast. Hier en daar flikkerden computers, die voortdurend de rode, blauwe en gele inkten controleerden. Het groepje van S&K wachtte, dicht opeengedrongen, gespannen en met strakke gezichten tot het eerste exemplaar van de pers zou komen. Want ondanks automatisering en computers moest het menselijk oog toch over elke pagina glijden om na te gaan of die pagina werkelijk was geworden wat hij moest zijn. Toen het eerste exemplaar te voorschijn kwam, dromden ze eromheen en bladerden het haastig door.
Met uitzondering van Justin en Angelica wisten ze allemaal precies wat ze konden verwachten, omdat ze elke foto, elk woord, wel honderd keer hadden gezien, maar het was toch een heel verschil of je het tijdschrift gevouwen en geniet en met omslag zag of als losse vellen van telkens twee tegenover elkaar liggende pagina's, vond Maxi - bijna net zo'n verschil als tussen haar dikke buik en de baby die ze in de verloskamer had gezien. Bijna, maar niet helemaal.
Nadat zij, Monty en Greenfield het exemplaar hadden goedgekeurd, begon de eerste editie van S&K van de pers te rollen. De bladen werden door machines tot grote, in plastic verpakte stapels gebundeld en op de lopende band naar het laadplatform vervoerd, waar de vrachtwagens al klaarstonden. Binnen vier dagen zou het nieuwe tijdschrift in alle supermarkten, kiosken en boekwinkels van de Verenigde Staten verkrijgbaar zijn. Maxi liep, gevolgd door de anderen, naar het laadplatform om de eerste vrachtauto's te zien wegrijden. Monty verbrak het zwijgen door, met iets haperends in zijn stem, te zeggen: 'Nou, daar gaan ze dan.' Toen glimlachte hij opeens, alsof hij keek naar een zwerm jonge vogels die voor het eerst uitvlogen. Maxi zuchtte diep en Angelica, die naast haar stond, draaide zich om, tilde haar in een knellende omhelzing een paar centimeter op en kuste haar op beide wangen. 'Hé, mam,' zei ze, 'wat krijgen we nou? Je huilt!'
21
Maxi hing rond bij de kiosk in het Pan-Am-gebouw. Dit gebouw is gesitueerd op een van de voornaamste knooppunten van New York en wordt dagelijks bezocht of doorkruist door honderdduizenden mensen op weg naar talloze bestemmingen, waaronder de ondergrondse en Grand Central Station. Daarom is de kiosk daar een van de grootste en best gesorteerde van Manhattan. Alle uitgevers, van Newhouse tot Annenberg, van Forbes tot Hearst, laten daar, wanneer er een nieuw nummer van hun tijdschriften uit is, diverse keren per dag de verkoopsituatie nagaan door hun mensen die het aantal bladen dat op een stapel ligt kunnen schatten, die na een uur terugkomen om die stapel nog eens te bekijken en dan onmiddellijk weten of de omslagfoto of -tekst een groot publiek trekt, een flop is, of het net zo doet als anders.
Het was nu vier dagen geleden dat S&K van de persen rolde en Maxi had zichzelf gedwongen niet eerder dan vanavond naar deze kiosk te gaan. Ze had niemand van de redactie mee willen hebben. Dit was geen gezamenlijke onderneming, zoals het in elkaar zetten van het eerste nummer was geweest. Dit was een eenzaam avontuur. Roulette spelen deed je in gezelschap, maar als je je gewonnen fiches ging verzilveren of achteloos van je stoel opstond als je alles had verloren, kon je dat beter alleen en zonder ophef doen.
Ze kwam langzaam, met omtrekkende bewegingen naderbij, in het begin overdonderd door de overvloed van tijdschriften en het gedrang en geroezemoes van de kopers in de kiosk, maar stukje bij beetje werd het beeld duidelijker. Oom Barney had Meredith/Burda gezegd hoeveel exemplaren ze naar elke groothandel in de verschillende delen van de Verenigde Staten moesten sturen. De groothandelaren beslisten gewoonlijk zelf, op basis van hun ervaring, hoeveel ze naar elk verkooppunt stuurden. In het geval van S&K had oom Barney, omdat het een nieuw tijdschrift was, de aantallen opgegeven die volgens hem naar de diverse verkooppunten moesten worden gezonden. Een kiosk heeft niet, zoals een supermarkt, de in het oog lopende plaats naast de kassa. Daarom zet men in een kiosk altijd de best verkopende bladen bij elkaar zodat de klanten niet hoeven te zoeken. Om S&K te pousseren zou het - alleen deze maand, aangezien zelfs oom Barney, met al zijn invloed, niet méér kon doen - naast Cosmo worden gezet. Tweeënnegentig procent van de exemplaren van Cosmo werd namelijk verkocht in supermarkten en kiosken, en als S&K ernaast lag, zouden de vrouwen het in ieder geval zien. Maxime kreeg de stapels Cosmo, dat een paar dagen eerder was uitgekomen, in het oog en zag dat die belangrijk lager waren dan de, nog hoge, stapels van de meeste andere vrouwenbladen. Ze kwam nog dichterbij, keek gespannen naar links en naar rechts, maar kon nergens de felrode omslag van S&K ontdekken die Rocco had gekozen omdat het precies de kleur van een stoplicht was, de enige kleur die iedereen die niet kleurenblind was wel moest opvallen. En zij was om de dooie dood niet kleurenblind, dacht Maxime. Zou het blad nog niet geleverd zijn? Dat kon haast niet. Vier dagen was de termijn waarbinnen elke stad en elk dorp in het land de exemplaren binnen hoorde hebben. Deze kiosk had ze ongetwijfeld net zo vlug ontvangen als ieder ander verkooppunt, misschien zelfs wel eerder.