Voor zover hij wist had geen enkele Cipriani ooit zijn eigen onderlip stukgebeten, overdacht Rocco terwijl hij probeerde de pijnlijke plekken niet met zijn bovenkaak te raken. 'Ik heb blijkbaar de klassieke fout weten te vermijden,' zei Maxime, terwijl ze op haar scherp gekruide orkasoep met kabeljauw aanviel.
'Welke klassieke fout?' vroeg Rocco, terwijl hij zich afvroeg waarom hij zich had laten overhalen om met haar uit eten te gaan. Uit nieuwsgierigheid waarschijnlijk. Na al het werk dat hij in de dummy had gestoken en nadat hij Brick Greenfield, een weergaloze art-director, voor haar had gevonden, die kon voortborduren op het door hem uitgezette stramien, koesterde hij een onwillige belangstelling voor de toekomst van S&K, maar Maxi's zorgeloosheid maakte zijn woede net zo heet als de creoolse gerechten van Chez Leonie, waar de glimlachende Haïtiaanse eigenaar hen onder zijn hoede had genomen en een menu voor hen had besteld.
Rocco had al van veel te veel mensen gehoord dat Maxi de belangrijkste adverteerders persoonlijk had bezocht en zijn - zijn - dummy had gebruikt als visitekaartje om advertenties voor haar blad los te krijgen. En natuurlijk had ze daarbij ook al haar trucs, listen en bekoorlijkheden gebruikt en vertrouwd op de goodwill die Amberville Publications genoot.
Zelfs hij had moeten erkennen dat het basisconcept van S&K heel logisch klonk wanneer Maxi het op haar listige wijze uiteenzette. Als je haar niet kende, tenminste. Als ze bijvoorbeeld een vreemde voor je was en ze je met haar mooie praatjes kon overtuigen dat een lezersvriendelijk tijdschrift precies was wat je nodig had als aanvulling op de radio- en televisiereclame die een vooraanstaand bureau als Cipriani, Lefkowitz en Kelly met behulp van een ervaren team media-specialisten voor je verzorgde. Of als je toevallig een argeloze adverteerder was en er zo'n grietje opdook dat zich uitgeefster noemde en ook nog als haar eigen reclamechef optrad, dan kon ze je, met voorbijgaan van je eigen reclamebureau, met haar mooie praatjes overhalen tot verplichtingen die je nooit zou zijn aangegaan als je bij je volle verstand was geweest.
'Rocco, wat heb je op je lip? Is dat bloed of wat van die rode saus?' Maxi stak hem bezorgd haar servet toe.
'Hou maar, ik heb zelf een servet. Verdomme, ik heb geloof ik een heel grote Spaanse peper doorgebeten. Verdomme nog toe!'
'Ik heb je nog zo gewaarschuwd.' Maxi keek Chez Leonie rond, een eethuisje op First Avenue, net groot genoeg voor zes tafeltjes en met een sfeer waar ze van hield: oude platen van oude Caribische liedjes die ergens achterin op een oude grammofoon werden gedraaid, overal kandelaars met druipkaarsen, zachtgele muren met Leonies familiefoto's. Maxi kreeg hier altijd een vakantiegevoel, maar Rocco was kennelijk zo materialistisch geworden dat hij de poëzie van deze omgeving niet meer aanvoelde. En dat van een man die vroeger op Spaanse pepers lééfde. Treurig.
'Welke klassieke fout?' vroeg Rocco, die zijn waardigheid had hervonden, nogmaals.
'Dat ik niet begreep dat ik voor elk nummer twee klanten heb, de lezer en de adverteerder. Als je geen lezers hebt krijg je geen advertenties, en als je geen advertenties hebt krijg je geen lezers, want een dun tijdschriftje vertrouwen ze niet. Daarom heb ik de advertentieruimte voor het eerste halfjaar bijna cadeau gegeven. Nou ja, niet helemaal cadeau, maar toch veel, veel goedkoper dan hij zou moeten zijn. Bespottelijk goedkoop. Het eerste nummer wordt lekker dik en aantrekkelijk. Mijn lezeressen hoeven het maar op te pakken om te weten dat ze waar voor hun één dollar vijftig krijgen. Laat wat ruimte voor het hoofdgerecht over, Rocco.' 'Is dit dan niet het hoofdgerecht?'
'Wacht maar,' zei Maxi, met een uitdagende glimlach waarbij de moedervlek boven haar fraai gewelfde bovenlip danste. Rocco kreeg opeens zin haar een klap te geven, alleen om te zien wat er dan gebeurde.
'Er is één probleem dat je blijkbaar nog niet helemaal uitgeknobbeld hebt,' zei hij, 'namelijk de verspreiding van je tijdschrift. Je kunt het mooiste blad van de wereld hebben, met om de andere pagina een advertentie in kleur, maar je zult die miljoenen lezers die je denkt te krijgen toch moeten kunnen bereiken. En als de mensen S&K niet weten te vinden, hoe kunnen ze het dan kopen?'
'Rocco, heb je ooit gehoord van een zekere Joe Shore?' 'Nee.'
Maxi zuchtte. 'Dat was een schat van een man maar hij is al, o, ik denk vijftien jaar, dood. Als kind ging ik met hem mee naar de paardenrennen en dan kreeg ik net zoveel hot dogs als ik op kon.'
'Maxi, waar heb je het over?'
'Over oom Joe, de vader van oom Barney. Nou, ik ben natuurlijk altijd met oom Barney bevriend gebleven. Hij was vreselijk verdrietig toen ik van Laddie Kirkgordon ging scheiden... hij vond het prachtig dat ik gravin was, zie je. Zijn vrouw en hij hebben bij ons op Slot Griezelstein gelogeerd en ze hebben het erg naar hun zin gehad.'