'Moeder, ik weet dat ik in het verleden ondoordachte dingen heb gedaan, en daar ben ik niet trots op, dat verzeker ik je, maar S&K is iets heel anders. Het is niet fair van je te veronderstellen dat dit een nieuw soort speelgoed is, terwijl je nog niet eens hebt gezien hoe hard ik ervoor werk. Kijk, ik heb de dummy van het eerste nummer voor je meegebracht, zodat je jezelf kunt overtuigen.' Met een gebaar vol verwachting stak Maxime haar moeder de basis-lay-out toe.
'Nee, Maxime, dat kan ik toch niet beoordelen. Ik heb nooit veel kijk op tijdschriften gehad, zeker niet op nieuwe. Dat moest zelfs je vader toegeven, al deed hij nog zo zijn best het me uit te leggen. Stop dat ding in je koffertje, lieverd, zodat je het straks niet vergeet.'
'Toe, moeder, kijk het nu even in. Misschien vind je het toch wel leuk,' pleitte Maxime. Ze moest Lily op de een of andere manier zien te bereiken. Ze hadden elkaar sinds Maxi's terugkeer uit Europa nauwelijks gezien. Maxime had het zelfs te druk gehad om van tijd tot tijd met haar moeder te lunchen en naar een balletmatinee te gaan, wat met de jaren de makkelijkste manier was gebleken om de familieband zonder al te veel strubbelingen te handhaven. Vandaag had ze echter tijd moeten maken om te voldoen aan Lily's onmiskenbaar bevel om thee te komen drinken, het enige Britse ritueel waaraan Lily, sinds ze meer dan dertig jaar geleden naar Manhattan was gekomen, had vastgehouden.
'Liever niet, kindje. Ik zal het natuurlijk wel lezen als het straks behoorlijk gedrukt is, maar tot zolang wacht ik liever. Dan hoop ik op een prettige verrassing. De reden dat ik je vandaag heb gevraagd je werk te onderbreken, is dat ik de laatste tijd eens over Amberville Publications heb nagedacht. Ook was ik benieuwd hoeveel geld er wordt uitgegeven aan deze nieuwe gril van je... dit idee dat je uitgeefster bent, of redactrice, of wat je ook denkt te zijn.'
'Bedoel je dat Cutter je niets heeft verteld?' vroeg Maxime verbaasd. Het was alweer een paar dagen geleden dat ze dat gesprek met Cutter had gehad en ze had aangenomen dat hij haar moeder het hele verhaal zou hebben verteld. 'Nee. Hij deed er eerlijk gezegd nogal vaag over. Ik kreeg de indruk dat hij het onderwerp vermeed. Juist daardoor ben ik me gaan afvragen wat er aan de hand is, of er soms iets - een probleem - tussen jullie is waarvan ik eigenlijk op de hoogte moet zijn.'
'"Iets"? Een probleem tussen Cutter en mij? Dacht je dat?' 'Inderdaad,' antwoordde Lily, terwijl ze Maxi nog een kopje thee inschonk.
'We hebben een beetje gekibbeld, moeder. Hij vindt dat ik te veel geld uitgeef. Ik weet dat ik geen cent minder kan uitgeven, wil ik het blad tot een succes maken. Als ik er nu mee kap, is al dat geld verspild. Ik moet het of goed doen of niet doen, en dat kan ik hem niet aan zijn verstand brengen. Vader zou dit begrepen hebben. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet bepaald tactvol tegen Cutter ben opgetreden, helemaal niet tactvol, in feite, maar, moeder, hij heeft geen flauw benul van tijdschriften, hij denkt alleen aan balansen. Dat is niet verwonderlijk, hij is altijd bankier geweest, maar hij is niet voor rede vatbaar. Als vader...'
'Maxime, je vader is dood. Jouw probleem met Cutter wordt veroorzaakt door je wrok tegen hem, een onlogische rancune, die me veel verdriet doet, en niet door gebrek aan kennis of belangstelling van zijn kant.' 'Maar moeder, zo is het helemaal niet.' 'Een ogenblik, Maxime, laat me uitspreken. Ik heb geprobeerd begrip op te brengen voor je diepe... vijandigheid... jegens Cutter. Ik begrijp dat elke man die na de dood van je vader in mijn leven gekomen zou zijn dergelijke primitieve gevoelens in je gewekt zou hebben. Je was altijd een vaderskind je en dat zul je altijd wel blijven ook.' De oude, bekende bitterheid klonk door in Lily's stem, de stem die ze zo goed wist te beheersen, de stem die Maxi duidelijk maakte dat haar moeder recht had op alles wat ze wilde hebben, zonder er zelfs maar om te hoeven vragen.
'Jij beseft niet wat Cutter voor me betekent,' vervolgde Lily, 'of, als je het wonder boven wonder wel beseft, dan kan het je niets schelen. Ik ben vijftig, Maxime, in januari word ik eenenvijftig. Jij vindt dat natuurlijk veel te oud om nog gevoelens te hebben. Voor jou, met je negenentwintig jaar, met het grootste deel van je leven nog voor je en een verleden dat niet bepaald saai te noemen is, telt iemand van vijftig uiteraard niet meer mee. Hoe zou jij, op je negenentwintigste, ook maar het flauwste idee kunnen hebben van mijn gevoelens?' 'Lieve help, moeder, vijftig is toch niet oud! Ik ben niet zo stom om te denken dat je geen hart en geen lichaam hebt. Zo laag moet je me nou ook niet aanslaan. Misschien dat vijftig oud klonk toen jij negenentwintig was, maar de tijden zijn veranderd.' Maxi zette haar kopje zo hard neer dat Lily ineenkromp toen het porselein de tafel raakte.
'Ik had kunnen weten dat het hopeloos was,' zuchtte ze. Ze streek over haar zware, onberispelijke wrong. 'Ik wilde proberen je iets over Cutter en mij duidelijk te maken, maar je gevoelloosheid maakt dat, zoals gewoonlijk, onmogelijk. Welnu, Maxime, hoeveel kost dat tijdschrift-gedoe van jou?' 'Ik kan nog geen eindcijfer noemen, want als het een succes wordt, kost het natuurlijk een bepaald bedrag, maar als het een fiasco wordt, dan praten we over heel andere bedragen.' 'Zeg me dan alleen hoeveel je tot nu toe hebt uitgegeven.' 'Ergens in de buurt van de vijf miljoen dollar, voor de komende zes maanden.'