Ze schaamde zich voor haar zwakte. Wie wilde nou nog een keer dat verraad en verdriet doormaken? Als het aan hem had gelegen, was hun relatie nooit meer geweest dan een korte affaire, maar haar onverwachte zwangerschap had alles veranderd. Het had bijna een maand geduurd voor ze genoeg moed had verzameld om het hem te vertellen. Ze zag nog zo voor zich hoe geschokt hij had gekeken. Maar tot haar verbazing had hij erop aangedrongen dat ze trouwden. Pas later besefte ze dat dat niet was omdat hij van haar hield, maar omdat hij een erfgenaam wilde.
Ergens had ze altijd geweten dat hij hun relatie niet zo serieus nam als zij. Het was het bekende cliché. Italiaanse mannen deden het wel met buitenlandse vrouwen, maar als ze zich wilden settelen, trouwden ze alsnog met een vrouw uit hun eigen land. En toch was ze helemaal opgegaan in het sprookje van de knappe man die haar overlaadde met cadeaus, haar meenam op spannende uitjes, en die haar ook nog eens had ingewijd in de geheimen van ware passie. Het was een droom die uitkwam voor een verlegen plattelandsmeisje uit Australië.
Vroeger was ze altijd voorzichtig geweest met mannen. Ze had niet dezelfde fout willen maken als haar moeder, die op jonge leeftijd zwanger was geraakt, in de steek was gelaten, en de rest van haar leven op foute mannen was gevallen. Ze had nog twee kinderen gekregen, van wie de vaders ook niet bij haar waren gebleven.
In tegenstelling tot veel van haar leeftijdsgenoten was Claire niet met jan en alleman het bed in gedoken. In plaats daarvan had ze het geld dat ze verdiende met haar drie baantjes gespaard om haar kappersopleiding van te betalen. Uiteindelijk slaagde ze als beste leerling van haar jaar. En het jaar daarop had ze gespaard voor een werkvakantie in het buitenland, omdat ze wat van de wereld wilde zien voor ze aan de slag zou gaan in een chique salon.
Op die reis was ze Antonio tegengekomen. Hij kwam zijn haar laten knippen en omdat Riccardo, haar flamboyante baas, een dubbele boeking had door een foutje van een van de stagiairs, had hij haar gevraagd om Antonio’s haar te wassen en knippen.
Glimlachend had ze opgekeken naar de lange, knappe man en verlegen had ze zich voorgesteld. ‘Het spijt me dat er iets is misgegaan met de afspraak,’ had ze gezegd. ‘Heeft Riccardo laten weten dat ik het van hem overneem?’
Ook Antonio had geglimlacht. ‘Het geeft niet,’ had hij gezegd. ‘Jij bent Engels, si?’
‘Nee.’ Ze had gevoeld dat ze bloosde. ‘Ik ben Australisch, ik kom uit Sydney… Nou ja, niet uit de stad zelf, maar van het platteland… weet je wel… koeien en schapen… dat soort dingen.’
‘O, Australië,’ had hij gezegd, en hij had plaatsgenomen in de stoel die ze hem gewezen had. ‘Ik heb daar verre familie zitten. Mijn jongere broer is er zelfs meerdere keren geweest. Ik ben nog van plan om er zelf een keer heen te gaan. Het is het land van de mogelijkheden, si?’
Ondertussen had Claire een kappersmantel om zijn onmogelijk brede schouders geslagen. Haar zenuwen hadden meteen op scherp gestaan toen haar vingers per ongeluk in contact waren gekomen met de ruwe huid van zijn kaak. ‘Eh… Ja… Ik denk het wel. Als je bereid bent om hard te werken,’ had ze gezegd, terwijl ze had geprobeerd zijn donkere ogen te ontwijken in de spiegel.
‘Spreek je Italiaans?’
‘Non parlo Italiano,’ had ze verontschuldigend gezegd. ‘Maar ik zou het graag willen leren. Ik zit erover te denken om lessen te nemen.’
Zijn blik had de hare gevonden in de spiegel. ‘Ik geef je een gratis les als je vanavond met mij uit eten gaat.’
Haar vingers waren blijven hangen in zijn zijdeachtige gitzwarte haar. ‘Eh… ik weet niet zeker of Riccardo het goed vindt als zijn personeel buiten het werk met klanten omgaat,’ had ze gestameld.
‘In mijn geval wel,’ had Antonio gezegd, met een ongedwongen zelfvertrouwen dat bij iemand anders arrogant zou zijn overgekomen.
‘Loop je mee naar de wasbak?’ had ze gevraagd, helaas niet zo rustig en koel als ze gewild had.
Toen hij opstond, had ze zich meteen een dwerg gevoeld. ‘Riccardo moet je wel hoog hebben zitten als hij een van zijn beste klanten aan je overlaat,’ had hij gezegd. ‘Ben ik in goede handen?’
Ze had terug geflirt, zoals elke jonge vrouw gedaan zou hebben. ‘Alleen als u zich gedraagt, Signor Marcolini,’ had ze met een glimlach gezegd. ‘Ik doe altijd mijn best om mijn klanten tevreden te stellen.’
‘Dat zal best,’ had hij geantwoord, waarna hij zijn hoofd achterover in de wasbak had gelegd zodat ze zijn haar kon wassen.
Met moeite wist Claire zich weer te concentreren op het hier en nu. Ze wilde niet denken aan hoe het had gevoeld om haar vingers door zijn haar te halen, om zijn hoofdhuid te masseren, langer dan ze ooit bij een klant had gedaan. En ze wilde zich ook niet herinneren dat ze had ingestemd om met hem uit eten te gaan. Niet alleen die avond, maar ook de avond erop. En ze wilde zich al helemaal niet herinneren hoe hij haar gekust had op hun derde date, waardoor ze helemaal uitzinnig was geworden van verlangen, wat ertoe had geleid dat ze enkele ogenblikken later naakt in zijn armen had gelegen. Toen hij bij haar naar binnen was gegaan, had ze een gedempte kreet geslaakt, waardoor hij geschokt had opgekeken, ontsteld dat hij haar per ongeluk pijn had gedaan…