‘Je bent volgeboekt vandaag,’ zei Rebecca toen Claire weer de salon in kwam. ‘Blijkbaar wil iedereen geholpen worden door de vrouw die het hart van Antonio Marcolini, de beroemde chirurg, heeft gestolen.’
Met zorg organiseerde Claire haar karretje met benodigdheden. ‘Hij is ook maar gewoon een man, Bex,’ zei ze, zonder Rebecca aan te kijken. ‘Hij poetst zijn tanden en scheert zich elke morgen, net zoals de meeste andere mannen.’
‘Hoe is het om weer bij hem terug te zijn?’ vroeg Rebecca. ‘Ik las in de krant dat je bij hem in het hotel logeert.’
Nauwkeurig legde Claire haar ronde borstels op een rij. ‘Dat is omdat mijn flatje te klein is. Hij is nogal wat luxe gewend. Een appartement met één slaapkamer in een slechte wijk is niet echt zijn ding. Bij hem intrekken leek dus de meest logische optie, voorlopig tenminste.’
‘Heb je het al met hem gedaan?’
Claire kon het niet helpen dat haar wangen kleurden. Haar hele lichaam werd warm bij de gedachte aan wat ze allemaal met hem gedaan had. En hij met haar.
‘Bex, zulke vragen moet je me niet stellen,’ zei ze resoluut. ‘Er zijn dingen die zelfs beste vriendinnen niet met elkaar delen.’
Rebecca ging zitten op de dichtstbijzijnde stoel en kruiste haar enkels over elkaar. ‘Ja dus,’ zei ze peinzend. ‘Dat dacht ik al. Toen hij hier binnen kwam, wist ik dat je verloren was. Hij is niet bepaald het type man tegen wie je nee zegt, of wel?’
Daarop fronste Claire en keek serieus. ‘Deze verzoening is maar op proef,’ zei ze. ‘Er is nog niets besloten voor de lange termijn. Dat hij een auto voor me heeft gekocht, wil nog niet zeggen dat hij me voorgoed terug wil. Voor hetzelfde geld is het een zoethoudertje voor als hij hem weer smeert naar Italië, zonder mij.’
Er verschenen groeven in Rebecca’s voorhoofd. ‘Maar ik dacht dat je nog steeds verliefd op hem was,’ zei ze. ‘Dat is zo, toch? Je moet niet al mijn romantische illusies kapotmaken, Claire. Jouw situatie zou me juist weer hoop moeten geven op dating-gebied.’
Toen besloot Claire eerlijk te zijn. ‘Het is een leugen, Bex,’ zei ze met een zucht. ‘Ik ben niet terug bij Antonio. Niet echt.’
Met toegeknepen ogen keek Rebecca haar aan. ‘Hè? Maar je hebt zo ongeveer toegegeven dat je met hem naar bed bent geweest,’ zei ze. ‘Als dat niet betekent dat jullie weer bij elkaar zijn, wat betekent het dan wel? En hoe zit het dan met die kus hier gisteren? Die zag er behoorlijk echt uit, als je het mij vraagt.’
‘Hij is hier maar drie maanden,’ zei Claire vlak. ‘En ik ga echt niet met hem mee terug naar Italië, tenzij ik zeker weet dat hij iets om me geeft, en eerlijk gezegd zie ik dat niet gebeuren. Hij is geen type dat “ik hou van je” zegt. Ik heb zelfs een kind van hem gekregen, maar nooit heeft hij echt gezegd wat hij voor me voelt. Zegt dat niet genoeg?’
Rebecca grimaste. ‘Tja, als je het zo bekijkt…’
Claire zuchtte en zei: ‘Zijn vader is dood. Hij is een paar maanden geleden overleden. Ik heb het vermoeden dat dat de reden is waarom Antonio hier nu is. Niet alleen om lezingen te houden, maar vooral om te zien hoe het ervoor staat tussen ons.’
‘En hoe staat het ervoor?’ vroeg Rebecca, Claire doordringend aankijkend.
Claire wendde haar blik af en begon haar borstels opnieuw te herschikken, ook al lagen ze al keurig op het kastje. ‘Dat weet ik niet,’ zei ze, terwijl ze speelde met een kam. ‘Een scheiding heeft er altijd in gezeten. Al die tijd heb ik gewacht tot hij de eerste stap zou zetten, maar dat deed hij niet. Toen ik hoorde dat hij hierheen zou komen, besloot ik het heft in eigen handen te nemen, maar nu wilde ik dat ik geen slapende honden had wakker gemaakt.’
‘Heb je je ooit afgevraagd waaróm hij de scheiding nooit heeft aangevraagd?’ vroeg Rebecca na een korte stilte.
Nog steeds speelde Claire met de kam. ‘Wat er destijds gebeurd is, was…’ Even stopte ze, zich afvragend waarom Antonio niet zo snel mogelijk zijn vrijheid terug gewild had. Als hij inderdaad iets had gehad met Daniela Garza, waarom had hij dan niet zo snel mogelijk een scheiding in gang gezet, zodat hij beschikbaar was voor de vrouw bij wie hij werkelijk wilde zijn? Alles wees erop dat Claire hem verschrikkelijk verkeerd had beoordeeld. Het zat haar niet lekker dat zij nu de schuldige was, die positie had ze hem juist altijd toebedeeld.
‘Of wat eigenlijk nog veel belangrijker is, heb je jezelf ooit afgevraagd waarom jij niet van hem gescheiden bent?’ voegde Rebecca er nog aan toe.
Daarop slaakte Claire een diepe zucht. ‘Ik denk dat je wel kunt raden waarom.’
Rebecca keek haar aan. ‘Dus je houdt nog wél van hem? Dat idee had ik al. Door de manier waarop je zijn naam uitspreekt en de blik die je in je ogen krijgt als je het over hem hebt.’