Toen ze terugdacht aan hoe vrij ze was geweest de avond ervoor, kromp ze ineen. Na nog geen vierentwintig uur in zijn gezelschap had ze al toegegeven aan haar verlangen. Wat moest hij genoten hebben van zijn makkelijke overwinning. En misschien was ze wel zwanger geraakt. Dan zou ze dat hele pijnlijke traject nog een keer moeten afleggen. Ze zou aan hem gebonden zijn vanwege een kind en nooit weten of hij haar wilde om wie ze was, of om wat ze hem kon geven.
Eenmaal gedoucht en aangekleed vond ze het briefje dat hij had achtergelaten naast de theedoos. Er stond op dat hij een vroege afspraak had bij een van de grote academische ziekenhuizen en dat hij graag die avond met haar wilde dineren rond acht uur, halfnegen. Geen liefkozende woorden, niet iets als ‘ik hou van je en ik kan niet wachten om je weer te zien’, niets wat haar hoop bood. Ze verfrommelde het briefje en gooide het in de prullenbak, geïrriteerd doordat ze iets wilde wat ze niet kon krijgen.
Een paar minuten later, op de parkeerplaats beneden, keek ze met toegeknepen ogen de parkeerhulp aan. ‘Hoe bedoel je, “dit is uw auto”?’ vroeg ze.
De man glimlachte en overhandigde haar een zilveren sleutelhanger. ‘Het is echt zo, Mrs. Marcolini,’ zei hij. ‘Uw man heeft hem gisteravond laat laten bezorgen. Als u wilt dat ik u laat zien wat hij allemaal kan, dan zal ik –’
Daarop griste ze de sleutels uit zijn hand. ‘Dat is niet nodig,’ zei ze, en trots stak ze haar kin in de lucht. ‘Een auto is een auto. Het gaspedaal en de rem weet ik vast wel te vinden.’
‘Ja, maar –’
Nadat ze de jongeman een strenge blik had toegeworpen, kroop ze achter het stuur. Even nam ze een moment om zich te oriënteren. De geur van de nieuwe auto was een beetje misselijkmakend, en ze zakte diep weg in de zachte leren bestuurdersstoel. Het dashboard leek ontworpen voor de nieuwste spaceshuttle, zo ingewikkeld zag het eruit. Misschien had ze die behulpzame assistent toch iets te snel afgewimpeld, bedacht ze met spijt. In vergelijking met haar oude, gedeukte rammelbak, zag deze auto eruit alsof hij door een raketgeleerde bediend moest worden.
Na een diepe zucht stak ze de sleutel, die er niet eens uitzag als een sleutel, in het contact. Met een zacht zoemend geluid kwam de motor tot leven. Tegelijkertijd klapten de zijspiegels op magische wijze uit en ging er een lampje branden dat aangaf dat ze haar gordel om moest doen.
‘Ja, ja,’ mompelde ze, en met een klik maakte ze haar gordel vast.
Oké, waar zat de handrem? Niet tussen de stoelen van de bestuurder en de bijrijder, maar waar dan wel?
De parkeerhulp klopte op haar raampje. Met samengeperste lippen ging ze op zoek naar het knopje om het open te doen. Nadat ze alle deuren op slot had gedaan en de motorkap geopend had vond ze eindelijk het knopje met juiste symbool.
‘De voetrem zit links,’ zei de man met een uitgestreken gezicht. En u haalt hem van de rem met dat knopje rechts waarop staat: rem los.’
In gedachten rolde ze met haar ogen. ‘Dank u,’ zei ze, verstijfd van schaamte. ‘Prettige dag verder.’
Glimlachend deed de jongen een stapje achteruit. ‘U een prettige rit gewenst.’
‘Allemachtig.’ Rebecca’s blik gleed over het prachtige metallicgrijze voertuig dat Claire voor de salon had geparkeerd. ‘Rijd je tegenwoordig in een sportwagen?’
Nadat Claire haar handtas op de balie had gedumpt, haalde ze haar hand door haar verwarde krullen. ‘Nou ja, voor zover je het rijden kunt noemen. Ik heb niet veel hoeven doen. Bij het kleinste spatje op de ruit beginnen de ruitenwissers te wissen. Blijkbaar zit er ergens een soort sensor die vocht detecteert. Toen ik de tunnel inreed, gingen de koplampen automatisch aan, en toen ik net parkeerde tussen dat busje van de bloemist en die bestelwagen in, hoefde ik alleen maar naar de bliepjes te luisteren en naar de rode knipperlichtjes te kijken, terwijl de parkeerassistent het me vertelde als ik te dicht bij obstakels kwam.’
Rebecca floot. ‘Kreeg ik maar een sportwagen van mijn man die ik nooit meer zie. Het enige wat ik tot nu toe heb gekregen is een rekening van de advocaat voor het verdelen van onze spullen, waarvan de meeste trouwens van mij zijn, aangezien ik degene was met een fulltimebaan toen we nog bij elkaar waren.’
Claire trok haar jas uit en hing hem aan een haakje in de personeelsruimte, terwijl ze probeerde haar norse blik te verbergen. Rebecca had gelijk. Ze moest niet klagen over zo’n gulle gift. De meeste vrouwen zouden uitzinnig zijn van vreugde als ze zo’n luxevoertuig cadeau kregen. En bovendien had Antonio gezegd dat hij niet wilde dat ze in een roestbak rondreed. Al was dat dan vooral omdat hij bezorgd was om zijn reputatie, en niet zozeer om haar veiligheid, dat had hij wel duidelijk gemaakt. Maar zou het niet fantastisch zijn als hij het had gedaan uit liefde? Geld speelde geen rol voor hem, dat was altijd al zo geweest. Maar hoe kon hij weten wat zo’n cadeau voor haar zou betekenen, als hij de juiste motieven had gehad?