Scheiden was een taboe. Dat was het altijd geweest in zijn familie. Zijn ouders waren traditioneel en hun geloof had ze geleerd dat je enkel trouwde ‘tot de dood ons scheidt’. Het testament van zijn vader had makkelijk herzien kunnen worden in de jaren nadat Claire was weggegaan, maar Salvatore had er niets mee gedaan. Antonio was er maar van uitgegaan dat hij er niet aan gedacht had. Zoals zoveel mensen had zijn vader niet verwacht zo jong te zullen sterven. Maar toch vroeg Antonio zich af of er niet meer achter zat.
Sinds zijn puberteit had hij geen hechte band met zijn ouders gehad. Dat hij chirurg wilde worden was thuis niet met veel enthousiasme ontvangen, en daardoor had hij het gevoel gekregen dat hij hen teleurstelde door niet voor het leven te kiezen dat zij voor hem uitgestippeld hadden. Hij had altijd kunnen rekenen op hun liefde en tijdens zijn studie hadden ze hem ook gesteund, maar de kloof tussen hen leek met de jaren alleen maar groter te worden.
Slechts één keer had zijn vader met hem gesproken over Claires vertrek. Op dat moment was het nog steeds een gevoelig onderwerp geweest voor Antonio, en hij had de bemoeienis van zijn vader niet op prijs gesteld. Na een verhitte discussie was het maandenlang erg stroef gegaan tussen hen twee. Uiteindelijk had zijn vader zijn excuses aangeboden en was het onderwerp nooit meer ter sprake gekomen. Ook zijn moeder had haar mond erover gehouden. De afgelopen vijf jaar had ze Claires naam niet eens genoemd, voor zover hij zich kon herinneren.
Achteraf zag hij wel in dat hij het niet goed had aangepakt. Zijn boosheid en gekrenkte trots hadden zijn oordeel beïnvloed. Haar beschuldiging dat hij een affaire had, had hem ontzettend boos gemaakt. Hij had gedacht dat ze een excuus zocht om onder hun huwelijk uit te komen, en hij had niets gedaan om haar tegen te houden toen ze ervandoor was gegaan.
Voorzichtig duwde Antonio haar van zich af. ‘Ga maar naar bed, Claire. Ik slaap wel op de bank vannacht.’
Met nog steeds vochtige ogen keek ze naar hem op. ‘Nee, ik wil nu niet alleen zijn,’ zei ze, zo zacht dat hij het nauwelijks verstond.
Hij verstevigde zijn greep op haar schouders. ‘Weet je het zeker?’
Ze knikte en beet op haar onderlip. ‘Alsjeblieft, Antonio, laat me niet alleen vannacht. Dat kan ik niet aan.’
Daarop slaakte hij een zucht, waarna hij zijn handen over haar armen naar beneden liet glijden en haar polsen beetpakte. ‘Je maakt het wel erg moeilijk voor me om nee te zeggen, Claire.’ Daarna keek hij naar de vage afdruk die hij op haar gevoelige huid had achtergelaten. ‘Alles aan je maakt het moeilijk om nee te zeggen.’
Toen plaatste ze haar handen op zijn borst en keek hem aan, met stralende ogen. ‘Ik wil het verleden vergeten,’ zei ze. ‘Jij bent de enige die daarvoor kan zorgen. Zorg dat ik het vergeet, Antonio.’
Zijn mond vond de hare in een zachte, tedere kus, waarbij hij zijn lippen zachtjes op de hare drukte en de contouren van haar mond verkende. Langzaam streek hij over haar lippen, tot ze een zucht slaakte en ze uit elkaar gingen. Zijn tong ontweek de hare plagend.
De aanval op haar zintuigen was onweerstaanbaar. Ze stak haar tong in zijn mond, vond de zijne en speelde er uitdagend mee. Ondertussen stond haar onderlichaam in vuur en vlam tegen de hardheid van het zijne. Door de dunne stof van de boxershort die hij eerder had aangetrokken voelde ze de zwelling van zijn erectie.
Haar hand gleed naar beneden en ze greep hem vast door het textiel heen, genietend van de diepe kreun die hij uitte toen haar vingers zijn lengte kneedden. Zijn ademhaling versnelde en langzaam maar zeker trok ze zijn onderbroek omlaag, zodat haar vingers zijn huid raakten, waarna ze hem omcirkelde. Het was een heerlijk gevoel hoe hij klopte van verlangen naar haar. Haar vingers gingen op en neer, langzaam, wetende dat hij binnen enkele seconden om meer zou smeken, en dat was ook zo.
Met zijn mond nog tegen de hare gromde hij: ‘Alsjeblieft, cara, martel me niet zo.’
Haar lippen vormden zich tot een glimlach. Het was de glimlach van een sensuele vrouw, niet van een verlegen, jong meisje. ‘Wil je dat ik sneller ga?’ vroeg ze hees.
Hij beet in haar onderlip. ‘Ik denk dat je wel weet wat ik wil, tesoro mio. Je lijkt altijd te weten wat ik wil.’
Haar badjas gleed van haar schouders en ze zag zijn ogen oplichten toen hij haar naakte lichaam zag. Zijn blik leek op haar huid te branden. Elk intiem plekje waar hij op bleef rusten, werd warm en tintelde. Ze duwde hem terug op het bed, waarna ze als een kat op vier poten over hem heen kroop. Zo nu en dan stopte ze even om hem ergens te likken. Elke keer als haar mond in contact kwam met zijn huid, schokte hij, wat haar maag deed samentrekken van verlangen. Hij balde zijn vuisten toen ze steeds dichter bij zijn hardheid kwam. Ze nam de tijd en rekte elke beweging om hem optimaal te laten genieten. Haar tong gleed langs zijn heup. Bij elke aanraking van haar mond kromde hij zijn rug en ontsnapte hem een kreun.