‘Ik zie je liever helemaal niet,’ antwoordde ze kortaf.
‘Je hebt geen keus,’ zei hij. ‘Er zijn dingen die we moeten bespreken en dat doe ik graag persoonlijk. Bij jou of bij mij, dat maakt me niet uit.’
Dat maakte Claire echter wel degelijk uit. Ze wilde Antonio niet in haar kleine, nette flatje. Het was al moeilijk genoeg om te moeten leven met de herinnering aan zijn aanrakingen, zijn kussen en zijn passie. Zelfs na al die jaren waren die herinneringen niet vervaagd. Haar lichaam reageerde al op hem als ze alleen maar zijn stem hoorde, ook nu nog. Hoe erg zou het dan wel niet zijn als ze tegenover hem stond en dezelfde lucht inademde als hij, of hem misschien zelfs aanraakte?
‘Ik meen het, Claire,’ zei hij. ‘Ik kan over tien tot vijftien minuten bij je zijn. Of jij komt hierheen. Zeg het maar.’
Met haar lippen op elkaar geklemd nam ze haar opties door. Hier in haar flat zou te privé zijn, te intiem. Maar als ze naar zijn hotel zou gaan, was het meteen weer zo publiekelijk. Stel dat de pers op de loer lag. Eén foto van hen samen zou allerlei speculaties oproepen, geruchten die ze de afgelopen vijf jaar gelukkig had weten te vermijden.
Uiteindelijk besloot ze dat haar privédomein niet klaar was voor de verontrustende aanwezigheid van de man van wie ze vervreemd was geraakt. Ze wilde niet over een paar dagen naar haar oude bank hoeven kijken en denken aan hoe zijn lange, stevige dijbenen zich daarop hadden uitgestrekt, en ze wilde ook niet drinken uit een koffiekop die zijn lippen hadden aangeraakt.
‘Ik kom wel naar jou,’ zei ze daarom, terwijl ze een zucht van berusting slaakte.
‘Ik wacht op je in de pianobar,’ zei hij. ‘Wil je dat ik een auto stuur om je op te halen?’
Bijna was ze vergeten hoezeer Antonio zijn rijkdom voor lief nam. Voor hem geen eenvoudige, zuinige huurauto, hij wilde de nieuwste Italiaanse sportauto of een limousine, compleet met chauffeur in uniform. Het idee dat ze zou worden opgehaald door een limousine was bijna grappig, gezien de staat van haar eigen auto. Elke ochtend kreeg ze hem slechts met veel moeite aan de praat, en aan het einde van de dag hetzelfde verhaal. Net als zij, was de auto gehavend door wat het leven hem had voorgeschoteld, maar op de een of andere manier vastbesloten om de reis af te maken.
‘Nee,’ zei ze, met haar laatste restje trots. ‘Ik kom er zelf wel.’
‘Prima. Ik wacht op je,’ zei hij. ‘Zullen we over een uur afspreken?’
Nadat ze nog iets had gemompeld, legde Claire de hoorn neer. Haar hart kromp samen bij de gedachte dat ze Antonio weer zou zien. Ze kreeg steken in haar maag en haar handpalmen waren klam van het zweet na wat hij net tegen haar gezegd had. Wat zou hij nog meer voor haar in petto hebben? Als hij geen scheiding wilde, wat wilde hij dan wel? Hun huwelijk was doodgebloed toen de reden waarom ze getrouwd waren het leven had gegeven.
Zodra ze weer aan hun dochtertje dacht, werd ze overvallen door een golf van verdriet. Ze zou nu net haar eerste jaar op de kleuterschool hebben afgerond. Ze zou vijf jaar oud zijn geweest en ongetwijfeld ontzettend schattig, met haar vaders donkerbruine ogen en glanzend haar, gitzwart en golvend zoals dat van Antonio, of kastanjebruin en warrig zoals het hare. Claire vroeg zich af of hij nog wel eens aan hun kind dacht. Lag hij ’s nachts ook nog steeds wakker en dacht hij dat hij haar hoorde huilen? Verlangde hij er net als zij naar om haar nog één keer vast te houden? Keek hij nog wel eens naar de laatste foto die van haar was gemaakt op de kraamafdeling, en voelde hij dan ook een ondraaglijke pijn in zijn borst omdat die kleine oogjes nooit waren opengegaan en naar zijn gezicht hadden gekeken?
Waarschijnlijk niet, dacht ze verbitterd, terwijl ze haar klerenkast doorspitte op zoek naar iets geschikts om aan te trekken. Ze haalde een zwarte jurk tevoorschijn en hield hem omhoog ter inspectie. Drie of vier seizoenen oud en inmiddels veel te groot, maar wat maakte het uit? Het was niet haar bedoeling om indruk op hem te maken. Dat liet ze over aan de topmodellen en andere hippe vrouwen met wie hij door heel Europa feestte.
Hoofdstuk 2
Het Hammond Tower Hotel lag dicht bij het centrum van de stad en bood een prachtig uitzicht over de haven en het iconische Sydney Opera House. In tegenstelling tot de hotels waarmee het Hammond concurreerde, had het een klassieke charme. Het art-decodesign, het meubilair en het personeel in uniform gaven Claire een gevoel van hoffelijkheid en glamour, iets wat maar weinig moderner ingerichte hotels konden evenaren.
Claire gaf haar autosleutels af en probeerde niet ineen te krimpen van schaamte toen de motor begon te sputteren en protesteren, terwijl de parkeerhulp dapper probeerde om de auto in beweging te krijgen.
De portier glimlachte en hield de deuren van koper en glas voor haar open. ‘Goedenavond, mevrouw,’ zei hij. ‘Welkom in het Hammond.’