Daarop pakte hij een pluk van haar krullende haar en streek die achter haar oor. ‘Het moet, cara.’ Hij keek haar aan. ‘We moeten ons zo veel mogelijk in het openbaar vertonen.’
Na een diepe zucht rechtte ze haar schouders en liep aan zijn zijde het gebouw binnen. Om de een of andere reden had ze het gevoel dat hij met ‘het moet’ niet doelde op de glamoureuze avond die in het verschiet lag, maar eerder op de nacht die erop volgde…
Ze werden naar een tafeltje voor in de zaal geleid, waar al andere gasten aan zaten. Iedereen stond op en groette Antonio formeel, voor ze zich tot Claire wendden en haar begroetten met een glimlach en een onderzoekende blik.
Zodra ze zaten, werden er drankjes geserveerd en Claire nipte ongeïnteresseerd van een glas witte wijn, terwijl er om haar heen druk geconverseerd werd. Ze glimlachte op de juiste momenten en zei zelfs af en toe wat, maar ze bleef zich ongemakkelijk voelen. Hier hoorde ze niet thuis, niet tussen zijn collega’s en niet tussen zijn vrienden. Eigenlijk had ze er nooit tussen gepast en op de een of andere manier werd ze daar, nu ze hier zat met al die levendige gesprekken om haar heen, weer even goed mee geconfronteerd. Met een half oor ving ze op dat een van de vrouwen aan tafel het had over de laatste capriolen van haar peuterzoontje, en het was alsof er een mes in haar hart werd gestoken. Haar gedachten gingen terug naar dat verschrikkelijke moment nadat haar baby ter wereld was gekomen: de afschuwelijke stilte, het gefluister, de gepijnigde blikken, de schok van het besef dat het allemaal niet was zoals het moest zijn.
‘Claire?’
Plotseling besefte ze dat Antonio haar aansprak en zijn ogen, die net zo donker waren als het pak dat hij droeg, waren op haar gericht. ‘Wil je dansen?’
Het puntje van haar tong kwam naar buiten en likte een laagje lipgloss weg. ‘Dansen?’
Hij glimlachte – vermoedelijk omdat er naar hen gekeken werd. ‘Ja,’ zei hij. ‘Daar was je heel goed in, als ik het me goed herinner.’
Haar blik dwaalde af naar de inhoud van haar glas. ‘Ik heb in geen eeuwen meer gedanst…’
‘Dat geeft niet,’ zei hij, en hij pakte haar bij haar hand en trok haar voorzichtig overeind. ‘Dit nummer is een Engelse wals. Je hoeft alleen wat met je voeten te schuifelen, tegelijk met mij.’
Ze moest wel meer doen dan alleen wat schuifelen, maar na een tijdje ontspande ze en genoot ze van Antonio’s armen om haar heen, terwijl hij haar leidde in een dans die langzaam maar ook sensueel was. Elke pas leek te benadrukken hoezeer hun lichamen bij elkaar hoorden. Het voelde zo natuurlijk en hun bewegingen waren zo synchroon, alsof ze geprogrammeerd waren om zo op elkaar te reageren. Met zijn dij duwde hij haar naar achteren, waarna zij hem terugduwde, en daarna draaiden ze samen, waardoor de rok van haar lange jurk een felroze cirkel vormde.
‘Zie je nou wel?’ zei Antonio, en hij glimlachte naar haar, terwijl hij haar in een soepele beweging over de vloer liet zweven. ‘Het is net als met fietsen, si? Je verleert het nooit.’
Haar lichaam reageerde op zijn nabijheid. Zijn bekken drukte tegen het hare en liet geen enkele ruimte tussen hun twee lichamen. Ze voelde zijn opwinding, de intieme zwelling van zijn mannelijkheid, waardoor ze alleen nog maar wilde dat hij haar de zijne zou maken. Met al haar wilskracht probeerde ze zichzelf ervan te overtuigen dat de aantrekkingskracht puur lichamelijk was. Hij was een vruchtbare man en zij een jonge, gezonde vrouw. Seks met een ex of een partner van wie je eerder vervreemd was, was heel normaal. De vertrouwdheid en tegelijkertijd dat intrigerende element van de verboden vrucht maakte het soms onmogelijk de drang te weerstaan om op de meest natuurlijke manier tot elkaar te komen. Die verleiding ervoer ze nu, diep vanbinnen, een verlangen dat niet meer weg zou gaan, hoe hard ze ook haar best zou doen om het te negeren.
‘Je lijkt ineens gespannen,’ zei Antonio. Zijn hand gleed over haar rug, terwijl het nummer ten einde kwam en plaatsmaakte voor een nog langzamer en sensueler nummer. ‘Relax, cara, de mensen kijken naar ons.’
Hoe moest ze nou ontspannen terwijl zijn hand op die gevoelige plek onder aan haar rug lag? Het was alsof al haar zenuwen op scherp stonden in afwachting van zijn volgende aanraking. Haar maag was onrustig en ze kreeg kippenvel toen ze zijn donkere blik ontmoette.
‘Ik ben niet meer gewend aan zo’n groot publiek,’ zei ze. ‘Ik ben in geen tijden uit geweest. Vergeleken met jou leid ik een heel rustig leven.’
Hij liet zijn kin op haar hoofd rusten, terwijl ze bewogen op de maat van de muziek. Het voelde zo goed in zijn armen, alsof dat de plek was waar ze thuishoorde, en nergens anders. Het probleem was alleen dat ze niet wist hoelang ze daar mocht blijven. Hij leek er erg op gebrand om de problemen van hun vorige relatie weg te werken, maar zijn motief was nogal duister.