‘Nee.’ Haar tong gleed over haar lippen. ‘Ze zijn gestolen vlak nadat ik was teruggekomen uit Italië. Er is ingebroken in mijn flat op een dag dat ik aan het werk was. Ze hebben alleen mijn ringen meegenomen. De politie zei dat de inbrekers waarschijnlijk gestoord werden door iemand en ervandoor zijn gegaan met wat ze konden pakken.’
Een paar tergende seconden lang bleef zijn vinger onder haar kin hangen. ‘Waren de ringen verzekerd?’
‘Nee… dat kon ik niet betalen, en –’
‘Dat is niet waar. Toch, Claire?’ Hij keek haar strak aan. ‘Je kon het best betalen, maar je hebt ervoor gekozen om het geld van mijn moeder aan andere dingen uit te gegeven.’
Trots rechtte ze haar rug. ‘En wat dan nog?’ zei ze.
Hij liet zijn hand vallen, alsof hij zichzelf niet vertrouwde als hij haar nog langer aanraakte. ‘We moeten nu weg, anders komen we te laat,’ zei hij kortaf.
Ze volgde hem naar de liften. Onderweg naar beneden zwegen ze. Zodra de liftdeuren opengingen, pakte hij haar bij haar elleboog en begeleidde haar naar een wachtende limousine. Omwille van het hotelpersoneel en hun chauffeur glimlachte ze geforceerd, maar vanbinnen kookte ze van woede. Doen alsof ze zijn vrouw was en ze zich verzoend hadden zou veel moeilijker worden dan ze aanvankelijk gedacht had. Ze waren allebei nog erg verbitterd en hun wantrouwen en wrok zaten diep.
Antonio leunde naar voren om het scherm tussen hen en de chauffeur dicht te doen. Toen hij terugzakte, raakte zijn dij die van Claire en automatisch schoof ze een stukje op.
De vurige blik die hij haar daarop schonk deed een rilling over haar rug lopen. ‘Een uurtje geleden deinsde je niet zo terug voor mijn aanrakingen.’
In de hoop haar reactie te verbergen, schonk ze hem een hooghartige blik. ‘Ik weet ook niet wat er toen in me gevaren was. Ik kan nu niets bedenken wat ik minder graag zou doen dan weer met jou naar bed te gaan.’
Met een lome glimlach kwam hij dichterbij. Ze kromp ineen. Opeens zag hij de vage kring van blauwe plekken op haar arm. Zijn glimlach verdween en maakte plaats voor een frons. Hij pakte haar andere hand en draaide hem voorzichtig om. ‘Heb ik dit gedaan?’ vroeg hij hees, terwijl hij haar aankeek.
Met moeite slikte ze. Nu was zijn aanraking heel teder. Zijn vingers streelden als veertjes over de nauwelijks aanwezige blauwe plekken. Zijn ogen waren zo donker en zijn blik zo intens. Haar hart begon onregelmatig te kloppen.
‘Het stelt niets v-voor…’ stotterde ze. ‘Ik ben vast ergens tegenaan gestoten…’
Nog steeds fronsend keek hij weer naar haar polsen. ‘Het spijt me,’ zei hij. ‘Ik was vergeten hoe kwetsbaar je bent.’
Ze hield haar adem in, terwijl hij haar beide polsen voorzichtig kuste. Dat raakte haar dieper dan zijn verontschuldigende woorden ooit konden doen. De vlinderkusjes op haar huid tergden al haar zintuigen en deden haar weer eens beseffen hoe vreselijk hulpeloos ze was in zijn nabijheid.
Zijn ogen vonden de hare weer en losjes hield hij haar handen vast. ‘Doet het nog pijn?’ vroeg hij ernstig.
Ze schudde haar hoofd, omdat het haar nog steeds niet veilig leek om wat te zeggen. Door alle emoties had ze een brok in haar keel gekregen die maar niet weg leek te gaan. Haar ogen begonnen te prikken en ze moest een paar keer knipperen om haar tranen terug te dringen. Dit was de Antonio op wie ze jaren geleden zo verliefd was geworden. Hoe kon ze hem weerstaan als hij haar wilskracht deed smelten met zijn tederheid?
Met een zucht liet hij haar handen los. ‘We moeten dit uitpraten, Claire. Ik weet dat je denkt dat ik dit allemaal opgezet heb om er zelf beter van te worden, maar we moeten allebei kunnen leven met hoe dit eindigt.’
Inmiddels wist Claire allang hoe het zou eindigen. Ze zou weer verliefd op hem worden zich in zijn armen storten, dromend over een lang en gelukkig leven. De keiharde werkelijkheid was echter anders. Hij hield niet van haar, net zoals niemand ooit van haar moeder had gehouden. Stond Claire nu hetzelfde pijnlijke lot te wachten als haar moeder? Zouden haar meisjesdromen definitief in rook opgaan?
De limousine kwam tot stilstand bij de feestlocatie en binnen enkele seconden stond de pers klaar om het moment vast te leggen waarop Antonio Marcolini uit de auto zou stappen samen met zijn vrouw, met wie hij zich verzoend had.
Claire dacht dat ze haar ongemak goed wist te verbergen, maar op de een of andere manier, ondanks alle drukte om hen heen, ontmoette ze eventjes zijn blik en besefte dat ze hem niet voor de gek hield, nog geen seconde.
Toen hij haar zijn arm aanbood, stak ze de hare erdoorheen met een geforceerde glimlach op haar gezicht. ‘Moet dit echt?’ fluisterde ze met een trieste blik in haar ogen. ‘Iedereen kijkt naar ons.’