Die keer dat Claire hen samen had aangetroffen, was een volstrekt onschuldige ontmoeting geweest. Hij had een niet-alcoholisch drankje genuttigd met een collega die ook dienst had toen Daniela toevallig was opgedoken. Zijn collega was na een halfuur weggegaan, maar Daniela was gebleven en had haar zorgen geuit over hoe hij omging met de moeilijke situatie thuis.
Het was geen geheim geweest dat hij en Claire problemen hadden gekregen nadat hun kind doodgeboren was. Hij had gedaan wat hij kon om Claire te helpen, maar niets wat hij zei of deed leek goed te zijn. Het ene moment ging ze hysterisch tegen hem tekeer en het volgende moment negeerde ze hem volledig en sloot ze hem dagenlang buiten. Daniela was een grote steun voor hem geweest en omdat ze hem zo goed kende, wist ze ook dat hij zijn verdriet op zijn eigen manier verwerkte, in zichzelf, iets wat Claire maar niet had kunnen of willen begrijpen.
Claire had die dag gezien dat Daniela en hij met een knuffel afscheid hadden genomen en meteen de verkeerde conclusies getrokken. Daniela was onmiddellijk tactvol weggeglipt, maar Claire was een knallende ruzie begonnen, midden op straat, die onderbroken werd door een noodoproep van het ziekenhuis. Toen hij de volgende morgen thuis was gekomen, na een zware operatie van meer dan twaalf uur, bleek Claire haar spullen te hebben gepakt en verdwenen te zijn.
Wat ze hem net had verteld over zijn moeder kon hij op dit moment niet natrekken. Voor zover hij wist, had ze een flink geldbedrag van zijn moeder geëist en toen zijn moeder eenmaal een cheque had uitgeschreven, had ze die aangenomen en was ze direct het land uit gevlucht. Toen hij op het vliegveld was aan gekomen, was haar vliegtuig net opgestegen.
De weken en maanden daarna teerde hij op zijn boosheid, die elke keer dat ze geweigerd had de telefoon op te nemen of zijn e-mails te beantwoorden werd gevoed. Zijn trots had hem ervan weerhouden om haar achterna te reizen, ook al was er geen dag voorbijgegaan waarop hij dat niet overwogen had. Hij wist dat het koppig van hem was dat hij het zo lang op zijn beloop had gelaten, maar hij was niet iemand die ergens om smeekte. Uiteindelijk had hij geaccepteerd dat ze verder was gegaan met haar leven en had hij min of meer hetzelfde gedaan. Pas toen ze de scheiding daadwerkelijk had aangevraagd, had hij beseft wat er allemaal op het spel stond.
‘Misschien heb je mijn moeder verkeerd begrepen,’ suggereerde hij. ‘Haar Engels is niet al te best.’
Er verscheen een sarcastische blik in haar blauwgroene ogen. ‘Ik weet wat ik gehoord heb, Antonio. En bovendien weet je moeder zich prima te redden in het Engels. Waarom vraag je haar niet gewoon wat ze me die avond verteld heeft? Bel haar op en zet de telefoon op de speaker. Ze kan het moeilijk ontkennen als ik alles hoor.’
Hij haalde zijn vingers door zijn haar, en slaakte een zucht. ‘Ik wil mijn moeder nu niet van streek maken. Het gaat niet zo goed met haar sinds de dood van mijn vader.’
Claire snoof minachtend. ‘Familie is wel extreem belangrijk voor jullie Italianen, hè?’
‘Ik hoef geen kant te kiezen, Claire,’ zei hij. ‘Waarom jij en ik uit elkaar zijn gegaan, is iets tussen jou en mij. We maken het alleen maar ingewikkelder als we er een derde partij bij betrekken.’
‘En Daniela dan?’ vroeg ze. ‘Heb je háár nog gesproken de laatste tijd?’
‘Nee, de laatste tijd niet,’ antwoordde hij. ‘Ze is ongeveer een jaar geleden getrouwd met een vriend van een van mijn neven die in Toscane woont. Ze is overigens in verwachting nu. Ik weet niet precies hoelang al, maar ik denk dat ze inmiddels bijna moet bevallen. Ik heb haar niet meer gesproken sinds de begrafenis van mijn vader.’
Claire probeerde de steek van jaloezie te negeren die ze elke keer voelde als ze hoorde dat iemand anders zwanger was. Soms vroeg ze zich af of ze ooit nog oprecht blij kon zijn voor een andere toekomstige moeder. Hoe konden die er trouwens zo zeker van zijn dat het goed zou gaan? Dachten ze nou echt dat gezond eten en voldoende bewegen een garantie waren voor een levend kind? Dat had zij ook echt wel gedaan en toch was ze met lege handen naar huis gegaan, ontredderd en in shock.
Thuis wachtte een prachtig ingerichte lege babykamer, met planken vol schoentjes en mooie kleertjes die haar wel toe leken te schreeuwen: waar is de baby voor wie al deze spullen zijn? Er was enkel een piepkleine urn met as geweest, die ze had meegenomen naar Australië om haar dochter de begrafenis te geven die haar kind verdiende.
‘Als mijn moeder je een verkeerd idee heeft gegeven over mijn relatie met Daniela, dan spijt me dat heel erg,’ onderbrak hij haar pijnlijke gedachten. ‘Het enige excuus dat ik kan verzinnen, is dat ze zich waarschijnlijk zorgen maakte over ons huwelijk, en dat ze dacht dat het jou zou helpen te besluiten om ermee door te gaan of niet.’