‘Misschien moet hij het eens met wat chantage proberen,’ zei ze. ‘Dat zit jullie blijkbaar in het bloed.’
Daarop pakte hij haar bij haar bovenarmen zodat ze niet weg kon. ‘Ik heb je een keus gegeven, Claire. Jouw vrijheid of die van je broer. Jij ziet dat misschien als chantage, maar ik zie het als een kans om erachter te komen wat er is misgegaan tussen ons.’
Ze worstelde zich los uit zijn greep en veegde over haar armen, alsof hij ze besmeurd had met zijn aanraking. ‘Ik kan je wel vertellen wat er is misgegaan tussen ons, Antonio,’ zei ze. ‘Ik was voor jou niets meer dan een tijdelijke afleiding, iemand die af en toe je bed mocht komen verwarmen. Je was totaal niet emotioneel betrokken bij onze relatie, tot er een erfgenaam zou komen. De baby was een bonus en zodra zij niet meer in het spel was, lag ik er ook uit.’
Zijn vingers, die zonet nog de hare vasthielden, spanden en ontspanden zich. Nog steeds voelde hij de tinteling onder zijn huid. ‘Ik heb zo goed als ik kon aan mijn verplichtingen voldaan, maar het was nooit goed genoeg voor jou. Genoeg mannen in mijn positie hadden heel andere keuzes gemaakt. Heb je daar ooit bij stilgestaan? Ik ben bij je gebleven en heb je gesteund, maar je wilde me veranderen in iemand die ik niet ben en ook nooit zal zijn.’
Toen haar lip begon te trillen, zette ze haar tanden erin. Haar blauwgroene ogen glinsterden, waardoor hij zich onmiddellijk een gevoelloze bruut voelde. Hoe deed ze dat toch in hemelsnaam met hem? Eén gekwetste blik, haar kin hoefde maar even te trillen, en hij werd alweer overvallen door schuldgevoel.
Na een diepe zucht pakte hij haar hand weer vast, bracht hem naar zijn mond en drukte zijn warme lippen tegen haar koude vingers. ‘Het spijt me, cara. Ik wil geen ruziemaken. We moeten het juist goedmaken, si?’
Een moment lang keek ze hem aan, haar ogen glinsterden nog steeds van tranen die er niet uit kwamen. ‘Sommige dingen kunnen nooit goedgemaakt worden, Antonio.’ En daarna trok ze haar hand terug.
Hij hield de deur van het restaurant voor haar open. Dat zullen we nog wel eens zien, dacht hij vastberaden, en hij volgde haar naar binnen.
Hoofdstuk 5
Toen ze even later aan een tafeltje zaten met een drankje, wat brood en een schaaltje verse olijfolie voor zich, voelde Claire eindelijk de spanning langzaam uit haar schouders trekken. Het was duidelijk dat Antonio zijn uiterste best deed om haar op haar gemak te stellen.
Hun contact met de pers net had hem meer geraakt dan ze gedacht had. Hij was het gewend om met opdringerige vragen van paparazzi om te gaan, maar ze had gemerkt hoe gespannen hij was geweest toen hij geprobeerd had haar te beschermen. Dat had haar wel ontroerd, en ze vroeg zich af of zijn motieven voor hun verzoening misschien nobeler waren dan ze aanvankelijk gedacht had.
De ober kwam hun bestelling opnemen en toen hij weer weg was, hield Antonio haar blik vast. ‘Nam jij het jezelf kwalijk, Claire?’ vroeg hij, met een donkere, intense blik.
Haar ogen dwaalden af naar de bubbeltjes in haar bronwater. ‘Ik denk dat er geen moeder ter wereld is die zich niet schuldig voelt als haar kind overlijdt,’ zei ze verdrietig.
Over de tafel heen reikte hij naar haar hand en zijn lange, sterke vingers klemden zich om de hare. ‘Ik had psychische hulp voor je moeten regelen,’ zei hij.
Daarop richtte ze haar blik weer op hem. ‘Was je dan ook meegegaan naar de sessies?’
Nu gleed zijn blik af naar zijn glas. ‘Ik ben het wel gewend om geconfronteerd te worden met de dood,’ zei hij, waarna hij haar weer even aankeek. ‘Ik ben mijn eerste patiënt verloren toen ik nog in opleiding was tot specialist. Het was totaal onverwacht en niet mijn schuld, maar ik nam het mezelf toch kwalijk. Ik wilde ermee stoppen. Ik dacht niet dat ik nog door kon gaan met mijn opleiding. Maar mijn supervisor nam me apart en vertelde me dat een chirurg geen god is. We doen ons best om mensen beter te maken en levens te redden, maar soms kunnen er dingen fout gaan. Dingen waar we geen controle over hebben.’
‘Heb je daarom gekozen voor plastische chirurgie in plaats van algemene chirurgie?’ Ze vroeg zich af waarom ze hem dat nooit eerder gevraagd had.
‘Ik was nooit zo heel erg geïnteresseerd in plastische chirurgie,’ antwoordde hij. ‘Ik weet dat veel mensen niet gelukkig zijn met hoe ze er van nature uitzien, en ik vind het ook prima als ze daar in bepaalde gevallen iets aan willen laten doen, maar ik zag mezelf geen neusoperaties, borstvergrotingen en liposucties uitvoeren. Maar iemand helpen die verminkt is door een ongeval of een aangeboren afwijking geeft mij ontzettend veel voldoening.’
‘Ik heb wat van je werk gezien op je website,’ zei ze. ‘Die foto’s van voor en na de operatie zijn erg indrukwekkend.’