‘Kom hier, Claire,’ beval hij nog een keer, en hij stak zijn hand naar haar uit.
Claire slaakte een zucht en kwam los van de achterwand van de lift. Ze pakte zijn hand en probeerde te verbergen wat het met haar deed toen ze zijn vingers om de hare voelde krullen. Zijn handen, waar hij levens mee redde, voelden krachtig en warm aan. Ze waren haar jaren geleden in Riccardo’s salon meteen opgevallen. Antonio had sterke, bekwame handen, getint en met een paar haartjes hier en daar. Breed, maar toch met lange vingers en zijn nagels waren kort en brandschoon van de honderden keren dat hij ze waste voor en na operaties.
Toen ze neerkeek op hun verstrengelde vingers moest ze een rilling onderdrukken. Met die handen had hij elke centimeter van haar lichaam verkend. Zijn warmte doordrong haar, laagje voor laagje, en haar vastberadenheid om afstand te bewaren en onaangedaan te blijven smolt.
Toen de liftdeuren opengingen, flitsten de camera’s in haar gezicht, terwijl ze hand in hand met Antonio naar buiten stapte. Ze kromp ineen en beschermde haar ogen tegen de felle flitsen, maar binnen enkele seconden kwam er een journaliste naar voren die een microfoon onder haar neus duwde.
‘Mrs. Marcolini,’ zei de jonge vrouw, terwijl ze moeite moest doen om Antonio bij te houden, die Claire met zich meetrok. ‘Klopt het dat u terug bent bij uw man na vijf jaar uit elkaar te zijn geweest?’
Rustig maar krachtig duwde Antonio de microfoon uit Claires gezicht. ‘Zou u mijn vrouw wat ruimte kunnen geven?’ vroeg hij.
Dat zag de journaliste als een aanmoediging en ze richtte haar vragen vervolgens tot hem. ‘Mr. Marcolini, u schijnt slechts tijdelijk in Sydney te verblijven. Betekent dat dat de hernieuwde relatie met uw vrouw ook maar voor bepaalde tijd is? Of bent u van plan om haar mee terug te nemen naar Italië als u klaar bent met uw lezingen en operaties hier in Sydney?’
Claires adem stokte in haar keel en ze keek op naar Antonio, maar hij bleef beheerst als altijd en glimlachte hoffelijk. Zijn ondoorgrondelijke blik liet niet zien wat er in zijn hoofd omging.
‘Dat is iets tussen mij en mijn vrouw,’ antwoordde hij. ‘We hebben pas net onze meningsverschillen uitgesproken. Gunt u ons alstublieft wat ruimte en privacy om aan onze relatie te werken.’
‘Mr. Marcolini.’ De jonge journaliste liet zich duidelijk niet uit het veld slaan door zijn enigszins korte reactie. ‘U en uw vrouw hebben vijf jaar geleden een baby verloren. Heeft u nog advies voor ouders die hetzelfde doormaken?’
Plotseling voelde ze een spanning in Antonio’s vingers die om de hare geklemd zaten. Weer keek ze naar hem op. Haar hart zat in haar keel en de pijn in haar borst was zo erg dat ze nauwelijks lucht kreeg.
‘Het is natuurlijk altijd verschrikkelijk om een kind te verliezen, hoe oud het ook is,’ antwoordde hij. ‘Iedereen gaat daar op zijn eigen manier mee om. Daar zijn geen regels voor.’
‘En u, Mrs. Marcolini?’ De journaliste richtte haar microfoon weer op Claire. ‘Heeft u advies voor rouwende ouders die ervaren hebben wat u hebt meegemaakt?’
Wetende dat er vrouwen waren die, net als zij, verscheurd werden door verdriet om het verlies van een kindje en ongetwijfeld aan haar lippen zouden hangen, stamelde ze een reactie: ‘Eh… blijf gewoon hopen dat er op een dag genoeg onderzoek is gedaan, zodat er nooit meer kinderen doodgeboren worden. En onthoud dat het niet de schuld is van de moeder. Er kan altijd iets misgaan, zelfs op het laatste moment. Je moet het jezelf niet kwalijk nemen… dat is het belangrijkst. Je moet je niet schuldig voelen…’
Ondertussen baande Antonio, die Claire dicht tegen zich aan gedrukt hield, zich een weg door de horde mensen en camera’s. ‘Gewoon doorlopen, cara,’ zei hij. ‘Over een paar dagen neemt dit wel weer af.’
‘Ik snap niet dat onze situatie zoveel aandacht trekt. Wie interesseert het nou of wij ons huwelijk weer oppakken of niet? Het is niet bepaald groot nieuws.’
Terwijl hij haar hand stevig vasthield, leidde hij haar over de stoep naar het restaurant waar hij eerder al een tafeltje gereserveerd had. ‘Misschien niet hier in Australië,’ zei hij. ‘Maar de Italiaanse paparazzi leggen alles wat Mario en ik doen graag vast, waar ook ter wereld. Zeker nu we aan het hoofd van het Marcolini-imperium staan.’
‘Wat spookt Mario eigenlijk tegenwoordig uit?’ vroeg Claire, niet zozeer uit interesse, maar omdat ze de aandacht wilde afleiden van hun ongebruikelijke situatie. ‘Flirt hij nog steeds met elke vrouw die hij tegenkomt?’
Aan Antonio’s scheve glimlach was duidelijk te zien dat hij erg gesteld was op zijn broer. ‘Je kent Mario. Hij werkt hard, maar kan ook flink feesten. Volgens mij is hij op dit moment geïnteresseerd in een Australisch meisje. Hij heeft haar blijkbaar ontmoet de laatste keer dat hij hier was. Maar tot nu toe heeft ze zijn charmes kunnen weerstaan.’