‘Daar heb ik ook geen seconde aan getwijfeld,’ loog Harper.
Ze voeren in dezelfde richting als waarin Alex was verdwenen. Meer houvast hadden ze niet.
Harper tuurde over het water naar de horizon. ‘Verderop ligt het eiland van meneer McAllister. Voor de rest is er niets.’
‘Bedoel je Bernies Eiland?’ vroeg Daniel. Hij wees naar iets donkers in de verte.
‘Ja,’ zei ze. ‘Het lied kwam uit die richting, dacht ik.’
‘Klopt.’
‘Laten we daar dan naartoe gaan.’ Ze deed haar armen over elkaar en staarde voor zich uit. ‘Vreemd dat het lied Alex en mij zo aangreep en jou niet.’
‘Aangreep? Het leek wel of jullie betoverd waren of zo.’
Harper slaakte een zucht. ‘Laten we hopen dat het niet weer gebeurt.’
Toen ze het eiland naderden, deed Daniel op aanraden van Harper de schijnwerper uit. Ze hadden geen idee wat er zich op het eiland afspeelde, maar allebei waren ze van mening dat hun komst beter een verrassing kon blijven.
Daniel koerste De Flierefluiter naar de aanlegsteiger en nog voordat de boot helemaal tot stilstand was gekomen, probeerde Harper al over de reling te springen.
‘Niet doen,’ fluisterde Daniel terwijl hij haar bij de arm pakte. ‘Ik laat je niet alleen het eiland op gaan.’ Omdat hij bang was dat ze niet zou wachten totdat hij aangemeerd was, gooide hij alleen het anker uit, stapte uit de boot en hielp vervolgens Harper aan wal.
Net toen haar voeten het plankier raakten, hoorde ze Gemma roepen. Ze kon niet goed horen wat ze zei, maar het leek of ze om Alex riep. Harper wilde direct naar de blokhut rennen, maar Daniel hield haar tegen om te voorkomen dat ze zich in het gevaar zou storten.
Ze liepen haastig de steiger af, maar bij het pad bleven ze even staan. Alle lampen in de blokhut waren aan. Ze konden Penn en Gemma horen praten.
De voordeur stond wagenwijd open. Om niet gezien te worden gingen Harper en Daniel niet over het pad, maar slopen ze door het struikgewas dichter naar de blokhut.
Plotseling gleed Daniel uit en viel in een plas. Toen hij overeind kwam, zag hij dat er iets aan zijn hand kleefde. Het leek op een dode worm, maar dan iets dikker. Hij keek omlaag. Op de grond lag een lijk. Geschokt sprong hij opzij.
Toen zag Harper het ook. Het was Bernie McAllister.
Hij lag op zijn rug. Zijn buik was opengereten en zijn ingewanden hingen eruit.
Voordat Harper een kreet van afgrijzen kon slaken, legde Daniel zijn hand op haar mond. Hij duwde haar tegen de stam van een grote eik.
‘Niet schreeuwen,’ fluisterde hij. Toen Harper knikte, trok hij zijn hand weg.
Harper had niet eens willen schreeuwen. Ze had willen huilen. Ze had naar Bernie toe willen gaan. Bernie, de man die gedurende de moeilijkste periode in haar jeugd voor haar had gezorgd. Hij was altijd lief voor haar geweest en nu lag hij daar als een opengesneden vis.
Ze was blij dat het donker was en dat Daniel voor haar stond, zodat ze Bernie niet heel goed kon bekijken. In de blokhut verderop klonk luid kabaal en geschreeuw. Harper herkende Gemma’s stem onmiddellijk. Dat hielp haar om de trieste dood van Bernie uit haar gedachten te zetten en zich te richten op het redden van haar zusje. Ze wilde het op een rennen zetten, maar Daniel hield haar nog steeds tegen de boom gedrukt.
‘We moeten naar Gemma toe. Nu!’ zei ze.
‘Ik zal ervoor zorgen dat haar niets overkomt. Dat beloof ik je. Maar we kunnen daar niet zomaar naar binnen stormen. Ze hebben een volwassen man aan stukken gereten. We moeten ons wapenen.’
Harper wilde protesteren, maar ze wist dat hij gelijk had. Ook zij besefte waartoe de meisjes in staat waren. Als ze onvoorbereid de blokhut binnengingen, kon ze er zeker van zijn dat Gemma, Daniel, Alex en zijzelf vermoord zouden worden.
Ze liepen langs het boothuis. Omdat Bernie alleen op het eiland woonde, sloot hij de deur nooit af. Daniel maakte de deur open. Het was stikdonker binnen en er was geen licht. Op de tast zocht hij naar iets wat hij als wapen kon gebruiken.
Hij vond een hooivork, die hij aan Harper gaf. Vervolgens zocht hij iets voor zichzelf. Ineens begon Gemma te krijsen en hield Harper het niet langer uit. Ze stormde naar de blokhut, op de voet gevolgd door Daniel.
28
Pact
Penn deed een stap terug en Gemma haalde heel even opgelucht adem. Toen keerde Penn Gemma, die nog steeds op haar hurken zat, de rug toe. Ze kon net zien dat Alex aan de andere kant van de kamer nog steeds bewusteloos op de grond lag. Maar het volgende moment spreidde Penn haar vleugels en werd Gemma’s zicht geblokkeerd.
‘Laat hem met rust!’ riep Gemma terwijl ze overeind kwam. Ze haalde uit naar Penn, maar die gaf haar zo’n harde klap met haar vleugel dat Gemma tegen de muur sloeg. Penn was zo sterk dat ze haar moeiteloos kon uitschakelen en zolang Gemma een menselijke gedaante had, kon ze niet tegen haar op.