‘Ik heb iets!’ riep Alex ineens. Hij hield een tas omhoog.
Harper rende naar hem toe. ‘Wat zit erin?’ Ze rukte de tas uit zijn handen, maar toen ze er een paar sletterige topjes en strings uit haalde, wist ze meteen van wie de spullen waren. Maar omdat de tas het enige was wat ze had, hield ze hem tegen zich aan geklemd en staarde afwezig voor zich uit.
‘Hij is niet van Gemma, hè?’ vroeg Alex, die een rode string uit Harpers handen zag vallen.
‘Wat hebben jullie gevonden?’ vroeg Daniel die na hen van de boot was gekomen.
‘Een tas,’ zei Harper. ‘Ik denk dat hij van die vreselijke meiden is.’ Ze hield de tas omhoog. ‘Ik ben bang dat ze Gemma iets hebben aangedaan.’
‘Hoe weet je dat zo zeker?’ probeerde Daniel haar gerust te stellen. Hij nam de tas van haar aan. ‘Alleen omdat er hier iemand heeft geslapen, wil niet zeggen dat ze iets met hen aan het doen is.’
‘Maar waar is ze dan?’ vroeg Harper met tranen in haar ogen. ‘Hier is ze niet. Waar kan ze dan zijn?’
Voor Alex bleef er nog maar één ding over. Hij klom op een rots en schreeuwde: ‘Gemma!’
‘Misschien hebben we haar ingehaald,’ opperde Daniel. ‘We hebben best hard gevaren.’
‘Denk je?’ Harper keek hem met een koortsachtige blik aan.
Hij schokschouderde. ‘Wie weet. Waar kan ze anders naartoe zijn?’
‘Ik weet het niet, maar...’ Harpers stem stierf weg. Ze hoorde iets. Ze hield haar hoofd een beetje schuin en luisterde ingespannen. Toen Daniel iets wilde zeggen, legde ze haar hand op zijn borst om hem tot stilte te manen. ‘Hoor je dat?’
‘Wat?’ vroeg Daniel, maar hij hoorde het zelf ook al.
De wind droeg flarden muziek naar de inham, eerst zachtjes maar daarna steeds harder. Harper had een dergelijk lied nog nooit gehoord, maar Alex kende het maar al te goed.
‘Dat is Gemma,’ fluisterde hij.
‘Meen je dat?’ vroeg Harper. Haar stem klonk minder paniekerig en de spanning gleed van haar gezicht om plaats te maken voor een vreemde serene uitdrukking.
‘Harper?’ vroeg Daniel. Toen hij haar naar Alex op de rots zag lopen, hield hij haar tegen. ‘Wat is er met je? Voel je je wel goed?’
‘Maak je geen zorgen,’ zei ze. Even fronste ze haar voorhoofd, alsof ze besefte dat ze iets zei wat niet klopte. Ze keek hem aan. ‘Waar zochten we ook alweer naar?’
‘Je zus.’ Daniel pakte haar beide armen beet en keek haar recht in de ogen. ‘Wat is er met je aan de hand?’
‘Ze roept me,’ zei Alex tegen niemand in het bijzonder. Het volgende moment dook hij in het water en zwom weg van de kust. ‘Alex!’ riep Daniel. ‘Alex! Wat doe je nou? We kunnen de boot toch nemen!’ Hij rende naar de rots waar Alex van af was gesprongen, maar was niet van plan hem na te springen. ‘Alex! Kom terug!’ riep hij nogmaals.
‘Er is vast iets ernstigs gebeurd,’ jammerde Harper. Het kostte haar moeite om niet in tranen uit te barsten.
‘Dat kun je wel zeggen, ja,’ zei Daniel. ‘Weet je waarom hij in het water is gesprongen?’
‘Nee.’ Ze streek een hand door haar haren. ‘Gemma is verdwenen en ik...’ Ze schudde haar hoofd en stak haar vingers in haar oren. ‘Hoor je dat lied, Daniel? Het probeert me haar te laten vergeten, maar dat zal niet gebeuren.’
Hoewel Daniel het lied ook hoorde, begreep hij niet waar ze het over had.
‘Hoor je dat dan niet?’ vroeg ze. Omdat ze haar vingers in haar oren had, schreeuwde ze bijna.
‘Ja, maar verder doet het niks met mij,’ verzekerde hij haar.
‘Waar het lied vandaan komt, daar is Gemma,’ zei Harper. ‘We moeten naar haar toe.’
Daniel wilde haar tegenspreken, maar voelde tegelijkertijd dat er iets heel bizars gebeurde en dat ze geen tijd te verliezen hadden. Hij pakte haar bij de hand en trok haar mee naar de boot. Ze moesten zo snel mogelijk naar Gemma toe.
Het lied zweefde alsmaar door de lucht: Kom, vermoeide reiziger. Ik leid je door de golven. Wees niet bang, arme reiziger, want mijn stem wijst je de weg.
26
Ware gedaante
‘Wat doe je?’ vroeg Gemma, die nog steeds weerstand probeerde te bieden aan de drang om met Lexi en Thea mee te zingen.
‘Je dwingt me ertoe,’ antwoordde Penn. ‘Het moet gebeuren. Ik heb geprobeerd op een redelijke manier met je te praten en je alles gegeven wat je wilde. Maar nog steeds begrijp je het niet. Dus nu moet je het maar voelen.’
‘Ik snap er niks van.’ Gemma wierp een blik op de twee andere sirenen die bij de deur stonden te zingen. ‘Wat moet ik voelen? Waarom kun je me niet gewoon laten gaan?’