De hele woonkamer van Bernie was overhoopgehaald. Lexi stond te springen op de bank. Ze deed een of ander idioot dansje en haar lippen bewogen geluidloos op de tekst van het lied.
Achter haar stond Thea spullen uit een kast te trekken en lukraak om zich heen te gooien, maar of ze naar iets op zoek was, was niet duidelijk.
Penn en Bernie waren er niet, dus daarom sloop Gemma om het huis heen om door een ander raam te kijken, in de hoop dat ze daar zouden zijn.
‘Fijn dat je toch met ons meegaat,’ klonk ineens de stem van Penn achter haar.
Gemma had haar totaal niet horen aankomen, maar ze liet niet merken dat ze geschrokken was, want het laatste wat ze wilde was dat Penn wist hoe bang ze voor haar was.
Penn keek haar glimlachend aan.
‘Ik heb nog geen besluit genomen, hoor,’ antwoordde Gemma koeltjes, waarop Penns glimlach nog breder werd.
‘O!’ klonk Lexi opgewonden vanuit de blokhut. ‘Is Gemma daar?’ De muziek werd afgezet, zodat alleen nog maar het geluid van de zee en de wind door de bomen te horen was.
‘Kom binnen.’ Penn zette een stap terug, draaide zich om en liep vervolgens het huis in.
Gemma vermande zich en liep achter haar aan.
Lexi was van de bank afgekomen, maar Thea was nog steeds bezig het huis te doorzoeken. Ze liep naar de keuken en hurkte voor het aanrechtkastje, waaruit ze een fles chloor en een fles ontstoppingsmiddel haalde.
‘Thea, ik denk niet dat je in het aanrechtkastje iets waardevols zult vinden,’ zei Penn terwijl ze behoedzaam over alle spullen heen stapte die Thea op de keukenvloer had gegooid.
‘Dit is sowieso tijdverspilling,’ verzuchtte Thea. Ze kwam overeind. ‘Zullen we maar gaan?’
Penn keek Gemma aan. ‘Ik weet het niet. Gemma weet nog niet of ze met ons meegaat.’
Thea kreunde en rolde met haar ogen. ‘Pff, nee hè.’
‘Waar is Bernie?’ vroeg Gemma.
‘Wie?’ zei Lexi.
‘Bernie.’ Gemma liep langs hen heen naar de slaapkamer. Toen ze de deur openduwde, bleek Bernies slaapkamer nog erger overhoop te zijn gehaald dan de rest van de blokhut. ‘Bernie!’ riep ze. ‘Meneer McAllister!’
Toen ze niks hoorde, ging ze terug naar de sirenen. Thea frunnikte aan haar haren en staarde naar de grond. De andere twee keken Gemma vragend aan.
‘Waar is hij?’ vroeg Gemma. ‘Wat is er met hem gebeurd? Jullie hebben hem toch niets aangedaan?’
‘We mochten de blokhut van hem hebben,’ zei Penn. ‘Je kent onze overtuigingskracht.’
‘Waar is hij?’ herhaalde Gemma met luide stem. ‘Hebben jullie hem vermoord net als die andere twee jongens?’
‘Die ouwe kerel kun je toch moeilijk een jongen noemen,’ zei Penn op plagende toon.
‘Hou op!’ schreeuwde Gemma, waarop Lexi ineenkromp. ‘Je zei dat je me de waarheid had verteld, maar dat is niet zo. Jullie hebben die moorden gepleegd en dat hebben jullie voor me verzwegen.’
‘Ik heb er ook niet over gelogen,’ merkte Penn spottend op. ‘Ik heb nooit tegen je gezegd dat wij géén moordenaars zijn, Gemma.’
Haar maag trok samen. ‘Dus je geeft het toe?’
‘Ja.’ Penn kwam vlak voor Gemma staan. Ze glimlachte en met haar hoofd een beetje schuin zei ze op mierzoete toon: ‘Het spijt me dat ik je dat niet heb verteld, maar zo belangrijk is het nu ook weer niet.’
‘Niet zo belangrijk!’ Gemma zette een stap achteruit. ‘Jullie zijn moordenaars!’
‘We zijn geen moordenaars,’ verdedigde Lexi zich. ‘Dan zou je jagers ook moordenaars moeten noemen, of iedereen die wel eens een hamburger eet. Wat we doen, is noodzakelijk om te kunnen leven.’
Gemma’s mond viel open van verbazing. ‘Zijn jullie kannibalen?’ Ze zette nog een paar stappen terug en struikelde bijna over een boek.
‘Kannibalisme gaat ons zelfs iets te ver,’ zei Penn alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. ‘We hebben de eeuwige jeugd en een ongeëvenaarde schoonheid. We kunnen de gedaante van magische, mythische wezens aannemen. We leven van mensenbloed. Dat is toch helemaal niet zo erg als we er zoveel voor terug krijgen?’
‘Niet zo erg?’ herhaalde Gemma. ‘Jullie zijn monsters!’
‘Zeg dat niet.’ Penn perste haar lippen op elkaar en schudde haar hoofd. ‘Ik heb een hekel aan dat woord.’
Gemma keek haar recht in de ogen. ‘Ik zeg wat ik wil en wat ik op dit moment voor me zie staan is een monster.’
‘Gemma,’ zei Lexi. Haar stem trilde een beetje. ‘Daag haar niet uit.’
‘Je hebt geen idee waar je mee bezig bent,’ viel Thea haar bij.
‘Laat maar,’ zei Penn. Ze hief een hand omhoog naar Thea en Lexi, terwijl haar blik strak op Gemma gericht bleef. ‘Ze kent haar plaats niet. Ze is vergeten dat ze nu een van ons is.’