‘Nou ja,’ zei Gemma. Ze pakte het vaatdoekje en begon het aanrecht opnieuw af te nemen.
‘Wat doe je toch raar,’ zei Harper nadat ze zich een beetje had hersteld.
‘Ik doe helemaal niet raar,’ wierp Gemma tegen. Ze had zo hard op het aanrechtblad geboend dat het glom. Tenminste, voor zover oud, gebarsten multiplex kon glimmen. En ze ging ermee door, want dan hoefde ze Harper niet aan te kijken.
‘Komt het door wat er met Luke is gebeurd?’ vroeg Harper.
Gemma verstijfde. ‘Daar wil ik liever niet over praten. Vanavond in elk geval niet.’ Ze slikte haar tranen weg, gooide het vaatdoekje in de gootsteen en draaide zich om.
‘Oké.’ Harper deed haar armen over elkaar. ‘Waar wil je het dan over hebben?’
‘Papa vertelde dat Daniel hier gisteren heeft ontbeten.’
Harper bloosde en boog haar hoord, in de hoop dat haar donkere haar voor haar gezicht zou vallen en haar blos zou verbergen. Tevergeefs, want Gemma begon te lachen.
‘Hij kwam gewoon even langs en toevallig moesten we nog ontbijten,’ zei Harper. ‘Het had niets te betekenen.’
‘Niets?’ Gemma trok haar wenkbrauwen op. ‘Sinds wanneer komt Daniel bij ons langs? Trouwens, ik dacht dat je hem niet leuk vond.’
‘Dat is ook zo,’ hield Harper vol, maar nog steeds durfde ze haar zus niet aan te kijken. ‘Waarom zou ik? Ik ken hem niet eens. Bovendien woont hij op een boot en hij heeft niet eens een fatsoenlijke baan. Ik heb nog nauwelijks met hem gesproken.’
‘Jee, Harper.’ Gemma rolde met haar ogen. ‘Je vindt hem wel leuk en als ik zie wat hij allemaal van je pikt, is het wederzijds. Waarom draai je er toch zo omheen?’
‘Ik draai nergens omheen.’ Harper kon wel door de grond zakken onder Gemma’s blik. ‘Oké, het is best een leuke jongen, maar ik ga straks studeren, dus...’
‘Dat is pas over twee maanden,’ viel Gemma haar in de rede. ‘Niemand zegt dat je met hem moet trouwen. Je kunt toch gewoon voor de lol met hem omgaan? Een zomerliefde. Je leeft maar één keer, hoor.’
‘Sorry, maar ik zie er het nut niet van in om een paar weken met een jongen aan te rommelen. Het zou iets anders zijn als ik niet zou gaan studeren.’
‘Niet waar,’ corrigeerde Gemma haar. ‘Hiervoor wilde je geen verkering omdat je voor mij moest zorgen of je huiswerk moest maken. Nu zeg je dat je gaat studeren, en als je straks studeert, wil je geen relatie omdat je eerst je studie wil afmaken. Vervolgens moet je een baan zoeken en dan is er wel weer iets anders.’
‘Tja...’ Harper draaide de ring aan haar vingers om en om. ‘Zo gaat het nu eenmaal.’
‘Nee, zo hoeft het helemaal niet te gaan. Zoveel mensen hebben naast hun studie ook nog een leven,’ zei Gemma. ‘Je verzint steeds een andere smoes.’
‘Het is juist heel verstandig om je eerst op je studie te concentreren,’ wierp Harper tegen. ‘Bovendien hadden we helemaal geen geld voor de universiteit en als ik me niet te pletter had gewerkt voor die beurs, had ik niet eens kunnen studeren.’
‘Dat klopt,’ zei Gemma. Ze zuchtte. ‘Maar je gebruikt zowel mij als je studie als een schild om mensen op afstand te houden. Stel dat ik het huis uitga, dan kun je mij niet meer als excuus gebruiken. Op een dag zal je je toch moeten openstellen voor mensen, anders blijf je nog alleen.’
‘Wauw,’ zei Harper met een somber lachje. ‘Je doet net alsof ik een oude vrijster ben.’
‘Dat ben je niet. Zo denk ik ook niet over je, maar... Ik bedoel alleen maar dat het misschien goed voor je is om deze zomer met Daniel op te trekken.’
Pas toen ze het had gezegd, besefte Gemma waar ze mee bezig was. Ze voelde zich verantwoordelijk voor Harper. Stel dat ze vanavond vertrok, dan wilde ze er zeker van zijn dat haar zus niet alleen was, dat ze iemand had die haar kon helpen. Harper dacht misschien dat ze niemand nodig had, maar zo was het niet. Kennelijk was Daniel daar ook achter gekomen.
In een opwelling sloeg Gemma haar armen om haar zus heen.
Even bleef Harper verstijfd staan, maar vervolgens beantwoordde ze de knuffel. ‘Ik weet niet wat jou mankeert,’ zei Harper, ‘maar het bevalt me wel.’
Nadat de keuken was opgeruimd, ging Harper, zoals altijd na het eten, naar boven om te lezen. Gemma bleef samen met Brian beneden televisie kijken. Toen hij naar bed ging, omhelsde Gemma hem en zei dat ze van hem hield.
Meestal bleef Harper nog lang lezen. Pas als ze sliep, zou Gemma kunnen vertrekken, dus ging ze eerst maar naar bed, hoewel ze helemaal niet moe was. ’s Nachts leek het waterlied altijd veel harder te klinken. Het had haar de vorige avond ook al wakker gehouden.