‘Dat hoef je allemaal niet te doen, hoor!’ schreeuwde Gemma. ‘Ik heb je nooit gevraagd om voor me te zorgen.’
‘Dat weet ik ook wel,’ schreeuwde Harper boos terug. Het was een zinloze discussie, besefte ze. Ze slaakte een zucht en vervolgde met zachtere stem: ‘Waarom kun je haar wel vertellen wat er met je aan de hand is en mij niet?’
Gemma staarde naar haar schoot en frunnikte aan de rafels van haar afgeknipte jeans. Ze zei niets. Die vraag kon ze onmogelijk beantwoorden. Ze kon Harper niet vertellen wat ze was geworden.
‘Oké.’ Harper leunde achterover in haar stoel en draaide het sleuteltje in het contact om zodat ze de radio aan kon zetten. ‘Ga maar. Doe de groeten aan mama. Ik wacht hier wel op je.’
‘Dank je,’ zei Gemma kalm. Ze stapte uit.
Meestal kwam Nathalie al naar buiten gerend om hen te begroeten, maar deze keer niet. Dat was waarschijnlijk een slecht teken. Hoe dan ook, Gemma moest haar geheim met iemand delen, en haar moeder was de enige die het zou begrijpen.
Toen ze bij de voordeur kwam, kon ze haar al horen schreeuwen. Ze vermande zich, belde aan en wachtte.
‘Je laat me nooit iets zelf doen!’ hoorde ze haar moeder op de achtergrond roepen toen een van de personeelsleden de deur openmaakte. ‘Het lijkt hier wel een gevangenis!’
‘Hé, hallo Gemma.’ Becky glimlachte flauwtjes. Becky was misschien een paar jaar ouder dan Harper. Ze werkte al twee jaar in de woongroep, dus ze kende de meisjes en hun moeder redelijk goed.
‘Hoe is ze vandaag?’ vroeg Gemma, hoewel ze haar moeder in een andere ruimte kon horen vloeken en met iets tegen de muur hoorde slaan.
‘Niet zo best. Misschien kun jij haar een beetje opvrolijken.’ Becky deed een stap opzij zodat Gemma binnen kon komen. ‘Nathalie, je dochter is er. Doe eens een beetje kalm aan, dan kun je met haar praten.’
‘Ik wil helemaal niet met haar praten,’ snauwde Nathalie.
Even huiverde Gemma, maar weer vermande ze zich; ze zette haar zonnebril af en liep naar de eetkamer, waar Nathalie was. Ze stond naast de tafel en staarde met een boze blik naar een van de groepsleiders. Ze stond wijdbeens en had een woeste blik in haar ogen, als een dier dat klaarstond om aan te vallen.
‘Nathalie,’ zei Becky op sussende toon. ‘Je dochter heeft dat hele eind gereden om jou te zien. Je kunt haar op z’n minst even begroeten.’
‘Hallo mam.’ Gemma stak haar hand op toen haar moeder naar haar keek.
‘Gemma, haal me hier weg,’ zei Nathalie. Ze greep een stoel vast en schoof hem met veel lawaai over de vloer. ‘Haal me hier weg!’
‘Nathalie!’ Becky liep naar haar toe en strekte haar handen naar haar uit. ‘Als je bezoek van je dochter wilt hebben, wil ik dat je eerst kalmeert. Je weet goed dat we dit gedrag niet kunnen tolereren.’
Nathalie zette een stap achteruit en deed haar armen over elkaar. Terwijl ze nadacht over haar volgende stap, schoten haar ogen van de ene naar de andere kant van de kamer. ‘Oké,’ zei ze ten slotte met een kort knikje. ‘Laten we naar mijn kamer gaan, Gemma.’
Nathalie rende bijna naar haar kamer, op de voet gevolgd door Gemma. Becky riep haar nog na dat haar dochter zou moeten vertrekken als ze zich niet volgens de regels gedroeg. Zodra ze op haar kamer waren, gooide Nathalie de deur met een klap dicht. ‘Kreng,’ mompelde ze.
Meestal was Nathalies kamer redelijk opgeruimd, niet omdat ze een ordelijk type was, maar omdat het personeel haar erop aansprak als het uit de hand liep. Vandaag was haar kamer een drama. Overal lagen kleren, cd’s en sieraden. Haar stereo was in een hoek gekwakt en haar geliefde poster van Justin Bieber in tweeën gescheurd.
‘Wat is er vandaag toch met je aan de hand?’ vroeg Gemma.
‘Je moet me hier weghalen.’ Tussen de rommel op de vloer haalde Nathalie een roze rugzak tevoorschijn en begon hem te vullen met kleren en allerlei andere spullen. ‘Je hebt toch een auto, hè?’
‘Die is kapot.’ Gemma speelde met de zonnebril in haar handen en keek toe hoe haar moeder een sneaker in haar al uitpuilende tas probeerde te proppen. ‘Ik kan je hier niet weghalen, mam.’
Meteen stopte Nathalie met wat ze aan het doen was. Ze zakte op haar knieën op de grond, met in de ene hand een schoen en in de andere haar tas. ‘Waarom ben je dan gekomen als je me toch niet meeneemt? Om me dat nog eens in te wrijven soms?’
‘Wat in te wrijven?’ Gemma schudde haar hoofd. ‘Mam, ik kom elke week op bezoek. Ik kom heel graag bij je, want ik mis je en ik hou van je. Meestal komen we op zaterdag, maar deze keer niet omdat er de laatste tijd van alles aan de hand is.’
‘Dus ik moet hier blijven?’ Nathalie kwam overeind en liet de tas en de schoen op de grond vallen. ‘Hoe lang nog?’