‘Zoiets. Ik weet het niet.’
‘Vergeet even wat je wel of niet zou moeten voelen en probeer me precies te vertellen wat je op dit moment denkt.’
‘Eh...’ Harper had Daniels vraag het liefst van tafel geveegd. Ze slikte moeizaam en zei toen: ‘Ik moet steeds aan zijn gezicht denken toen we hem vonden. Er liep een made over zijn lippen.’ Onwillekeurig bracht ze haar hand naar haar eigen mond. ‘Dezelfde lippen die ik heb gekust.’ Ze zuchtte.
‘En ik ruik nog steeds de stank die van de lijken opsteeg,’ vervolgde ze. ‘Hoe vaak ik me ook douch of hoeveel parfum ik opdoe, ik krijg die stank niet weg.’ Haar stem klonk schor en er welden tranen op in haar ogen. ‘Het is eigenlijk vreemd dat ik zijn lippen en gezicht alsmaar voor me zie, want zijn bovenlijf zag er helemaal niet uit. Dat was helemaal opengereten.’ Ze gebaarde naar haar eigen romp. ‘Van boven tot onder... Hij moet gek van angst geweest zijn.’ De tranen rolden nu over haar wangen. ‘Ze moeten allebei gek van angst zijn geweest.’
Daniel stond op, liep naar haar toe en bleef vlak voor haar staan. Toen hij zijn hand op haar arm legde, keek ze niet op. Huilend bleef ze naar een punt op de grond staren.
‘We hebben hem nog gezien,’ zei ze. ‘Op de dag dat hij verdween. Hij was bij de picknick. Als ik hem had gevraagd of hij bij ons was gebleven, had hij waarschijnlijk nog geleefd. Maar toen ik hem zag, raakte ik helemaal van slag, want er hangt altijd een beetje een ongemakkelijke sfeer tussen ons. Hij was echt heel aardig. Had ik maar...’ De rest van haar zin werd gesmoord in luid gesnik.
Daniel pakte de koffiemok uit haar handen en zette hem op het aanrecht achter haar. Vervolgens legde hij heel voorzichtig zijn armen om haar heen.
‘Het is jouw schuld niet,’ zei hij terwijl ze snikkend tegen zijn schouder lag. ‘Je kunt niet iedereen tegen alles beschermen, Harper.’
‘Waarom niet?’ vroeg ze op gedempte toon.
‘Zo zit de wereld niet in elkaar.’
Harper snikte nog wat na. Ze was dankbaar maar ook een beetje beschaamd dat Daniel haar vasthield. Toen ze was gekalmeerd, maakte ze zich los uit zijn omhelzing en veegde de tranen uit haar ogen. Hij liet zijn armen langs zijn lijf hangen maar bleef vlak voor haar staan, voor het geval ze hem weer nodig had.
‘Het spijt me,’ zei ze terwijl ze haar handpalmen tegen haar wangen drukte om de tranen te drogen.
‘Geeft niet. Ik heb in elk geval nergens spijt van.’
‘Jij hoeft je niet te verontschuldigen. Ik wel. Ik maak me compleet belachelijk.’
‘Welnee.’ Hij streek een haarlok van haar voorhoofd en zij liet hem begaan, zonder naar hem op te kijken.
‘Je hebt gelijk. Dat weet ik wel. Ik weet dat het mijn schuld niet is.’ Ze snifte even. ‘Maar ik moet steeds aan de dag van de picknick denken. Ik bedoel, we hebben hem ’s middags nog gezien en ’s avonds was hij verdwenen. Als ik had gevraagd of hij bij ons was gebleven, was hij niet met dat meisje meegegaan...’
‘Maak je daar nou maar niet druk om,’ zei Daniel. ‘Je kon toch niet weten wat er zou gebeuren?’
‘Jawel.’ Ineens drong er iets tot haar door en ze sperde haar ogen open. ‘De laatste keer dat ik Luke levend heb gezien, was toen hij met Lexi meeging.’
‘Wie is Lexi?’
‘Een van die superknappe, griezelige meisjes.’
‘Dus hij is met ene Lexi van de picknick weggegaan en daarna spoorloos verdwenen?’ vroeg Daniel. ‘Heb je dat tegen de politie gezegd?’
‘Nee. Ik bedoel, ja.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb gezegd wat ik wist, maar op dat moment leek het niet erg belangrijk. Hij is na de picknick naar huis gegaan en heeft met zijn ouders gegeten. Daarna is hij weer weggegaan en niet meer teruggekomen. Tussendoor moet hij een tijdje in het gezelschap van Lexi zijn geweest.’
‘Denk je dat Lexi, Penn en dat andere meisje iets met de moorden te maken hebben?’
‘Ik weet het niet,’ zei Harper. Ineens bedacht ze zich. ‘Of toch wel,’ zei ze. ‘Ja, ik denk wel dat ze er iets mee te maken hebben.’
‘Op het gevaar af dat je me een seksist vindt... eh... Het zijn maar meisjes, hoor.’ Hij zette een stap naar achter, alsof hij een klap van haar kon verwachten. ‘Ja, ik weet het wel. Het is 2012 en vrouwen hebben gelijke rechten en meisjes kunnen net zo goed seriemoordenaar zijn als jongens. Maar die drie meiden lijken me niet sterk genoeg om de ingewanden uit iemands lijf te rukken.’
‘Weet ik, maar...’ Ze fronste haar voorhoofd. ‘Ze zijn gewoon door en door slecht en ik ben ervan overtuigd dat ze er iets mee te maken hebben, maar ik weet alleen niet hoe.’