‘O ja, dat is Marcy.’
‘Is dat die collega die je niet alleen kunt laten?’
‘Klopt.’ Ze lachte een beetje, verrast dat Daniel dat had onthouden.
‘Ze vertelde me waar je woont en nu hoop ik maar dat je het niet gek vindt dat ik langskom. Als je wilt, ga ik weer, hoor.’ Hij gebaarde naar de deur achter hem.
‘Nee, nee,’ zei ze. ‘Helemaal niet. Ik weet toch ook waar jij woont, dus nu staan we quitte.’
‘Oké.’ Hij keek haar opgelucht aan. ‘Hoe gaat ’t nu?’
Ze schokschouderde. ‘Goed.’
‘Harper?’ Brian kwam uit de keuken. ‘Wie is er aan de deur?’
‘Pap,’ zei ze. ‘Dit is... eh... Daniel. En Daniel, dit is mijn vader.’
‘Dag, meneer.’ Daniel stak zijn hand uit.
Brian schudde zijn hand en keek hem intussen onderzoekend aan. ‘Je komt me bekend voor,’ zei hij. ‘Ken ik je niet ergens van?’
‘U hebt me misschien wel eens op mijn boot gezien,’ zei Daniel terwijl hij zijn handen in zijn achterzakken stopte. ‘De Flierefluiter. Hij ligt in de jachthaven.’
‘O.’ Brian staarde hem aan en probeerde hem te plaatsen. ‘Heette jouw grootvader soms Darryl Morgan?’
‘Ja, dat was mijn opa.’
‘Toen hij nog leefde, was hij mijn voorman in de haven,’ zei Brian. ‘Een goeie vent. We missen hem nog steeds.’
‘Wij ook,’ stemde Daniel in.
‘Kwam jij vroeger niet vaak met je opa mee? Je was toen niet groter dan...’ Brian hield zijn hand op heuphoogte om aan te geven hoe klein Daniel destijds was. ‘En nu ben je een volwassen kerel geworden,’ zei hij, ‘en kom je bij mijn dochter op bezoek.’
‘Pap,’ siste Harper. Ze wierp hem een veelbetekenende blik toe.
‘Nou, leuk om je weer eens gezien te hebben,’ zei Brian. ‘Ik ga nu naar de garage om Gemma’s auto te repareren.’ Hij liep langs hen heen naar de deur, maar voor hij verdween, bleef hij staan en zei: ‘Als het nodig is, Harper, dan weet je me te vinden. Ik heb zwaar gereedschap bij de hand.’
‘Alsjeblieft, pap,’ snauwde Harper.
‘Veel plezier, jongens.’ Met die woorden ging Brian de deur uit.
‘Sorry, hoor,’ zei Harper toen haar vader weg was.
‘Geeft niet.’ Daniel grijnsde. ‘Ik neem aan dat er niet vaak bewonderaars voor je aan de deur komen.’
‘Bedoel je dat jíj een bewonderaar bent?’ Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Ik bedoel helemaal niks,’ zei hij, maar hij glimlachte zodanig dat ze haar blik snel afwendde.
‘Wil je iets drinken?’ vroeg ze terwijl ze naar de keuken liep. ‘Ik heb net koffiegezet.’
‘Ja, koffie is prima.’ Daniel was ook de keuken in gelopen.
Harper haalde twee mokken uit de kast, schonk de koffie in en zette een mok op tafel, waar Daniel was aangeschoven. Zelf bleef ze leunend tegen het aanrecht staan.
‘Lekkere koffie is dit,’ zei Daniel nadat hij een slokje had genomen.
‘Dank je.’
Hij zette zijn mok op tafel. ‘Nu heb je me nog steeds niet verteld hoe het met je gaat.’
‘O, goed. Dat heb ik je toch al gezegd?’
‘Ja, maar dat was gelogen.’ Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en keek haar aan. ‘Hoe gaat het écht met je?’
Met een nerveuze glimlach wendde Harper haar blik af. ‘Waarom zou ik liegen?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Waarom zou het niet goed met me kunnen gaan? Ik kende een van die jongens een beetje en die andere helemaal niet.’
‘Wat kun jij goed liegen, zeg,’ zei Daniel. ‘Zo bont heb ik het nog nooit meegemaakt. Telkens wanneer je iets zegt wat niet waar is, kijk je de andere kant op en begin je snel over iets anders.’
‘Ik... eh...’ hakkelde ze.
‘Waarom zeg je niet gewoon eerlijk hoe je je voelt?’ vroeg Daniel.
‘Dat wil ik best.’ Ze staarde in haar beker. ‘Alleen... vind ik niet dat ik het recht heb om me rot te voelen.’
‘Hoe bedoel je? Je bent vrij om te voelen wat je wilt.’
‘Nee,’ zei ze. Ze kon ineens wel huilen. ‘Luke was... Ik kende hem amper. Zijn ouders hebben een zoon verloren. Alex heeft zijn vriend verloren. Ze hielden van hem. Ze zijn iemand kwijt. Zij hebben het recht om zich rot te voelen.’ Even keek ze peinzend voor zich uit, alsof ze eigenlijk iets heel anders had willen zeggen. ‘Ik heb ooit een paar keer met hem gezoend. Heel klunzig allemaal. Daarna heb ik hem gedumpt.’ Ze beet op haar onderlip. ‘Ik vond hem best aardig, hoor, maar ik voelde niet op die manier iets voor hem.’
‘En nu vind je eigenlijk dat je je niet rot mag voelen omdat je hem gedumpt hebt?’ vroeg Daniel.