‘Jee, pap,’ zei Harper geschokt. ‘Waarom vertel je me dit?’
‘In elk geval niet om je te choqueren,’ verzekerde hij haar. ‘Ik wil je alleen duidelijk maken dat het een vreselijke ervaring was. Met de pallet boven op hem leefde hij nog, maar zodra die eraf was, overleed hij.’
‘Wat erg,’ zei ze.
‘Ik heb er nog wekenlang nachtmerries van gehad. Ik weet niet of je moeder het zich kan herinneren, maar anders moet je het haar maar vragen.’ Hij leunde met zijn ellebogen op tafel en boog zich naar haar toe. ‘Toen het gebeurde, was ik een volwassen vent en het was gewoon een stom ongeluk. Er was geen sprake van moord of van lijken die lagen te rotten in de bossen. Toch heb ik er een tijdje flink last van gehad.’
‘Pap,’ verzuchtte ze. Ze leunde achterover in haar stoel.
‘Ik weet natuurlijk niet precies waar je last van hebt, lieverd,’ zei Brian zacht, ‘maar het kan niet anders dan dat het je heeft aangegrepen. Dat mag je best zeggen, hoor. Het is helemaal niet erg om toe te geven dat je angstig of verdrietig bent.’
‘Dat weet ik, maar ik heb nergens last van.’
‘Ik snap dat je het niet makkelijk vindt om met mij te praten, maar hopelijk kun je wel bij iemand anders terecht.’ Hij nam een slok koffie. ‘Ga je vandaag nog bij Alex langs?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Gemma is al bij hem.’
‘Nou en? Hij is toch ook jouw vriend? Als Gemma bij hem is, hoef jij niet weg te blijven, hoor.’
‘Ja, maar...’ Ze haalde haar schouders op.
‘Je kunt gewoon met hem blijven omgaan, ook al heeft hij een vriendinnetje.’ Brian zweeg even. ‘Is het nu officieel, tussen Gemma en hem?’
‘Ik geloof het wel.’
‘Hm.’ Hij fronste zijn voorhoofd. ‘Nou ja, Alex is de kwaadste niet, toch?’
‘Nee,’ zei ze.
‘En jij?’
‘Hoezo?’
‘Heb jij iemand?’
‘Toe, pap.’ Harper kreunde en stond op van tafel.
‘Harper,’ kreunde Brian terug.
‘Waarom is iedereen ineens zo geïnteresseerd in mijn liefdesleven?’ Ze haalde een pak sinaasappelsap uit de koelkast. ‘Niet dat er iets aan de hand is, hoor, want er is niemand.’ Terwijl ze een glas inschonk, mompelde ze: ‘Trouwens, ik vind niemand leuk.’
‘Wat zeg je? Is iedereen geïnteresseerd in je liefdesleven? Wie is iedereen?’
‘Weet ik veel. Jij en Alex.’ Ineens wist ze zich geen raad meer en dronk in één teug haar glas leeg zodat ze niets terug hoefde te zeggen. ‘Ik ga vandaag niet bij mama op bezoek, denk ik.’
‘Oké.’
‘Gemma heeft het druk vandaag maar misschien wil ze morgen bij haar langs.’ Harper wierp een blik op Alex’ huis. ‘Of misschien ook niet. Hoe dan ook, ik ga waarschijnlijk morgen.’
Brian knikte. ‘Prima. Het zal je goeddoen je moeder weer te zien.’
‘Misschien zou het jou ook goeddoen haar eens te bezoeken,’ zei Harper voorzichtig. Ze zag hem verstijven.
Op dat moment maakte de bel een einde aan het ongemakkelijke gesprek. Ze vonden het allebei vervelend om over Nathalie te praten, vooral met elkaar, want zodra haar naam ter sprake kwam, liep het meestal op een vervelende discussie uit.
‘Ik ga wel,’ zei Harper, hoewel ze nog steeds haar pyjama aanhad en Brian al aangekleed was. Ze dacht dat het de politie zou zijn. Ze zouden nog langskomen om haar een paar vragen te stellen.
In plaats van de politie stond Daniel voor de deur. Hij keek haar glimlachend aan en de eerste ogenblikken kon Harper hem alleen maar met een verraste blik aankijken.
‘Sorry. Heb ik je wakker gemaakt?’ vroeg hij. ‘Als het niet uitkomt, ga ik...’
‘Nee, hoor,’ antwoordde ze, en terwijl ze het zei, besefte ze dat ze alleen maar een topje en een meisjesboxershort droeg. Ze sloeg haar armen over elkaar. ‘Ik was al wakker.’
‘Oké.’ Hij krabde op zijn arm en keek haar aan. ‘Mag ik binnenkomen?’
‘Ja, ja, natuurlijk. Kom binnen.’ Ze stapte achteruit zodat hij erlangs kon. ‘Wat kom je eigenlijk doen?’ flapte ze eruit.
‘O... eh... ik hoorde wat er met je vriend is gebeurd,’ zei hij terwijl hij naar binnen kwam. ‘Ik wilde je graag condoleren.’ In zijn lichtbruine ogen lag een meelevende blik.
‘Dank je.’ Ze glimlachte flauwtjes.
‘Ik ben ook al bij de bibliotheek langsgegaan,’ verklaarde hij. ‘Je was laatst zo van streek over die vermissingszaak, dus ik wilde even horen hoe het gaat.’
‘Op zaterdag werk ik niet,’ zei Harper.
‘Ja, dat zei je collega die achter de balie stond. Een nors meisje met een sluike pony.’ Hij hield zijn hand tegen zijn wenkbrauwen om aan te geven hoe lang de pony was.