‘Op een avond had John een feest. Zoals altijd was ik met hem meegegaan. Hij werd dronken, echt ladderzat. Dat was niets nieuws, want John was bijna altijd dronken. Op dat feestje liepen ook een paar meisjes rond, op wie John indruk wilde maken. Hij nodigde ze uit voor een boottochtje. Ik ging ook mee, want hij had te veel gedronken om naar de haven te kunnen rijden. Bovendien kon ik zo een oogje in het zeil houden.’ Hij slaakte een diepe zucht en zei toen: ‘Dus John en ik zaten even later samen met die twee meisjes op een speedbootje. John ging steeds harder. Ik zei nog dat hij rustiger aan moest doen. Die meiden gilden het uit van angst. Intussen probeerde ik John weg te duwen van het roer.’ Hij slikte. ‘Hij stoof recht op de rotskust in de baai af. De boot sloeg om. Ik weet niet precies wat er is gebeurd, maar ik belandde onder de boot waar de propeller zit.’ Hij wees naar zijn littekens. ‘John is kennelijk bewusteloos geraakt. Ik kon hem nergens meer vinden.’
‘Wat vreselijk,’ zei Harper zacht.
‘Allebei de meisjes hebben het overleefd, maar John...’ Daniel schudde zijn hoofd. ‘Een week later werd zijn lichaam drie kilometer verderop op het strand gevonden.’ Met een gelaten uitdrukking op zijn gezicht staarde hij voor zich uit. ‘En nee, ik ben niet blij dat hij dood is. Dat zal ik ook nooit zijn. Ik bedoel... ik hield van mijn broer.’ Nu keek hij Harper aan. ‘Wat ik ook zei die avond, hij trok zich er niets van aan. Ik heb geprobeerd hem tegen te houden en gesmeekt om te stoppen met drinken en niet met de boot weg te gaan. Het hielp niets. Ik was er bijna zelf geweest.’
‘Zo bont zal Gemma het niet maken,’ zei Harper. ‘Ze moet kennelijk door een fase heen en ze heeft mijn hulp nodig.’
‘Ik zeg toch niet dat je haar aan haar lot moet overlaten?’ zei Daniel. ‘Ze is tenslotte je zus en je houdt van haar.’
‘Wat bedoel je dan?’
‘Het heeft jaren geduurd voordat ik kon accepteren dat Johns dood niet mijn schuld was.’ Hij liet zijn schouders een beetje hangen. ‘Ik weet niet of ik het mezelf ooit kan vergeven, maar wat ik heb geleerd is dat iedereen zijn eigen leven moet leven. Ieder mens neemt zijn eigen beslissingen en dat zal je uiteindelijk moeten accepteren.’
‘Hmm.’ Harper zuchtte. ‘Ik had niet gedacht dat ik vandaag zo’n belangrijke levensles zou krijgen.’
‘Sorry,’ zei Daniel een beetje opgelaten. ‘Het was niet mijn bedoeling om je de put in te praten.’
‘Dat geeft niet.’ Ze krabde even op haar hoofd en glimlachte naar hem. ‘Ik ben blij dat je me dit hebt verteld.’
‘Oké. Dat is fijn om te horen,’ zei hij. ‘Maar waarom kwam je nou eigenlijk langs?’
‘Eh...’ Even overwoog ze te liegen, maar nu Daniel zelf zo eerlijk was geweest, kon ze dat eigenlijk niet maken. ‘Dat weet ik niet eens meer precies.’
‘Dus je wilde me gewoon zien?’ vroeg hij met een grijns.
‘Ik denk het wel.’
‘Heb je honger?’ Voor ze kon antwoorden was hij al opgestaan, wat in de krappe ruimte betekende dat hij nog maar een paar centimeter van haar afstond.
‘Heb je ergens zin in?’ vroeg Daniel.
Harper keek naar hem op. Ze had geen idee wat hij had gevraagd. Als betoverd staarde ze naar de blauwe spikkeltjes in zijn lichtbruine ogen.
Om de koelkast open te maken moest hij naar een kant overhellen, waarbij hij langs haar arm streek. Terwijl hij een paar blikjes frisdrank pakte, lieten zijn ogen Harper niet los. Toen hij weer rechtop stond, reikte hij haar een blikje aan.
‘Dank je,’ zei ze met een zwak glimlachje.
Daniel bleef roerloos voor haar staan. Toen een voorbijvarend bootje ineens golfslag veroorzaakte, helde hij iets naar voren en hield zich staande door met zijn armen aan weerszijden van Harper op tafel te steunen. Ze voelde de warmte van zijn blote borst door de stof van haar shirt heen.
‘Sorry,’ zei Daniel, maar hij bleef dicht tegen haar aan staan. Zijn gezicht hing vlak boven het hare en Harper had het gevoel alsof ze hem zonder er iets voor te doen naar zich toe trok. Toen ze naar hem opkeek, vroeg ze zich af waarom ze nooit eerder had gezien hoe mooi zijn ogen waren.
Hij rook naar zonnebrandcrème en shampoo, een heerlijk zoete combinatie, en dat terwijl ze altijd had gedacht dat hij muf en naar oud zweet zou ruiken.
Ze kon de spieren van zijn borst en buik voelen. Het liefst had ze haar armen om zijn nek geslagen. Eindelijk was ze zover dat ze haar gevoel durfde te volgen.
Daniel sloot zijn ogen en net toen hij haar wilde kussen, kreeg hij een plens ijskoude frisdrank over zijn schouder. Hij sprong weg.
‘Sorry.’ Harper trok een nerveuze grimas. Ze had haar armen om zijn hals willen leggen maar was helemaal vergeten dat ze een blikje in haar hand had.