‘Ik heb zoiets vreemds meegemaakt vanavond,’ bekende ze, en tot haar verbazing voelde ze de tranen in haar ogen prikken.
‘Wat dan? Wat is er gebeurd?’
Gemma zag een bezorgde blik in zijn bruine ogen, die hem ouder maakte. Hij was nu al woest aantrekkelijk, voor een groot deel ook omdat hij zich er zelf totaal niet van bewust was. Maar ineens zag ze hem als de man die hij op een dag zou zijn. Haar hart kromp ineen bij de gedachte dat ze dat waarschijnlijk niet zou meemaken.
Alex was een stuk langer dan zij. Hij torende boven haar uit, als het ware. Zijn gespierde bovenlijf gaf haar een veilig gevoel. En de blik in zijn diepbruine ogen deed haar smelten. Er lag zoveel warmte en tederheid in dat ze ervan overtuigd was dat hij haar nooit pijn zou kunnen doen.
‘Wat er is gebeurd, is niet zo belangrijk,’ zei ze. ‘Ik moet je iets vragen. Vind je me echt leuk?’
‘Of ik je leuk vind?’ Zijn bezorgdheid maakte plaats voor opluchting. ‘Kom op, Gemma,’ zei hij met een scheve glimlach. ‘Dat weet je toch wel.’
‘Nee, Alex. Ik meen het. Ik moet het weten.’
‘Oké.’ Hij streek het haar van zijn voorhoofd en keek haar ernstig aan. ‘Ik vind je leuk. Heel erg leuk zelfs.’
‘Waarom?’ Haar stem klonk schor. Ze was bang voor zijn antwoord, want hoewel ze dolgelukkig was met zijn bekentenis, wist ze niet of hij wel wist waaróm hij haar leuk vond. Als hij alleen maar in de ban was van de sirene, kon hij alleen maar lust voelen en geen liefde.
Alex moest lachen om haar vraag. ‘Hoezo? Waarom wil je dat weten?’
‘Het is belangrijk voor me,’ hield ze vol.
Alex zag aan haar gezicht dat ze het meende. ‘Eh... nou...’ begon hij. Hij vond het moeilijk de juiste woorden te vinden. ‘Omdat je zo mooi bent.’
Gemma voelde de moed in haar schoenen zinken.
‘En...’ vervolgde Alex langzaam, ‘omdat je een goed gevoel voor humor hebt. Je bent lief. Je bent slim. En heel ambitieus. Ik heb nog nooit iemand ontmoet met zoveel wilskracht als jij. Eigenlijk ben je veel te cool voor mij. Ik mag al blij zijn dat je met me gezien wilt worden.’
‘Vind je me leuk om wie ik ben?’ vroeg Gemma, naar hem opkijkend.
‘Ja, natuurlijk. Waarom zou ik je anders leuk moeten vinden?’ Hij keek haar even onderzoekend aan. ‘Wat is er? Heb ik iets verkeerds gezegd? Je gaat toch niet huilen?’
‘Nee. Ik ben heel blij met je antwoord.’ Ze glimlachte. De tranen stonden in haar ogen. Het volgende moment ging ze op haar tenen staan en kuste hem.
Voorzichtig sloeg Alex zijn armen om haar heen en toen ze haar lippen steviger op de zijne drukte, tilde hij haar een stukje van de grond terwijl zij zich praktisch aan hem vastklampte.
‘Gemma!’ klonk opeens een stem. Het was Harper, die hun omhelzing vanuit haar slaapkamerraam kon zien.
Meteen zette Alex haar weer op de grond, maar ze lieten elkaar nog niet helemaal los. Hij drukte zijn voorhoofd tegen het hare.
‘Vergeet het niet,’ fluisterde Gemma. Ze hield haar hand om zijn nek en woelde met haar vingers door zijn haar.
‘Wat?’ vroeg Alex.
‘Vergeet niet hoe ik nu ben. Zoals ik echt ben.’
‘Hoe zou ik je ooit kunnen vergeten?’
Voordat hij nog meer kon vragen, had ze zich van hem losgemaakt en rende zonder nog om te kijken naar huis.
16
De Flierefluiter
Teleurgesteld staarde Harper naar De Flierefluiter. Ze had het platgedrukte lunchpakketje van haar vader in haar hand. Al een paar minuten liep ze op en neer over de kade, met een schuin oog op Daniels boot. Maar Daniel was nergens te bekennen.
Altijd wanneer ze Brian zijn lunch ging brengen, zag ze Daniel wel ergens op of rond zijn boot. Tot nu toe had ze haar best gedaan hem te ontwijken, maar vandaag wilde ze hem juist graag zien. En nu was hij er niet.
De boot had geen voordeur waar ze kon aanbellen, en Harper vond het net iets te ver gaan om hem vanaf de kade te roepen. En al helemaal om op zijn boot te klimmen.
Eigenlijk wist ze zelf niet eens precies waarom ze hem wilde zien. Voor een deel had het te maken met het gedoe rond Gemma. Normaal besprak Harper haar problemen met Alex of Gemma, maar dat was nu onmogelijk. En Marcy stond nu eenmaal niet bekend als iemand met een luisterend oor.
In feite was het diep triest. Ze wilde Daniel zien omdat ze niemand anders had om haar problemen mee te bespreken.
Maar eerlijk gezegd wilde ze niet alleen haar problemen bij hem kwijt. Ze wilde hem gewoon zien.
Ze voelde een knoop in haar maag. Misschien kon ze maar beter gaan. Haar vader zat op zijn lunch te wachten en ze kon toch niet eindeloos op Daniel wachten.
‘Ga je alweer?’ hoorde ze Daniels stem toen ze zich omdraaide om weg te lopen.
‘Wat?’ Ze bleef staan en draaide zich om. Ze zag niemand. Ook op de kade was niemand te zien. Verbaasd keek ze weer naar de boot. ‘Daniel?’