‘Maar dat was nog niet alles,’ zei Thea. ‘Thelxiepeia was de oudste en had de meeste ervaring. Maar Peisinoe was nog maar veertien. Ze was een romantisch, dromerig meisje. Ze geloofde nog in de prins op het witte paard.’
‘Ze was jong en dom,’ zei Penn, meer tegen zichzelf. ‘Achelous vond werk voor zijn dochters. Ze konden als dienstmeisje bij een of ander verwend nest aan de slag. Persephone heette ze. Ze moesten voor haar schoonmaken en haar helpen aankleden.’
‘Persephone was helemaal geen verwend nest,’ wees Thea Penn terecht.
‘Dat was ze wel,’ hield Penn vol. ‘Ze was een secreet. Ze was altijd bezig met haar minnaars. Ze gedroeg zich alsof ze de vrouw van Zeus was. De dochters van Achelous zouden eigenlijk zelf dienstmeisjes moeten hebben, maar in plaats daarvan werden ze door Persephone als oud vuil behandeld.’
‘Vertel Gemma over Ligeia,’ vroeg Lexi op smekende toon, alsof ze een klein kind was dat elke avond weer hetzelfde verhaal voorgelezen wil worden hoewel ze het al helemaal van buiten kent.
‘Toen Thelxiepeia, Aglaope en Peisinoe bij Persephone in dienst kwamen, werkte Ligeia er al,’ zei Penn. ‘Ze hielden van haar alsof het hun zusje was. Ligeia kon heel mooi zingen. Ze had echt een prachtige stem.
Ligeia hoefde niet veel te doen als dienstmeisje. Ze hoefde alleen maar voor Persephone te zingen. Dat vond niemand een probleem, want ze zong zo mooi dat iedereen er vrolijk van werd.
Het leven van de muzen bestond niet alleen uit werk,’ vervolgde Penn. ‘De vier meisjes waren tieners en er was ook tijd voor plezier. Zo vaak ze konden gingen ze naar de zee om te zwemmen en te zingen.’
‘Ligeia’s zang verdiende publiek,’ zei Thea. ‘Soms zat ze samen met Aglaope hoog in een boom in volmaakte harmonie te zingen, terwijl Thelxiepeia en Peisinoe aan het zwemmen waren.’
‘Maar eigenlijk zwommen ze niet,’ verduidelijkte Penn. ‘Ze voerden een betoverende dans uit onder water. Ze deden niet onder voor wat Ligeia en Aglaope deden.’
‘Van heinde en verre kwamen mensen kijken en luisteren,’ viel Thea bij. ‘Ze trokken zelfs de aandacht van goden zoals Poseidon.’
‘Poseidon was de god van de zee,’ legde Penn uit. ‘In haar onschuld dacht Peisinoe hem met haar zwemkunst te kunnen verleiden. Ze hoopte dat hij verliefd op haar zou worden en haar mee zou nemen.
En misschien werd hij ook wel verliefd op haar.’ Penn veegde het zand van haar benen en staarde in de vlammen. ‘In de loop der jaren zijn heel wat mannen en zelfs een paar goden voor haar charmes gevallen. Maar uiteindelijk maakte het niet uit. Het was toch niet genoeg.’
‘Inmiddels stond Persephone op het punt te gaan trouwen,’ zei Thea, de draad van het verhaal oppakkend. ‘Ze was druk bezig met de voorbereidingen, maar in plaats van haar te helpen gingen de vier dienstmeisjes weer naar zee om te zwemmen en te zingen. Toen ze op een keer door Poseidon werden uitgenodigd om te komen optreden, was Peisinoe ervan overtuigd dat hij haar eindelijk ten huwelijk zou vragen. Maar dan moest ze hem eerst zien te imponeren met haar zwemkunst.’
‘Helaas werd Persephone op dezelfde dag door iemand ontvoerd en verkracht,’ zei Penn. ‘De dienstmeisjes, die eigenlijk op haar hadden moeten letten, waren zo ver van haar vandaan dat ze haar geschreeuw niet eens konden horen.’
‘Demeter, de moeder van Persephone, was buiten zinnen van woede,’ zei Thea. ‘Ze sprak Achelous aan op het onoplettende gedrag van zijn dochters. Ze hadden Persephone moeten beschermen. Maar omdat Achelous meer macht had dan Demeter, moest ze eerst zijn toestemming vragen om de vier muzen een straf op te leggen.’
‘Achelous had zich eigenlijk nooit om zijn dochters bekommerd,’ zei Penn. ‘Dus de muzen gingen ervan uit dat hij niet voor hen zou opkomen. Peisinoe smeekte Poseidon om hulp. Ze bood zichzelf zelfs onvoorwaardelijk aan hem aan als hij zou toezeggen haar en haar zussen te helpen.’
Er viel een lange stilte. Gemma boog zich naar voren, in gespannen afwachting van de rest van het verhaal.
‘Poseidon weigerde.’ Penns stem klonk zo zacht dat Gemma haar boven het ruisen van de zee nauwelijks kon horen. ‘Niemand kon de muzen redden. Ze hadden alleen elkaar nog. Zo was het altijd geweest en zo zou het blijven.’
‘Demeter was woedend omdat ze haar dochter niet hadden beschermd en voor een leven hadden gekozen dat haar niet aanstond. Ze vervloekte hen,’ zei Thea. ‘Ze maakte hen onsterfelijk, zodat ze elke dag met hun dwaasheid verder zouden moeten leven. De bedoeling was dat dingen waarvan ze hielden hun uiteindelijk zouden gaan tegenstaan.’
‘Welke dingen?’ vroeg Gemma.