Toen ze met hem aan het zoenen was, had ze enorme honger gekregen. Zo’n erge honger had ze nog nooit gehad. Deels was het lust – ze wilde met hem zoenen en vrijen – deels was het een echt hongergevoel. Daarom had ze hem gebeten.
Dat sterke hongergevoel beangstigde haar.
Gemma stapte uit de douche en spoelde de schub door het toilet. Er was iets helemaal mis met haar en ze moest er iets aan doen.
‘Harper?’ zei Gemma. Ze stak haar hoofd om de deur van Harpers kamer.
‘Ja?’ zei Harper die op haar bed zat met haar e-reader.
‘Kan ik je even spreken?’
‘Tuurlijk.’ Ze legde haar e-reader weg, ging iets meer overeind zitten en keek Gemma aan. ‘Wauw! Wat heb jij in de badkamer uitgespookt?’
Gemma bleef als verstijfd in de deuropening staan. ‘Hoe bedoel je?’
‘Je... eh...’ begon ze aarzelend. ‘Je ziet er zo goed uit,’ zei ze ten slotte bij gebrek aan een beter woord.
Gemma keek omlaag om zichzelf te bekijken, maar intussen wist ze wel wat Harper bedoelde. Het was haar vandaag zelf ook al opgevallen. Hoewel ze nooit echt veel last van puistjes had gehad, was haar huid nu gaver dan ooit. Ze glansde bijna. Ze was altijd al een mooi meisje geweest, maar nu had haar schoonheid iets bovennatuurlijks.
‘Ik gebruik sinds kort een andere dagcrème,’ gaf Gemma als verklaring.
‘O ja?’ zei Harper.
‘Nee dus.’ Gemma zuchtte en wreef over haar voorhoofd. ‘Daar wilde ik het net met je over hebben.’
‘Over je nieuwe dagcrème?’ Harper trok haar wenkbrauwen op.
‘Nee joh.’ Gemma liep naar het bed en ging naast haar zus zitten. Ze vond het moeilijk om te zeggen wat er met haar aan de hand was. Harper zou haar vast en zeker voor gek verklaren.
‘Wat is er dan?’ vroeg Harper.
‘Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen,’ zei Gemma ten slotte. ‘Maar er is iets... niet in orde met me.’
‘Heeft het soms met gisteravond te maken?’ vroeg Harper.
‘Eh... ja... Ik denk het wel.’ Gemma fronste haar voorhoofd.
‘Het is heel normaal dat iemand van jouw leeftijd af en toe uit zijn dak gaat.’ Harper probeerde geruststellend te klinken. ‘Niet dat het verstandig is om te drinken... Je mag het eigenlijk niet eens, maar zulke dingen gebeuren nu eenmaal soms. Ik ben af en toe te streng voor je, dat weet ik ook wel.’
‘Nee, Harper, het gaat niet om dat drinken,’ zei Gemma, zuchtend van frustratie. ‘Er is echt iets aan de hand met me. Ik bedoel lichamelijk.’
Harper leunde achterover en keek haar aan. ‘Ben je ziek? Zo zie je er niet uit.’
‘Nee, ik voel me goed. Beter dan ooit zelfs.’
‘Dan begrijp ik je niet.’
Gemma schudde haar hoofd en staarde naar haar schoot. ‘Nee, dat snap ik, maar er is echt iets helemaal mis.’
Ineens klonk beneden een luid geklop. Geen rustig klopje, maar ongeduldig bonzen op de voordeur. Harper wierp een vertwijfelde blik op de deur van haar slaapkamer. Eigenlijk wilde ze het gesprek met Gemma niet onderbreken, maar Brian was nog niet thuis van zijn werk en er werd steeds harder gebonsd.
‘Sorry,’ zei ze ten slotte. Ze stond op van haar bed. ‘Ik ben zo terug. Ik weet niet wie er aan de deur staat, maar ik stuur hem meteen weg en dan kunnen we verder praten.’
‘Oké,’ zei Gemma met een knikje.
Toen Harper de kamer uit was, liet Gemma zich achterovervallen op het bed en staarde naar het plafond. Ze probeerde te bedenken hoe ze haar zus moest uitleggen dat ze langzaam in een soort monster aan het veranderen was.
‘Wat komen jullie hier doen?’ hoorde ze Harper beneden roepen. Gemma spitste haar oren.
‘We willen je zus graag even spreken,’ klonk het antwoord. Gemma herkende het zoete babystemmetje uit duizenden. Penn was aan de deur.
Ze schoot overeind. Haar hart ging als een razende tekeer. Voor een deel was ze bang, zoals ze altijd al bang voor Penn was geweest. Maar ook voelde ze opwinding. Penns stem klonk verleidelijker dan ooit. Ze had het gevoel alsof ze geroepen werd.
‘Dat kan niet,’ zei Harper beneden in de gang.
‘We willen alleen maar even met haar praten,’ zei Penn poeslief.
‘Eén minuutje maar,’ zei Lexi op haar gebruikelijke zangerige toon.
‘Nee.’ Harpers stem klonk minder overtuigend dan zo-even. ‘Jullie zijn haar vriendinnen niet en jullie krijgen haar niet meer te spreken.’
Gemma stond op van het bed en ging de trap af. Halverwege bleef ze staan. Vanaf die positie kon ze Penn en Lexi zien staan. Harper stond voor de deur en versperde hun de toegang.
Terwijl Gemma naar de meisjes keek, besefte ze dat ze steeds meer op hen begon te lijken. Niet dat ze er precies hetzelfde uitzag, maar ze had dezelfde uitstraling, een soort bovennatuurlijke gloed. Hun puntgave, gebruinde huid leek te glanzen, alsof ze door hun eigen schoonheid werden verlicht.